Κάποτε σε ένα χωριό ήταν μια γουρουνο-οικογένεια. Ο μπαμπάς, η μαμά, και τα τρια γουρουνάκια, 2 αγόρια και ένα κορίτσι.

Την ίδια εποχή, σε ένα άλλο μέρος, ήταν μια προβατο-οικογένεια, ο μπαμπάς, η μαμά και η μονάκριβη κόρη-προβατίνα.

Η ζωή που ενώνει τα αταίριαστα, ένωσε το γουρουνάκι με την προβατίνα.

Ένας έρωτας μεγάλος γεννήθηκε. Φλογερός. Δεν σκέφτηκαν καθόλου τη διαφορετικότητα τους, και το ότι είχαν μεγαλώσει διαφορετικά. Με αγάπη η προβατίνα, με το αίσθημα ότι δεν αξίζει, το γουρουνάκι.

Το γουρουνάκι όμως είχε μια πολύ καλή καρδιά.

Η προβατίνα ήρθε να ζήσει στο χωριό του, εκείνη που ήταν μαθημένη αλλιώς, να βγαίνει απ’ το μαντρί της και να είναι ελεύθερη. Πήγε στο γουρουνό- μαντρί και ζούσανε ευτυχισμένοι με το γουρουνάκι.

Όμως όταν οι λύκοι βάζουν το κουστούμι προβάτων ή μάλλον γουρουνιών, τότε όλα αλλάζουν..

Η γουρουνο-μαμά βάλθηκε να διαλύσει την ευτυχισμένη ένωση.

Μεταμορφώθηκε σε φίδι, και δηλητηρίασε κάτι πολύ όμορφο. Μεταμορφώθηκε σε λύκο, που δάγκωνε όποτε ήθελε. Μεταμορφώθηκε σε γεράκι και κοίταζε με γερακίσιο βλέμμα την προβατίνα. Όλες αυτές βέβαια οι μεταμορφώσεις κρυφές ήταν. Εμφανισιακά παρέμενε μια γουρουνό- μαμά.

‘’Σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει’’ σκέφτηκε η προβατίνα και συμπλήρωσε τη σκέψη της: ‘’Να φοβάσαι όποιον σου κάνει τον Άγιο, αυτός κρύβει μέσα του το κακό πνεύμα. Αυτόν που μπροστά σου σε χαιδεύει και από πίσω σου σκάβει το λάκκο’’.

Η προβατίνα όμως δεν έφυγε. Κάθισε εκεί με υπομονή. Αλλά κι η υπομονή τελειώνει κάποτε. Ήρθε η ώρα που μίλησε στο σύντροφο της, το αγαθό και καλόκαρδο γουρουνάκι. Εκείνο δεν ήθελε με τίποτα να αποχωριστεί την αγαπημένη του. Της έλεγε ότι προτιμά να πεθάνει.

Η προβατίνα έπεσε στο κρεβάτι άρρωστη. Κανείς γιατρός δεν ήξερε τι έχει. Έλιωνε.

Το γουρουνάκι ήταν απαρηγόρητο. Δεν ήξερε τι να κάνει.

Μια ζωή πέρασε στην καταπίεση. Δεν είχε λάβει αγάπη. Κανένα χάδι. Και τώρα ήρθε μια προβατίνα, ανάμεσα σε τόσα γουρούνια, που τον έδιωχναν και τον ποδοπατούσαν, και μόνο εκείνη τον αγάπησε. Εκείνος νόμιζε ότι δεν αξίζει, ότι είναι χαζός, και εκείνη του απέδειξε το αντίθετο. Τον έκανε να αγαπήσει τη ζωή που κάποτε μισούσε.

Η γουρουνο-μάνα είχε μεταμορφωθεί σε αράχνη και ύφαινε ιστό για να πέσει η προβατίνα.

Ο προβατο-μπαμπάς και η προβατο-μαμά, θέλανε να πάρουν κοντά τους τη μονάκριβη κόρη τους, όταν είδαν τις δυσκολίες που βίωνε και την κακία που είχε πέσει πάνω της.

Η αρρώστια της κόρης τους συνεχιζόταν. Για λίγες μέρες ήταν καλύτερα και μετά πάλι αρρώσταινε.

Το γουρουνάκι δεν ήξερε τι να κάνει. Στεναχωριόταν αλλά δεν μπορούσε να κάνει και πολλά.

Ώσπου μια μέρα η καλή του αρρώστησε τόσο πολύ που σταμάτησε να μιλάει και να γελάει. Μάταια της μιλούσε. Εκείνη παρέμενε ανέκφραστη. Την πήγαινε βόλτες, της έδειχνε το δρόμο, τα γουρουνάκια που περνούσαν στο δρόμο, γιατί βλέπεται ήμαστε στην γουρουνο-χώρα. Εκείνη ανέκφραστη.

