Πέρασε ήδη ο πρώτος μου μήνας στην Κατερίνη. Ένας μήνας και κάτι, σχεδόν ενάμιση μήνας εδώ, και άλλο τόσο έχω να γράψω στο blog μου. Όχι ότι όλο αυτόν τον καιρό ήμουνα Κατερίνη, χρειάστηκε να κατέβω αρκετές φορές Αθήνα, όχι μόνο για ευχάριστους λόγους όπως το πάρτι και το να κλείσω το νυφικό και να κάνω πρόβα, αλλά και για δυσάρεστους (σχετικά) όπως το να πάω σε γιατρούς…

Στον λίγο καιρό που μένω εδώ, σαν να έπεσαν πάνω μου τα 7 κακά της μοίρας μου… Και θα εξηγήσω τι εννοώ, για να καταλάβουν και όσοι δεν έχουν μάθει νέα μου εδώ και καιρό.

Έφτασα εδώ Κυριακή πρωί 27 Ιουνίου, για την ακρίβεια 4 τα ξημερώματα. Είχαμε φύγει με τον Στέλιο από Αθήνα 10 το βράδυ του Σαββάτου αλλά το Σάββατο είναι η μόνη μέρα που το λεωφορείο αυτό μπαίνει στη Λάρισα και αφήνει και εκεί κόσμο… Καθυστερήσαμε εκεί αρκετά, αν βάλεις ότι μπήκε και στο Λιτόχωρο και άφησε έναν κύριο, ενώ την ημέρα κάνει στάση εκτός του χωριού, στο δρόμο κοντά εκεί που είναι ένα κέντρο υγείας, για όποιον ξέρει την περιοχή, έδεσε το γλυκό(της καθυστέρησης). Έτσι αντί για 5 ώρες κάναμε 6.

Την Κυριακή το πρωί ήρθε και το φορτηγό με τα πράγματα που είχα φορτώσει στη Νέα Σμύρνη. Ήρθε 6 το πρωί…

Έτσι ξυπνήσαμε και με την τσίμπλα στο μάτι, στις 8 το πρωί, καταφέραμε, με λιγότερο από 3 ώρες ύπνο, να πάμε στο σπίτι για να βοηθήσουμε στο κουβάλημα, το οποίο είχαν ήδη ξεκινήσει τα πεθερικά μου με έναν κουμπάρο τους και το γιό του,  το βαπτιστήρι του πεθερού μου, ένα παλικάρι γύρω στα 16. Πήγαμε και εμείς και τελικά σχετικά γρήγορα τα ανεβάσαμε όλα, στον τέταρτο όροφο.

Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε τη βασική τοποθέτηση πραγμάτων. Την ίδια μέρα τοποθετήσαμε τα πολύ βασικά για να αρχίσει να είναι λειτουργικό το σπίτι, πχ το ψυγείο και διάφορα είδη που θα χρησιμοποιούσαμε άμεσα, στην κουζίνα, το μπάνιο και την κρεβατοκάμαρα.

Το σπίτι παλιό, κακοσυντηρημένο θα έλεγα… Με κάτι αρχαία ηλεκτρικά, κάτι μπρίζες από την εποχή του Νώε (προφανώς τα υπόλοιπα μισό-κατεστραμένα πράγματα με τον κατακλυσμό χάλασαν). Τις μπρίζες τις αλλάξαμε μετά από μέρες, όσες ήταν δυνατόν, για να μπορούμε να βάζουμε τις συσκευές. Κάποιες δεν γινόταν να αλλαχτούν γιατί όπως είναι φυσικό δεν υπάρχει εν έτει 2010 μπρίζα με διακόπτη που ανάβεις το φως, μαζί… Ήρθε και ο υδραυλικός και άλλαξε βρύση στην κουζίνα για να βάλω το πλυντήριο πιάτων.

Γενικά χαλάσαμε ένα σωρό χρήματα για να φτάσει το σπίτι στην μορφή που είναι σήμερα, που μπορείς πλέον να το πεις κατοικήσιμο, γιατί όταν ήρθαμε δεν το έλεγες… Είχαμε και συγκάτοικους, τετράποδους, της κατηγορίας της γνωστής διαφήμισης, που πατάνε το ΤΕΖΑ και Τέεεζα, η μικρή Τερέζα… Ο Στέλιος άκουγε κάτι ουρλιαχτά στη νύχτα και σηκωνόταν με το παπούτσι-κατσαριδό-δολοφόνο και σκότωνε… Μετά όμως από επίμονους ψεκασμούς με το φάρμακο της απολύμανσης, τα καταφέραμε.

