Η συναυλία της χρονιάς! Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει αν όσα είδαμε ήταν εκεί μπροστά μας! Ξεκινάμε...

Ραντεβού στο Σύνταγμα με τον αγαπητό Moonchild92(διότι τα μέλη του MusicHeaven πάνε δυο-δυο σε τέτοια events!). Είχαμε και οι δυο μία μικρή ανησυχία(ψέμα! Είχαμε κυριευθεί από άγχος και ζοφερές σκέψεις) μιας και ο ΗΣΑΠ ήταν κομμένος, έπρεπε να πάρουμε μετρό, να κατέβουμε στην Αττική, να κάνουμε τρεις κύκλους γύρω απ'το εαυτό μας, να προσευχηθούμε για κλιματισμό στα βαγόνια κτλ. Κατεβαίνοντας στην αποβάθρα(στο Σύνταγμα πάντα) στριμωχνόμαστε σε μια γωνίτσα και περιμένουμε το μετρό. Εκεί γνωρίζουμε και κάτι κορυφαίους τύπους, Ιρλανδούς απ'τη Νέα Υόρκη που, βλέποντας την μπλούζα μου Rattle and Hum, με ρωτούν πως θα πάνε στο ΟΑΚΑ.

"Oh U2! How do we go to Oaka?"

"Οπ! Tourist! You θέλεις πας Οακα?"

"Oaka! Yes! U2!"

"A nice! Λοιπόν φίλε, follow me γιατί this is Greece και τα τρένα are a μπάχαλο!"

(Αγγλική φιλολογία σου λέει μετά...).

Anyway, φτάνει το μετρό, μπαίνουμε, στριμωχνόμαστε χωρίς αναπνοή και ελπίδες για άνετο ταξίδι, κατεβαίνουμε Αττική. Μπαίνουμε σε ειδικό συρμό που πάει κατευθείαν ΟΑΚΑ(με κλιματισμό παρακαλώ!). Μόλις πατάμε τα άγια ασφαλτοστρωμένα χώματα του ΟΑΚΑ μας διαπερνούν ρίγη!(πάλι ψέμα! Μόνο εγώ ερίγησα…οι άλλοι αναίσθητοι…). Κόσμος άπειρος, οι κλασσικές καντίνες με σουβλάκια και hot dogs, πάγκοι με μπλουζάκια, φυλλάδια της ΚΝΕ και διαφημιστικά. Μπαίνουμε στη θύρα μας, καθόμαστε τις θέσεις μας και περιμένουμε.

Τον Aviv Geffen δεν τον πρόλαβα οπότε δεν έχω άποψη. Προλάβαμε τους Snow Patrol οι οποίοι κατέβαλαν φιλότιμη προσπάθεια να μας ξεσηκώσουν χωρίς ωστόσο να λαμβάνουν το ανάλογο χειροκρότημα. Προς το τέλος βέβαια το κοινό ζεστάθηκε! Ανάβουν πάλι τα φώτα, αδειάζει η σκηνή και περιμένουμε. Κατά τις δέκα παρά τέταρτο το ψηφιακό ρολόι της οθόνης(που κατά γενική ομολογία έδειχνε ό,τι ήθελε…) πιάνει μεσάνυχτα, ακούγεται το Space Oddity του Bowie, καπνοί παντού και οι U2 ανεβαίνουν στη σκηνή. Παίζουν ένα instrumental σύνολο για εισαγωγή. Ο Bono κόβει βόλτες στην κυκλική σκηνή, χοροπηδάει, χορεύει, πετάει κι ένα “Ellada!” και καταχειροκροτείται.

