Υπάρχουν φορές που νομίζεις ότι ξαναγεννιέσαι...

Αυτό το post είναι και επίσημα το τελευταίο που γράφω στην Αθήνα αφού από το βράδυ θα ξεσυνδέσω και θα πακετάρω και τον υπολογιστή.

Αυριο ένα φορτηγό θα μεταφέρει πράγματα που μάζεψα εδώ και 34 χρόνια ζωής.Αναμνήσεις,καλές και κακές,αντικείμενα για τη νέα ζωή στην Κατερίνη.

Είναι η πρώτη φορά που θα συζήσω με κάποιον,πόσο μάλλον που θα παντρευτω κιόλας σε 3 μήνες.

Θυμάμαι πόσο κατά του γάμου ήμουνα.Μάλλον επειδή οι συγκεκριμένες πρώην εμπειρίες μου με έκαναν όχι απλά να ειμαι κατά του γάμου αλλά να πιστεύω ότι οι άντρες είναι..Άστο,δεν θέλω να αρχίσω χαρακτηρισμούς,γιατί στην πραγματικότητα,ποτέ δεν πίστεψα ότι ένα μικρό δείγμα σκάρτων αντρών χαρακτηρίζει και είναι αντιπροσωπευτικό για ένα μεγαλύτερο δείγμα.

Στα 34 χρόνια στην Αθήνα γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους,και άντρες και γυναίκες.Γνώρισα και απαράδεκτους ανθρώπους.Έζησα δυνατές ευχάριστες στιγμές.Έζησα και μεγάλες δυσκολίες.Δούλεψα αλλά και έμεινα μεγάλα διαστήματα άνεργη.Γέλασα πολύ αλλά και έκλαψα πολύ.Έκανα σχέσεις αλλά και χώρισα.Έκανα φίλους αλλά και έχασα φίλους,τράβηξαν άλλο δρόμο.Έμαθα πράγματα,απέκτησα γνώσεις αλλά και κάποια στιγμή κουράστηκα.Τραγούδησα και ξενύχτησα,πήγα σε συναυλίες,πήγα στο θέατρο,έπαιξα στο θέατρο.

Ένας πολύ πρόχειρος υπολογισμός και απολογισμός.

Έκανα μια μεγάλη συλλογή εμπειριών που πολύ πιθανόν πολλοί να μην κάνουν όχι σε 34 χρόνια ούτε σε 64.Πολλοί υποθέτω μπορεί να υποτίμησαν κατά καιρούς τα όσα έχω ζήσει και να μην τους περνάει απ'το μυαλό ότι έχω ζήσει έντονα.Εξαρτάται τι ορίζει κανείς με τη λέξη ''έντονα''.

Εγω πάντως ρούφηξα κάθε σταγόνα που μου αναλογούσε,τη δεδομένη στιγμή.

Τώρα αρχίζει ένας νέος κύκλος.Δίπλα σε έναν άνθρωπο που μ'αγαπάει αληθινά και το βλέπω στα μάτια του.

Αρχίζει μια ζωή πιο ήρεμη,με λιγότερο άγχος,με λιγότερο καθημερινό σπασιμο νευρων.Χωρις τις απεχθείς συγκοινωνίες με τους τρελαμένους παππουδες,που κατηγορούν μονίμως τη νεολαία για την κακή της συμπεριφορά χωρίς να έχουν κοιταχτεί στον καθρέφτη ποτέ αν φταινε κι εκείνοι σε κάτι.Χωρις το φόβο μέσα στις ίδιες απεχθείς συγκοινωνίες ότι θα σε κλέψουν.Χωρίς το στριμωξίδι και την μυρωδιά των άλλων δίπλα σου,που μες το στριμωξίδι ακουμπάνε πάνω σου,σχεδόν με παρέμβαση του ζωτικού σου χώρου,και αφήνοντας μυρωδιά απλυσιάς,κρασιού και σκόρδου..Χωρίς όλες αυτές τις περίεργες φυσιογνωμίες,με τα μάτια τα ανεξήγητα,που λεει κι ο Κατσιμίχας σε ένα τραγουδι,που δεν ξέρεις αν σε κοιτάνε από φόβο δικό τους ή επειδή θέλουν να σε βλάψουν.Χωρίς το συνεχές τρέξιμο,τις ουρές στα ταμεία,τις ουρές μέχρι και στο περίπτερο,τις ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες.Χωρις τους εξυπνάκηδες που θέλουν να σου κανουν τη ζωή μαρτύριο,επειδή τους δόθηκε η αρμοδιότητα να το κανουν,όπως αυτός στο ΚΕΠ προχθές που μου μίλησε απαίσια,επειδη αυτός ξύπνησε στραβα το πρωι και έτσι του ήρθε να κάνει,λες και ζήτησα κατι πιο δύσκολο από μια απλή επικύρωση.Χωρίς το άγχος ότι θα κατέβεις στο κέντρο και πως θα γυρίσεις που γίνονται φασαρίες,πορείες.Χωρις το φόβο ότι μέρα μεσημέρι μπορεί να χάσεις τη ζωή σου από αδέσποτη σφαιρα,αδέσποτη βόμβα..