Τώρα λίγα πράγματα έχουν να γίνουν, όπως το να φέρουν ένα τραπεζάκι σαλονιού που έχει γίνει σίριαλ, και να βάλουμε τα φωτιστικά. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

Αφήνω το σπίτι, και την περιγραφή όσων αντικρίσαμε( με τόση βλακεία που ήρθα αντιμέτωπη θέλω ώρες να αναλύσω) και περνάμε στα 7 κακά της μοίρας μου που μου έπεσαν στο κεφάλι.

Ήρθα Κυριακή 27/6. Την Τρίτη 29/6 το απόγευμα, είχα μείνει μόνη, ο Στέλιος δούλευε απογευματινός και η πεθερά μου που μας έφερε φαί γιατί δεν είχαμε αρχίσει να μαγειρεύουμε μέχρι να οργανωθούμε στην κουζίνα, είχε φύγει κι αυτή. Ξάπλωσα λίγο το μεσημέρι και ενώ είχε τρομερή ζέστη, είχα αρχίσει να κρυώνω.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και έβαλα θερμόμετρο. Αυτό έγινε στις 7 η ώρα. 38 πυρετό. Μέχρι να στείλω ένα μήνυμα στο Στέλιο και να μιλήσω με την πεθερά μου, που θα ερχόταν σε λίγη ώρα, έβαλα πάλι θερμόμετρο, μισή ώρα αργότερα γιατί εξακολουθούσα να κρυώνω όλο και περισσότερο και ο πυρετός είχε φτάσει ήδη 38,5.. Μετά ήρθε η πεθερά μου και σε  μια ώρα είχα φτάσει 39,5.. Όταν έφτασε ο Στέλιος είχα φτάσει 39,8 και λίγη ώρα αργότερα 40,1… Ψηνόμουνα, σε σημείο που άρχισα να παραμιλάω..

Μου λέγανε να πάω νοσοκομείο αλλά οι προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες με τους ορούς με έκαναν επιφυλακτική, όπως αποδείχτηκε είχα κάτι παραπάνω από δίκιο…

Καλέσανε την οικογενειακή γιατρό τους στο σπίτι, με είδε και είπε ότι έχω οξεία αμυγδαλίτιδα. Λογικό είναι όταν από την κούραση-όταν μαζεύεις μόνη ολόκληρο σπίτι για τη μετακόμιση,στη Ν.Σμύρνη μόνη μου αμπαλάρισα όλο το σπίτι και τοποθέτησα σε κούτες,με βοήθεια από τη μάνα μου 2-3 φορές,γιατί κι ο πατέρας μου ήταν εγχειρησμένος- πέφτει το ανοσοποιητικό σύστημα, μετά σε χτυπάει όπου έχεις ευαισθησία. Έδωσε μια αντιβίωση η γιατρός, ήπια και ντεπόν, και το 40,1 έγινε 39,5 ακατέβατο.

Το πρωί πια ήμουνα σε μαύρο χάλι. Πήγαμε με ταξί νοσοκομείο. Μου έκαναν εξετάσεις και είπαν ότι έπρεπε να κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο, για να μου βάλουν αντιβιώσεις.

