Πολλές φορές αυτά που γράφω και στέλνω στους ανθρώπους γύρο μου ως μηνύματα θα επέτρεπε να έχουν θέσει εδώ στο blog….Όμως παρόλα αυτά τολμάω και τους τα στέλνω.

Λάθος…? Ίσως. Τα σκέφτηκα όμως…αυτό είμαι. Ένιωσα την ανάγκη. Τι δηλαδή άλλα να γράφω στο blog και άλλα να κάνω? Απλά μ αρέσει να μπαίνω στον πειρασμό της πρόκλησης, να καταγράψω με γραμμικό τρόπο τις αστραπές των σκέψεων μου…

  Ίσως πάλι καλύτερα γιατί όταν δεν βλέπω ανταπόκριση αποφεύγω πολύ εύκολα τους ρηχούς και συνηθισμένους ανθρώπους.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα μήνυμα, που έστειλα όταν γύρισα σπίτι, σε μια παλιά μου συμμαθήτρια από το δημοτικό. Με είχε καλέσει σε μια έκθεση φωτογραφίας και τέχνης που λάμβανε μέρος. Και μου άρεσε αυτό το χαλαρό και ακομπλεξάριστο, το μετά από 14 χρόνια… “θα ένιωθα άνετα να έρθεις στην έκθεση και για να σε δω…”

Μ αρέσει να βλέπω ανθρώπους. Δεν με ενδιαφέρει σε ποια σχολή πέρασαν η τι δουλειά κάνουν. Αν έχουν ερωτικό σύντροφο και γενικά η εικόνα τους. Με ενδιαφέρει και με καίει να δω τι άνθρωποι έγιναν….ποιες είναι οι σκέψεις τα όνειρα τους…οι προβληματισμοί τους…αν έχουν αυτή την σπίθα στο μάτι…..

Και ένα παραπάνω όταν είναι καλλιτέχνες…..

Οι φωτογραφίες τις Κωνσταντίνας λοιπόν….(α ναι δεν σας είπα…Κωνσταντίνα την λένε…έχει το όνομα της μάνας μου…αχαχαχαχα) ήταν μια τεράστια ΜΠΟΥΡΔΑ!!! Καλυμμένη με μια στρώση ψευτοκουλτουριάρικου αφαιρετικού, ασπρόμαυρου, τραγανού μπλα μπλα !

Που πάντα πείσω από την φωτογραφία κάτι αχνοφαίνεται!

Επειδή όμως προβληματίστηκα πολύ γυρνώντας σπίτι και σε συνδυασμό με την τάση εξιδανίκευσης των πραγμάτων…εμπνεύστηκα το παρακάτω κείμενο και της το έστειλα.

Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι σίγουρα  μπορούσε πολύ καλύτερα. Οι φωτογραφίες δεν ήταν αντιπροσωπευτικές του καλλιτέχνη…

Όποτε κοιτάζω μια φωτογραφία, προσπαθώ να μπω μέσα της.

Προσπαθώ να σταματήσω να κοιτάζω και να αρχίσω να βλέπω.

Να την αποκωδικοποιήσω. Είτε μέσα από συναισθήματα είτε μέσα από μοτίβα μαθηματικών μοντέλων.

Μαθηματικά;;;;;;;!

Πολλοί λένε ότι όλα μπορούν να προβλεφθούν και να οριστούν μέσο των μαθηματικών. Αλλά κάνουν ένα τεράστιο σφάλμα. Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να μπει σε κάδρο, να προσδιοριστεί και να περιγραφή … να το εγκλωβίσεις…

Μπορείς να το μαντέψεις?

Είναι η συνείδηση.

Όποτε βλέπω μια φωτογραφία …..

προσπαθώ να δω τον φωτογράφο μέσα από την φωτογραφία. Να μπορέσω με ένα τρόπο να μοιραστώ την εμπειρία του.

Γιατί βρέθηκε εκεί;

Τι ήταν αυτό που μέσα σε όλα τα άλλα τον έκανε να μας δείξει αυτό;

Σε ποια ταξίδια πάλη χάθηκε και η φωτογραφία ήταν για άλλη μια φορά το παράθυρο για να ξαναγυρίσει πίσω στον κόσμο μας και να διηγηθεί την ιστορία του.