Θέλω να ζω ΗΡΕΜΑ.

Η λέξη κλειδί.Δεν ζητάω κάτι άλλο.Βαρέθηκα τη φασαρία και την τσάμπα-μαγκιά όλων.Θέλω ηρεμία.Να κάνω μια ζεστή φωλίτσα και να στεγάσω τη νέα μου οικογένεια.Αν κάνω παιδιά,να μην μεγαλωσουν σε ένα μπαλκονάκι 2Χ3,καμαρούλα μια σταλιά.. Να μπορώ να τα πάω στο πάρκο και να συναναστραφουν άλλα παιδιά.

Ποτέ μου δεν ζήτησα πολύπλοκα πράγματα.Μια απλή ζωή.Δεν ζήτησα ουρανούς μ'αστέρια.

Μου φτάνουν τα μάτια του που με κοιτάζουν με αγάπη και αλήθεια.Τα δάκρυα του,όταν συγκινείται και ξέρω ότι εγω ειμαι η αιτία.Μου φτάνουν τα λόγια του και η αγκαλιά του.

Δεν ήμουν ποτέ γυναίκα καριέρας,να θέλω να δουλεύω όλη μέρα και να μην ζω.Λίγα χρήματα για να ζουμε χωρίς να χρωστάμε.Δεν μπορώ να χρωστάω ούτε ένα ευρώ.Μπορεί να μην κοιμηθώ όλη νυχτα,για ένα ευρώ που ενδεχομένως χρωσταω στο μαγαζάκι της γειτονιας που ψωνίζω γάλα και εφημεριδα.Ειμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα παρει δάνειο ή θα βγάλει πιστωτική.Μόνο αν καταργηθούν τα χαρτονομίσματα και πληρώνουν όλοι με κάρτες,δηλαδή ποτέ.

Φεύγοντας κρατάω τις καλές αναμνήσεις.Όχι ότι δεν μένει η πίκρα για ανθρώπους που γνωρίζω χρόνια,ίσως και δεκαετία και όχι μόνο δεν ήρθαν να με χαιρετησουν,δεν μιλησαμε ουτε στο τηλεφωνο...Μένει πίκρα.Αλλά προτιμώ να τα αφήσω όλα πίσω μου και να κρίνω με ποιους θα έχω επικοινωνία από δω και περα και με ποιους όχι.Δεν θα είναι επειδή έφυγα και ξέχασα.Θα είναι επειδή με ξέχασαν πολύ πριν φύγω..Επειδή νόμιζαν ότι είμαι δυνατή και δεν έχω ανάγκη κανέναν.Είμαι δυνατή αλλά έχω ανάγκη από φίλους,όπως όλοι.

Ο φίλος τελικά στη χαρά φαίνεται.Αν δεν χαίρεται με τη χαρά σου,δεν είναι φίλος,ούτε ποτέ ήταν.Στη λύπη οι περισσοτεροι εκει ειναι,από φιλότιμο.Στη χαρά αν φύγουν,σημαίνει ότι αυτη η χαρά τους πέφτει βαριά στο στομάχι..Κι ας είμαι ο πρώτος άνθρωπος που χαίρεται με τη χαρά των άλλων..Δηλαδή εγω τόσα χρόνια τι έπρεπε να κάνω που όλοι προχωρούσαν κι εγω σερνόμουνα?Έπρεπε να μισω τον κόσμο?Το αντίθετο έκανα.Χαιρομουνα με την καλή τους τύχη.

