ξερεις, ο πονος ειναι για οσους αγαπουν τα τριανταφυλλα
κι η στεναχωρια για οσους παλευουν να χωρεσουν σε χαραμαδες απο φως
μα ειναι νωρις να πατησεις τα χναρια της ληθης που θα σε ορισουν αργα η γρηγορα
ειναι νωρις να αγαπησεις τα λαθη σου και να προχωρησεις
και δεν ειναι καθολου νωρις να ανοιξεις τις πληγες σου και να φυτεψεις παλι ονειρα
και δεν ειναι καθολου νωρις να λουστεις με τις τασεις φυγης σου
κι ας σου τσουζουν τα ματια ακομα οταν κυλανε πανω σου μαζι με νερο
ξερεις,η ντροπη ειναι για οσους αγαπησαν το κρυφτο της σεληνης τα πρωινα με τον ηλιο
κι η μοναξια για οσους θελησαν να ανοιξουν μια σηραγγα στο κεφαλι τους και να περασουν απεναντι
μα ειναι νωρις να κανεις ενα βημα να πας πιο κατω
και δεν ειναι νωρις να συγχωρεσεις τη λογικη σου
καμια φορα,οταν αισθανεσαι για κομματια του εαυτου σου που δεν εχουν αισθηματα
οταν νοιωθεις κατι για τις λογικες που σε σπαταλησαν και δεν τις διαλεξες
σπας ενα φραγμα ορισμου του εαυτου σου
και γινεσαι ραφη του σεντονιου που θα σκεπασει την αγνοια των αλλων