Η φωτογραφία είναι μια στιγμή μέσα στο ταξίδι. Δεν είναι το ίδιο το ταξίδι. Μπορείς να θυμηθείς το ταξίδι κοιτάζοντας την φωτογραφία αλλά δεν μπορείς να το ξαναζήσεις. Δεν περιέχει μόνο την πληροφορία για το πώς ήταν το ταξίδι σε εκείνο το συγκεκριμένο σημείο μέσα στον χώρο και τον χρόνο αλλά και που βρισκόταν αυτός που τράβηξε την φωτογραφία.

Κάνεις όμως ένα μεγάλο λάθος ….είναι δυνατόν μέσα από μια, η μερικές φωτογραφίες να καταλάβεις; Τι είναι δηλαδή η ψυχή των ανθρώπων, δειγματοληπτικός έλεγχος;

Και άμα δεν είναι καλό το δείγμα πετάς όλο το τεμάχιο;

Ε σοβαρέψου ρε! Σοβαρέψου Θαλλάσιε βιολόγε ! Σοβαρέψου !

Α ναι το ξέχασες ε? Αλλά αυτή την ταμπέλα σου έδωσαν σε αυτόν τον κόσμο. Είσαι αναγκασμένος να απαντάς έτσι σε εκείνη την συγκεκριμένη ερώτηση…..τι σπουδάζεις….?

Όχι τίποτα άλλο ….αλλά δεν χρειάζεται να τους τρελάνεις από τώρα είναι νωρίς.

Άσε ρε ….

Ε Θαλλάσιε βιολόγε σοβαρέψου!

Τι θες; Να σου θυμίσω τώρα και το άλλο, εκείνο το μικρό το ορθογώνιο χαρτάκι με τις στρογγυλευμένες γωνίες . Εκείνο το ντυμένο με πλαστικό που είναι σε τόνους του μπλε και έχει μια Φωτογραφία……σου …. Και γράφει ένα όνομα……

-Σσσσσς μην μιλάς άλλο ……έχεις πεθάνει για εμένα. Φύγε και να μην ξαναγυρίσεις γιατί έχω αρχίσει να ανακαλύπτω ποιος είμαι. Φύγε γιατί θέλω να δω τις φωτογραφίες.

Και ίσως ο φωτογράφος τελικά να μην ήθελε να φανερωθεί. Κατάφερε και κρύφτηκε πίσω από μια ασπρόμαυρη αφαιρετική τάση με έντονες γωνίες. Και με μια προοπτική άποψη από πάνω προς τα κάτω να αποδώσει μια στιβαρότητα και μια σιγουριά. Ίσως ένιωσε αυτή την ανάγκη. Την ανάγκη για εκείνο το τέλειο, εκείνο το οποίο έχει καθορισμένο σχήμα, το καλά θεμελιωμένο. Ανάγκη για σιγουριά. Έχουν την γοητεία τους τα σχήματα. Δωρικός ρυθμός, απλός και στιβαρός…

Αρχαία Ελλάδα. Το τζάμι του κτιρίου με το μάρμαρο της κολόνας. Το διάφανο με το σκληρό. Αντίθεση….

Ίσως έσπασα των κώδικα…

Ίσως πάλη να θρυμμάτισα το κεφάλι μου….

Μικρά, μεγάλα κουτάκια.  Μπαίνουμε μέσα σε κουτιά, κοιτάζουμε κουτιά, ζούμε μέσα σε κουτιά. Κάνουμε δώρα με κουτί….Παντού γωνίες.

http://www.caribbeancharm.com/assets/images/pink_white_stained_glass_box.jpg

Τους ζηλεύω τους φωτογράφους …..

Ε τους άτιμους πάλι κατάφεραν να σταματήσουν τον χρόνο.

Και όταν πατάνε εκείνο το κουμπί που είναι πάνω σε εκείνο το απόκοσμο μηχάνημα……διακτινίζονται.

Και ελπίζω να κατάφερα να σε τρομάξω λίγο, όπως έκανες και εσύ σε εμένα με τις γωνίες σου. Εκδίκηση!

Όλα τα παραπάνω είναι η δική μου φωτογραφία.

Μπορείς να την ξεδιαλύνεις ?

Δεν απάντησε…..!

Λογικό …ίσως να νόμισε ότι της την έπεφτα….ίσως να ένοιωσε άβολα…με όλο αυτό.

Ήταν ασυνήθιστο ….είμαι ασυνήθιστος…

Έτσι μ αρέσω!

Δεν χωράω σε κάδρα.....τα θρυματίζω μόνο με ένα βλέμμα...

Για αυτό βάφω σε τοίχους, με σπρέι έξω....