Μια μέρα σε μια βόλτα τους γνώρισαν μια σοφή γουρουνίτσα, μεγάλης ηλικίας. Εκείνη διέγνωσε τι αρρώστια έχει η προβατίνα.

Υπήρχε μια λύση, είπε στο γουρουνάκι. Να την πάρει και να φύγουν από την γουρουνο-χώρα, που ήταν εχθρική, και σίγουρα μακριά από τη γουρουνο- μάνα που ευθυνόταν για την αρρώστια της κόρης. Να πάνε σε μια άλλη χώρα, μακριά, μόνοι τους και σταδιακά η κοπέλα θα ξαναμιλούσε και θα επέστρεφε το γέλιο στα χείλη της. Εννοείται ότι η γουρουνο- οικογένεια δεν θα ήξερε που βρίσκονται, μόνο η προβατο- οικογένεια, που ήταν οι μόνοι που είχαν στηρίξει το νεαρό ζευγάρι. Η γρια-γουρουνίτσα συνέχισε να μιλάει και είπε στο γουρουνάκι ότι το μεγαλύτερο κακό η ίδια του η μάνα το είχε προκαλέσει, που ήθελε να τον χωρίσει από την κοπέλα που αγαπάει, επειδή δεν την καταλάβαινε, ήταν πολύ έξυπνη και διαφορετική για τις στενόμυαλες αντιλήψεις της. Ζήλευε παθολογικά την δραστήρια κοπέλα, που μπορούσε να τα βγάζει πέρα στις δυσκολίες, ενώ η ίδια δεν ήξερε να κάνει τίποτα και περίμενε να της το κάνουν τα παιδιά της. Έτσι για να μην χάσει την ευκολία της, που είχε δουλικό προσωπικό τον γιό της, βάλθηκε να διαλύσει αυτή την τόσο ευτυχισμένη ένωση, ξεχνώντας τι έκανε εκείνη όταν ήταν μικρή και παρατούσε τα πάντα για χατήρι του έρωτα.

Το γουρουνάκι που μια ζωή από πάνω του περνούσαν όλοι και το ποδοπατούσαν, έκανε την επανάσταση του.

Πήρε την αγαπημένη του, όπως είχε πει η γρια- γουρούνα και πήγανε σε ένα μέρος που δεν τους ήξερε κανείς. Μακριά από τους δυνάστες- δικτάτορες- γονείς του και μόνο οι γονείς της αγαπημένης τους και λίγοι αληθινοί φίλοι και κάποιοι συγγενείς που χάρηκαν με αυτή την εξέλιξη, μόνο αυτοί είχαν θέση στο ευτυχισμένο σπιτικό.

Από τότε, η κακιασμένη μάνα-γουρούνα, ο δικτάτορας πατέρας- γουρούνι έφαγαν τη σκόνη του παιδιού τους που αυτοί εξώθησαν να φύγει με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους. Η μάνα- γουρούνα γύριζε σαν την τρελή λέγοντας τον πόνο της και όλοι κατηγορούσαν την αχάριστη προβατίνα και την συμπονούσαν, όσοι ήταν όμοιοι της και ανακατεύονταν στη ζωή των παιδιών, αλλά υπήρχαν και κάποιοι που δεν την πίστευαν. Ελάχιστα γουρούνια που είχαν δει τη συμπεριφορά της και η προβατίνα τους έβαλε στην ψυχή της από μια ή δυο φορές που τους είδε, επειδή έλεγαν το σωστό και λογικό, κόντρα στον παραλογισμό της γουρουνο- οικογένειας του αγαπημένου της.

Έτσι η σχέση των δύο νέων έγινε ιδανική, όπως στην πραγματικότητα ήταν αν δεν έχωναν τη μύτη τους η γουρονο- οικογένεια.

Έκαναν μια νέα αρχή, σε ένα άλλο χωριό, το άλογο- χωριό, όπου περήφανα και δίκαια άλογα διοικούσαν με δικαιοσύνη και όλα ήταν τακτοποιημένα και ήρεμα. Έκαναν καινούριους φίλους, τα άλογα, που τους καλοδέχτηκαν και τους αγάπησαν, χωρίς να βλέπουν καμία διαφορετικότητα. Πότε πότε ταξίδευαν οι γονείς της προβατίνας και βοηθούσαν τους δυο νέους, και το σπίτι ήταν γεμάτο φίλους πάντα. Άλογα που ήταν πραγματικοί φίλοι τους, χωρίς κανένα συμφέρον και καμία διάθεση να παρέμβουν στην ευτυχισμένη ζωή τους που αργότερα συμπληρώθηκε και με ένα μωρό, τόσο όμορφο, που όλοι ήρθαν στο σπίτι να ευχηθούν και όταν μεγάλωσε έγινε ένα ευτυχισμένο παιδάκι και ένας ευτυχισμένο ενήλικας.

Και ζήσαν αυτοί καλά (και ήρεμα) και εμείς καλύτερα.

ΥΓ:Κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα ΔΕΝ είναι συμπτωματική.