Το νοσοκομείο; Κόσμος πολύς στους διαδρόμους, δωμάτιο με πολλά κρεβάτια, περισσότερο γιαγιάδες στο δωμάτιο, νοσοκόμες ελάχιστες που δεν προλάβαιναν τίποτα, αρκετές από αυτές αγενείς, η μια από αυτές όχι απλά στριμένη, κάτι παραπάνω. Φανταστείτε ένα μυθικό τέρας, ακόμα χειρότερη και από αυτό. Μίλησε απαίσια στη μάνα μου, με πρόσβαλε ενώ ήμουν ακόμα με 40 πυρετό όταν μπήκα, μέχρι και στην πεθερά μου μίλησε άσχημα που δούλευε παλιά στο νοσοκομείο και την ήξερε.Άσε που μου ξέρανε το χέρι, όταν μου άλλαζε τους ορούς,το κοπάναγε, χωρίς να χαμπαριάζει που της έλεγα ότι πονάω. Σε όλους μίλαγε απαίσια και το αποκορύφωμα; Την Πέμπτη το βράδυ που είχε ήδη έρθει η μάνα μου και έμεινε στο νοσοκομείο, σε συνδυασμό με έναν εξίσου ανισόρροπο γιατρουδάκι του κώλου(sorry αλλά δεν βρίσκω καλύτερο χαρακτηρισμό για τέτοια υποκείμενα) ο οποίος είχε μιλήσει με ειρωνεία πρώτα στην πεθερά μου, μετά στην μάνα και την πεθερά μου μαζί και είχε προσβάλει και εμένα, άκουσον άκουσον τι έκαναν αυτά τα γελοία ανθρωπόμορφα(γιατί απέχουν πολύ από το να αποκαλούνται άνθρωποι όσοι δεν σέβονται τον ανθρώπινο πόνο).Εδιωξαν όλους τους συνοδούς ασθενών (!!) και κλείδωσαν την πόρτα του διαδρόμου (!!!!!!!) και δεν άφηναν κανέναν να περάσει μέσα, ούτε για 5 λεπτά(!!!!!!!!!). Έγινε φασαρία, ήρθε ο Στέλιος ο οποίος σχόλασε 10 το βράδυ από τη δουλειά και δεν τον άφησε αυτή ούτε για 2 λεπτά να μου πει ένα γειά!!!!Δεν άφηνε τη μάνα μου να μπει στο δωμάτιο ούτε να μου δώσει νερό που μου είχε αγοράσει από το κυλικείο!!!! Χώρια την τριτοκοσμική εικόνα, να έχουν διώξει όλους τους συνοδούς το απόγευμα, για 2 ώρες, για να περάσουν οι γιατροί, και τους έδιωξαν όχι έξω στο διάδρομο ,αλλά έξω στην αυλή, έξω από το κτίριο (!!!!!).Δίψαγα, είχα τον ορό στο δεξί χέρι και το κομοδίνο ήταν στο δεξί μου χέρι επίσης, και δεν μπορούσα να πιάσω το νερό και σηκώθηκε εγχειρισμένη γυναίκα με καταράκτη να μου δώσει νερό!!!!!!

Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!!!!! Τόση αναισθησία δεν έχω συναντήσει!!! Υπήρχαν άνθρωποι ανήμποροι, επιτρέπεται να διώχνουν τη νύχτα τους συνοδούς; Τελικά μετά από καυγά και κινητοποίηση του γιατρού που με εξέτασε(ΩΡΛ) και της προισταμένης ενός άλλου τμήματος που έφριξε όταν άκουσε τι είχε συμβεί, αφήσανε τη μάνα μου να μείνει και βγήκα στο διάδρομο(!!!!!!), όχι έξω από τους θαλάμους, τον κεντρικό διάδρομο, να μιλήσω 10 λεπτά(!!!!) με το Στέλιο, πριν κλείσουν την πόρτα και δεν τον αφήνουν να βγει!!!!!!!!!

Η μάνα μου έχει γυρίσει ΟΛΑ τα νοσοκομεία της Αθήνας, όταν ζούσε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, μόνο τα νοσοκομεία του Πειραιά δεν είχε επισκεφτεί. Αυτό το τριτοκοσμικό χάλι δεν το είχε συναντήσει ούτε στο χειρότερο νοσοκομείο της Αθήνας.

Τέτοια άτομα τους άξιζε καταγγελία αλλά κι η μάνα μου δεν είναι από δω και με τον τοπικισμό που τους διακατέχει όλους, περισσότερο μπελά θα έβρισκε, είμαι σίγουρη. Δεν το λέω στον αέρα αυτό, καλοί και χρυσοί οι βορειοελλαδίτες και πολλοί καλύτεροι σε πολλά αλλά αυτός ο τοπικισμός είναι φρικτός.. Κι ο πεθερός μου που κατάγεται από Πελοπόννησο, όλα τα χρόνια, 35 το σύνολο, που είναι εδώ, μαύρο πρόβατο είναι και όλο εξυπνάδα του πουλάγανε του στυλ ‘’ήρθε ο Πελοποννήσιος να μας λέει τι θα κάνουμε’’ ,επειδή ήταν τίμιος στη δουλειά του και ξεσκέπαζε τις λαμογιές τους.

Κατά τα άλλα, ο κόσμος εδώ είναι μια χαρά, στο δρόμο δεν υπάρχουν οι κανιβαλισμοί της Αθήνας, δεν ακούς κόρνες, δεν τρέχουν κατά πάνω σου, σε αφήνουν να περάσεις, πιο ευγενικοί είναι στα μαγαζιά, γενικά μια χαρά άνθρωποι, αν εξαιρέσεις κάποιους κουτσομπόληδες και κάποιες κατίνες, που υπάρχουν σε ΟΛΑ μα όλα τα μέρη ανεξαιρέτως.

