Your note has been created. Η Γη έλουζε τα μαλλιά της με τις χρυσαφένιες αχτίδες του Ήλιου.Ξημέρωνε κι ο κύκλος της ήταν παιχνιδιάρικος όπως κάθε πρωί.Παρόλο που η τροχιά της ήταν ίδια από τότε που γεννήθηκε τα πρωινά συνήθιζε να είναι αισιόδοξη.Αυτή της η αισιοδοξία έμοιαζε με τον ζήλο μερικών όντων για ζωή.Η φίλη της η Σελήνη είχε αποσυρθεί από ώρα.Έτσι η χαμογελαστή Γη δεν πρόδιδε τις μελαγχολικές κουβέντες που είχε με την φιλενάδα της το προηγούμενο βράδυ.Αυτό που της στοίχιζε ήταν η μοναξιά.Βρισκόταν στο πεντακοσιοστό δισεκατομμύριο της ζωής της,περίπου τριάντα χρονών για τα ανθρώπινα μέτρα κι από τότε που θυμάται τον εαυτό της τον θυμάται ολομόναχο.Δίχως ένα ταίρι να ακολουθεί την τροχιά της,να της φωτίζει το βλέμμα και να ταράζει τα σωθικά της από την αγάπη και την προσμονή λίγο πριν το συναντήσει.Αυτό το πρωί όμως όπως κάθε πρωινό είχε την ελπίδα ότι θα το βρει κάπου στον αστραφτερό ουρανό,στην ουρά κάποιου κομήτη ίσως. . . Από την άλλη,πάνω στο σώμα της κατοικούσε εδώ και 40 χρόνια ο Ορφέας,ένας άντρας αρκετά ονειροπόλος.Αγρότης ήταν μέχρι εκείνο το πρωί που αποφάσισε και πούλησε όλα του τα υπάρχοντα για να κάνει το γύρο της Γης.Έτσι,τα χρόνια περνούσαν και αυτός ταξίδευε σε στεριές και θάλασσες.Στα 60 του κέρδισε σε έναν διαγωνισμό αστρονομίας ένα εισιτήριο για ένα αστρικό ταξίδι.Θα έμπαινε σε διαστημόπλοιο και θα βλεπε την Γη από μακριά.Ο Ορφέας από την μοναξιά και τα ταξίδια είχε αρχίσει να τρελαίνεται.Είχε αποκτήσει σιγά σιγά την ακλόνητη πίστη ότι η Γη είχε πρόσωπο,φωνή και ψυχή.Το τελευταίο βράδυ προτού ξεκινήσει το αστρικό του ταξίδι η Γη ψιθύρισε στην Σελήνη’’Βλέπω αστέρια σε ζευγάρια να κάνουν βουτιές από ψηλά και δακρύζω.Θα θελα να φύγω μακριά να βρω το ταίρι μου μα δεν γίνεται να αρνηθώ την φύση μου.Κι η φύση μου είναι η τροχιά μου.Έχουν περάσει πεντακόσια δισεκατομμύρια χρόνια ,αύριο έχω τα γενέθλια μου και κανένα αστέρι δεν βρέθηκε ποτέ να μ αγαπήσει.Ωρες ώρες μου ρχεται να πνιγώ στον γαλαξία και να παραμείνω αστρόσκονη χωρίς φωνή,χωρίς καρδιά,χωρίς όνειρα!΄΄Και με αυτά τα λόγια πήγε για ύπνο. . . Όλη αυτην την ώρα ο Ορφέας κοιμόταν μέσα στο διαστημόπλοιο και του φάνηκε μες στον ύπνο του πως άκουγε την ίδια την Γη να λέει πικρά πως θέλει να παρατήσει την τροχιά της για να βρει το ταίρι της.Ηλεκτρισμός τον διαπέρασε.Αισθάνθηκε με σιγουριά ότι όλα τα χρόνια που ταξίδευε κι όλα τα χρόνια που ήταν αγρότης ήταν ερωτευμένος με την Γη.Και τώρα την άκουγε να μιλάει.Το ξερε ότι είχε ψυχή.Χρόνια το ξερε!΄ Ομψς πώς θα της μιλούσε?και πώς θα τον άκουγε?Η Γη δε μιλούσε στην γλώσσα των ανθρώπων παρόλο που αυτός την κατανόησε.Πόσο κρίμα ήταν να μείνει μόνη της ενώ υπήρχε αυτός που της είχε αφιερώσει την ζωή του.Ξύπνησε και πέρασαν δέκα χρόνια μουντά και μελαγχολικά.Η Γη έκλαιγε κι αυτή συνέχεια και σ όποια πόλη κι αν ταξίδευε έβρεχε.Μια μέρα άκουσε ένα τραγούδι με θέμα τους πλανήτες.Τότε του πέρασε από το νου να βρει τον στιχουργό να τον ρωτήσει αν είχε ακούσε κι αυτός με κάποιο μαγικό τρόπο ένα αστέρι να μιλάει,αν τλεος πάντων είχε καποια παρόμοια εμπειρία με την δική του και τέλος αν ήξερε έναν τρόπο που θα έκανε την Γη να τον ακούσει και να τον καταλάβει.Ο ποιητής όντως είχε παρόμοια εμπειρία με την δική του όπως ισχυρίστηκε μα δεν θέλησε να επεκταθεί σε λεπτομέρειες.Του αποκάλυψε όμως πως υπάρχει ένας τρόπος που θα μπορούσε να μιλήσει στην Γη και να τον ακούσει.Θα έπρεπε να πάει σε μια σπηλιά που μέσα θα είχε κύματα θαλασσινά το βράδυ που θα έχει πανσέληνο.Γιατί κάθε φορά που η Σελήνη είναι ολόκληρη στρέφει το βλέμμα της στον κόσμο της Γης και τον αφουγκράζεται.Εκεί θα έλεγε αυτά που ήθελε ,τα κύματα θα τα έλεγαν στην Σελήνη κι η Σελήνη με την σειρά της στην Γη.Έτσι ο Ορφέας βρέθηκε στην σπηλιά της λίμνης της Μελισσάνης στην κεφαλλονιία το επόμενο βράδυ που θα υπήρχε πανσέληνος.Θα μπορούσε να πει πολλά στην Γη,όπως ότι την αγαπούσε κι ας ήξερε ότι ηταν άλλοι κόσμοι,αυτός μικρόκοσμος εκείνη μακρόκοσμος..ή ότι..τέλος πάντων..Ηταν πια 70,η φωνή του έτρεμε, το σώμα του έγερνε προς το σώμα της και τα τελευταία του λόγια ήταν ‘’Εισαι η Γη μου,Σ αγαπω πατρίδα των ονείρων μου’’Τα λόγια του τα πήραν τα κύματα τα ψιθύρισαν στην Σελήνη,τα πήρε η Σελήνη τα ψιθύρισε στην Γη και τότε μονομιάς η Γη έλαμψε και έκλεισε στην αγκαλιά της τον γέρο πια Ορφέα. Όλοι στενοχωρήθηκαν και είπαν πως πέθανε.Κανείς δεν έμαθε την αλήθεια.Οι σφυγμοί που όριζαν την ζωή του ως τότε σταμάτησαν γιατί έπαψε να είναι μόνος.Τον είχε πάρει η Γη στην αγκαλία της.Κι από τότε η Γη κι ο Ορφέας ήταν για πάντα ενωμένοι.Λίγη αστρόσκονη μεσα σε άλλη λίγη. . .Για τους ανθρώπους ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής.Για τον Ορφέα ήταν το τέλος της μοναξιάς.