Μαζεύω τις εμπειρίες,τις ομορφες στιγμές,τα γέλια,τις χαρές,τα τραγούδια,τα πάρτυ,τα φαγοπότια,τα μπάνια,τις ηλιόλουστες στιγμές,τα χαμόγελα,και τα κάνω ένα πολύχρωμο μπουκέτο.

Στην Κατερίνη θα φτιάξω άλλα πολύχρωμα μπουκέτα με τον καιρό.

Στο επανιδείν.

Απο 19/7 θα ξαναμιλησουμε,που θα έχω σύνδεση ξανά,εκτός κι αν έρθω στο πάρτυ,στις 17/7,μαζί με τον Στέλιο.Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να κατέβουμε Αθήνα εκείνες τις μέρες,εκτός πολύ σοβαρού απροοπτου που θα μας κρατήσει Κατερίνη.Άλλωστε θέλω να κανω και κάτι δουλειές,δεν κατεβαίνω για το πάρτυ,έχω εκκρεμότητες,πχ το νυφικό,και όχι μόνο.

Να περνάτε όλοι όμορφα και να ζείτε.Αυτο θα συμβουλέψω όλους,αν υποθέσουμε ότι ειμαι αρμόδια να δίνω συμβουλές.Να ζείτε,τη στιγμή,το τώρα,χωρίς μιζέριες και υπολογισμούς,χωρίς κακίες και μικρότητες.Να χαρίζετε το χαμόγελο.Δεν κοστίζει.Να μην εγκαταλείπεται τους φίλους σας για χάρη της δουλειάς.Αυτό το ρήμα που μισώ,το ρήμα ''τρέχω'', μην το μεταχειρίζεστε,όταν σας προτείνει βόλτα ένας φίλος.Δεν σας προτείνει αγγαρεία,για όνομα του Θεού!Την παρουσία σας στη ζωή του σας προτείνει.Το ρήμα ''τρέχω'' ειναι εντελως άκυρο.Ακομα και ο πιο πολυάσχολος άνθρωπος μπορεί να βρει χρόνο,αλλά σοφά λέει ο λαός ''όποιος δεν θέλει να ζυμώσει,δέκα μέρες κοσκινίζει''.Κρίμα που αυτό το κείμενο μου δεν θα το δουν άνθρωποι που θα έπρεπε,''φίλοι'' που δεν μου χάρισαν την παρουσία τους,επειδή ''τρέχουν''.Με τόσο τρέξιμο τόσα χρόνια,θα έπρεπε να έχουν κάνει το γύρο των ηπείρων,πάνω κάτω...

Βέβαια κάνοντας κάποιος το δικηγορο του διαβόλου,θα πει ότι κι εγω τον τελευταίο καιρό αρνήθηκα βόλτες,αλλά πραγματικά ήταν πολυ δύσκολο...Το σπίτι μου είναι σαν να έχει βομβαρδιστεί...Συγκατοικώ με κούτες,κουτιά και τσάντες εδώ και πολύ καιρό,και σχεδόν όλα τα πακετάρισα ολομοναχη...Οι γονεις μου βοηθησαν ελάχιστα,ο πατέρας μου ήταν και ειναι άρρωστος,εγχειρισμένος...Ενταξει,όλο και καλύτερα είναι,δόξα τω θεώ...

''Ζήσε μονάχα τη στιγμή και άσε το μετά,ένα σωσίβιο η ζωή που ξεφουσκώνει αργά''....

ΥΓ:Φωτογραφία από την στάση στα Τέμπη,6/6,στο γυρισμό στην Αθήνα,με τους γονείς μου.

Συμβολική φωτογραφία,περάσματος από την παλιά ζωή εδώ,στη νέα ζωή εκεί.

Λιγο παρακάτω,η Αγια Παρασκευή,όπου βαφτίστηκε ο Στέλιος,λίγο καιρό πριν γεννηθώ εγω,Μάιο ή Ιούνιο το 1976,τότε, 4-5 μηνών βρέφος εκείνος...