Η συναυλία ξεκίνησε με το Beautiful Day για να ακολουθήσει, προς μεγάλη έκπληξη όλων, το I Will Follow από τον πρώτο τους δίσκο Boy. Get on your boots και Magnificent από την τελευταία τους δισκογραφική απόπειρα με το κοινό να τραγουδά συνέχεια. Στο Mysterious Ways χορέψαμε χωρίς να υπάρχει αύριο ενώ στο Elevation κάναμε ντουέτο με τον Bono ο οποίος με θεατρικότητα ερμήνευσε το Until the End of the World ενώ στη συνέχεια μας παρακίνησε να τραγουδήσουμε το I Still Haven’t Found What I’m Looking For “Mazi!”. Ωστόσο, η πρώτη πιο δυνατή στιγμή της βραδιάς έγινε με το Pride. Στις προηγούμενες συναυλίες δεν το είχαν παίξει οπότε όταν ακούστηκε η εισαγωγή σείστηκε το ΟΑΚΑ! Όρθιοι όλοι να τραγουδάμε, να χτυπάμε ρυθμικά παλαμάκια, να νιώθουμε λες και είμαστε πάνω στη σκηνή μαζί τους!  Μετά ηρεμία, In A Little While και Miss Sarajevo με ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Ιρλανδό τραγουδιστή που τραγούδησε και τα μέρη του Pavarotti αφήνοντάς μας όλους με το στόμα ανοιχτό! Μετά ταξιδεύουμε στην How to Dismantle an Atomic Bomb εποχή με το City of Blinding Light(απίστευτος φωτισμός!) και Vertigo. Στην live version του I’ll Go Crazy If I Don’t go Crazy Tonight(που μπλέχτηκε με το Discothèque) το ΟΑΚΑ μετατρέπεται σε ένα τεράστιο club. Φτάνουμε στην δεύτερη δυνατή στιγμή της βραδιάς. Ακούγονται τα χαρακτηριστικά drums και το Sunday Bloody Sunday μας σηκώνει πάλι όρθιους. MLK και Walk On και η μπάντα κατεβαίνει απ΄τη σκηνή.

Μεσολαβεί βίντεο και το πρώτο encore ξεκινά με το One. Ο Bono έχει πάρει την κιθάρα του και γεμίζει τη σκηνή με την ερμηνεία του. Όμως κι εμείς δεν πάνε καθόλου πίσω! Για αρκετή ώρα μετά το One χειροκροτούμε και σταματάμε μόνο για να ξεκινήσει το επόμενο τραγούδι. Τρίτη δυνατή στιγμή, η εισαγωγή του Where the Streets Have No Name είναι τόσο επιβλητική που μας στοιχειώνει και σχεδόν μηχανικά ξανασηκωνόμαστε(δεν μπορείς να κάθεσαι σε τόσο μεγάλα τραγούδια!). Το τραγούδι τελειώνει, οι U2 ξαναφεύγουν, εμείς συνεχίζουμε να χειροκροτούμε λες και εξαρτάται η ζωή μας απ’αυτό.

Βιντεάκι με καρτούν και διαστημόπλοια. Τα φώτα κοκκινίζουν, καπνοί και το μικρόφωνο/τιμόνι με τα κόκκινα φωτάκια εμφανίζεται. Μεγάλη έκπληξη το τραγούδι που ακολουθεί(κι από τα δικά μου αγαπημένα-thanks U2! Καημό το είχα να το ακούσω live!). Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me, ο Bono έχει φέρει στη σκηνή το δαιμονικό του alter ego MacPhisto. Τα δίνει όλα, χορεύει σαν δαιμονισμένος φορώντας το σακάκι με τα κόκκινα φωτάκια και προς το τέλος του τραγουδιού κρεμιέται απ’το μικρόφωνο κάνοντας το κοινό να παραληρεί. Τέταρτη δυνατή στιγμή, With or Without You με το ΟΑΚΑ να έχει μετατραπεί σε μία θάλασσα από φώτα. Μαγική ατμόσφαιρα, μαγικό τραγούδι. Σχεδόν κλαίγαμε. Στο τέλος οι U2 σταματάνε να παίζουν και εμείς συνεχίζουμε να τραγουδάμε για ώρα. Έχουνε μείνει και μας κοιτάνε. Η κάμερα ζουμάρει στο πρόσωπο του Bono που δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που γίνεται. “We won’t forget this!” ψιθυρίζει εμφανώς κομπλαρισμένος. Τελευταίο  κομμάτι το Moment of Surrender. Ευχαριστούν και αποχωρούν χωρίς πολλά σταριλίκια. Και τέρμα…

Αντικειμενική δεν μπορώ να είμαι! Περίμενα χρόνια να τους δω live και ομολογώ ότι άξιζε! Οι U2 είναι ένα συγκρότημα που μόνο live μπορείς να τους εκτιμήσεις. Μόνο live φαίνεται η ενέργειά τους. Μας κέρδισαν! Δεν ήταν μια απλή συναυλία, ήταν ένα υπερθέαμα. Από το setlist μέχρι και τα σχόλια συμπαράστασης του Bono, το βράδυ της Παρασκευής θα κάνει χρόνια να ξεχαστεί. Και πιστεύω ότι και οι U2 δεν θα μας ξεχάσουν εύκολα!