Αυτός ο άνθρωπος, ποιος ξέρει τι έχει…
διάγει τελείως κανονικά…
νωρίς στο κρεβάτι, δυο-τρία τσιγάρα…
καπνός δαχτυλίδια, τα μάτια κλειστά…

    Οι τρέχουσες ανάγκες…
    όλοι εκείνοι στη δουλειά…
    τα μαλλιά πού ‘χουν κι όλας γκριζάρει…
    κι απέναντι, στο κάδρο,  
    καρφωμένοι από καιρό,
    πάντα χαμογελάνε δυό φαντάροι… 

Αισθάνεται ένοχος αυτός, κατά βάθος,
όταν η γυναίκα του η νόμιμη
σπάει τον προσωπικό του χώρο
υποτακτική και φρόνιμη… 

     Τα όνειρά του θα ‘ρθουν ,
      πακέτο πόζες της στιγμής
     που πάντα μπερδευόταν εκεί μέσα…
     Νωρίς για αναπολήσεις.
     Αργά πολύ για πυρετό.
     Αυτός, θα φτάσει μόνος ως το τέρμα…

Μαζεύει από χρόνια στου μυαλού του τα αμπάρια
των ημερών του τα στραβά τα κέρματα…
εύθραυστος στη συνθετική του πανοπλία
και λίγο ζαλισμένος τ’ απογεύματα… 

    Ο κόσμος του:  μια νότα από πορσελάνη
    καταμεσής στη λεωφόρο θα την δεις περνώντας…
    Η νύχτα του, μια πόρτα τόσο μικρή…
     κι αυτός,
    μικραίνει,
       και πεθαίνει
          ξυπνώντας …..