Η πολυκατοικία είναι πολύ ήσυχη, δεν μας ενοχλεί κανένας. Όλα βαίνουν καλώς, εκτός από κάποια συννεφάκια που θέλουν πολύ συζήτηση, αλλά όχι εδώ φυσικά…

‘’Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα’’ λέει το σοφό τραγούδι…

Για να το λέω, κάτι ξέρω… Στη δική μας περίπτωση, άλλοι παντρεύονται, άλλοι έχουν άποψη για τα πάντα, για την οργάνωση του γάμου (ο νοών νοείτο ποιοι) και άλλοι χώνουν το χέρι στην τσέπη για ΟΛΑ σχεδόν(οι γονείς μου) γιατί άλλες τσέπες έχουν τα συμπαθή ζωάκια της θάλασσας που κάθονται λιάζονται στου ‘’γυαλού τα βοτσαλάκια’’(ο νοών νοείτο, ομοίως).

Ευτυχισμένα τα ζευγάρια, και κυρίως οι κοπέλες, που πάνε για γάμο, και έχουν την πεθερά μακριά. Όποιος έπιασε το υπονοούμενο, κατάλαβε τι εννοώ. Τι υπονοούμενο δηλαδή, ολοφάνερο..

Το σημαντικό είναι ότι η σχέση μου με τον άνθρωπο που ζω είναι μια χαρά. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες και κανείς δεν το χαλάει.

Σιγά σιγά τα πράγματα βελτιώνονται, και όταν γίνει ο γάμος, ακόμα καλύτερα θα είμαστε μετά και με λιγότερες έξωθεν παρεμβάσεις, θέλω να πιστεύω.

Εχθές έκανα και μπάνιο στην παραλία του Κορινού, για όποιον ξέρει την περιοχή. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα, το καλό ήταν ότι πήγαμε πρωί και δεν είχε κόσμο,  Ήταν κι η μάνα μου, που είχε ανέβει την Παρασκευή 6/8 μαζί μου, και έφυγε εχθές, αφού βόηθησε σε κάποιες δουλειές πχ στις κουρτίνες που πέρασαν μαζί με την πεθερά μου(που φυσικά η μάνα μου είχε αγοράσει και πληρώσει, τα αυτονόητα δεν τα αναφέρω, όπως και τα φωτιστικά πάλι οι γονείς μου θα πληρώσουν).

Είχα μείνει στην Αθήνα, ενώ ο Στέλιος γύρισε αναγκαστικά, λόγω δουλειάς, την Δευτέρα, έμεινε 3 μέρες μόνος. Έμεινα αναγκαστικά γιατί έκανα ενέσεις, αντιβίωση σε ενέσιμη μορφή. Ο λαιμός μου δεν ήταν και σε τόσο καλή κατάσταση… Πήρα 20 μέρες αντιβίωση και 8 μέρες, από 2 ενέσεις την ημέρα… Είχα ανέβει Κατερίνη και χρειάστηκε να ξανακατέβω Αθήνα, μόλις είχα ανέβει την ίδια μέρα είχα ανεβάσει πάλι ένα 39 πυρετό…

Ακόμα νιώθω αρκετά εξαντλημένη…

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες, αλλά έχω και κάτι δουλίτσες να κάνω και να βγω και για σουπερ μαρκετ πριν πιάσει η ζέστη. Ο Στέλιος έρχεται γύρω στις 3, όταν είναι πρωινός, πάει με τα πόδια προς το παρόν, το ποδήλατο δεν το έχει φέρει, κάτι πρόβλημα έχει και το άφησε μέχρι τώρα στο πατρικό του.

Αυτά από μένα. Θα επανέλθω με άλλες ιστορίες για αγρίους και για ήμερους που μπλέχτηκαν με  άγριους και αναγκάζονται να βγάλουν νύχια… Αυτά κάποια άλλη μέρα. Εις το επανιδείν και sorry για την φλυαρία…

ΥΓ:Η φωτογραφία είναι γενική άποψη ενός μέρους του σαλονιού.Βέβαια έχουν ακόμα να γίνουν αλλαγες,όπως πχ να κρεμάσουμε κάδρα. Το σπίτι είναι μεγάλο,3 δωμάτια και μεγάλο σαλόνι,ενιαίος χώρος με τραπεζαρία και χωρίζονται με ''πάσο''(ένας πάγκος στην ουσία) από την κουζίνα.