Τελικά είναι ωραίο να είσαι στον κόσμο σου…

Κάποτε υπήρχε μια υπάλληλος. Τέλεια σε όλα. Εκεί που ήταν ήθελε να μείνει. Προσεχτική, επιμελής, όλα τα καλά του κόσμου…

Ήταν δίπλα της ένας περίεργος και σκοτεινός τύπος ο οποίος αυτοαποκαλείτο υπάλληλος . Μέτραγε τις μέρες για να φύγει και τις χάραζε στον τοίχο όπως ο Κουφοντίνας. Σήκωνε το χέρι του μόνο για να πάρει τον καφέ του όταν (ο καφές) τόλμαγε να  του χαλάσει την οπτική του γωνία. Το μυαλό του δούλευε μόνο όταν έρχονταν κυρίες άνω του 1.80…

Η κακιά στιγμή είναι όμως σαν μια νταλίκα. Δε πα να πηγαίνεις με το αυτοκίνητο των Φλινστόουνς, αν σ’ έχει σταμπάρει, δε γλιτώνεις  με τίποτα την αφισοκόλληση σου στο δέντρο της πλατείας δίπλα στην Φιλιώ Πυργάκη…

Έτσι κι αυτή. Μια φορά δεν πρόσεξε, λάθος στα χαρτιά της εφορίας, τα παίρνει στην κράνα ο πρόεδρος….σουτ….και από δω παν κι άλλοι…

Ενώ στον άλλον…

-         Πρόεδρε, ο τέτοιος πάλι μ…… έκανε.

-         Πάλι? Καλά, αφήστε  τον σε μένα…

Μπαίνει μέσα…

-         Γιατί βρε τέτοιε μου, τα κάνεις αυτά? (θα σε μαλώσω)

-         Έχετε δίκιο πρόεδρε, δε θα ξαναγίνει…(σήμερα)

-         Καλά καλά, πώς είδες τον Ολυμπιακό?

Κτλ κτλ…

Γιατί αν είσαι τύπος μποέμ, ή σε διώχνουν από την πρώτη ώρα, ή δεν κάνουν χωρίς εσένα…

Γιατί για τον καθένα η κάθε δουλειά είναι κουραστική. Και περνάς εκεί το μισό της μέρας σου και πάνω.

Προτιμάς να βλέπεις έναν τύπο που δε μιλάει σε κανένα και κινείται στο χώρο λες και κάνει πατινάζ, ή ένα σαχλάκια που ναι μεν κάθε στιγμή της ημέρας εξαιτίας του κινδυνεύεις να πας στη στενή εξαιτίας δεκάδων λαθών και παρατυπιών, που όμως  σε κάνει και ξεχνιέσαι και σε ταξιδεύει που και που με το αδιανόητα πολύπλοκο, συμπλεγματικό και απροσάρμοστο μυαλό του?

Ο Ωνάσης έλεγε ότι προτιμά για συνεργάτες ανθρώπους του ρίσκου, τρελλούς, που να μην υπολογίζουν το κόστος, παρά τετράγωνους στεγνούς υπολογιστές…

Γιατί γνώριζε, όντας κι εκείνος τρελλός, ότι μόνο αυτοί μπορούν με μια ιδέα να απογειώσουν το σύμπαν…

Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι ζουν στον κόσμο τους…

Και σίγουρα ο κόσμος τους είναι έτη πιο μπροστά από το δικό μας…

Και θέλει προσπάθεια, όραμα, φώτιση, θεία έμπνευση να τον δημιουργήσεις…

Κι ας μη χρειάζεται εφτά μέρες για τη δημιουργία του, παρά μόνο πέντε λεπτά!