Να τη πάλι η ανάγκη μου για γράψιμο.Όσο ήμουν στην Αφρική, σκεφτόμουν πόσα πολλά πράγματα θα εξιστορούσα εγγράφως στο ημερολογιάκι μου. Τι μάθημα το ταξίδι αυτό! Πόσο δρόμο εχω εγώ ακόμα για να γίνω καλύτερος άνθρωπος... Κι όμως, τίποτα από αυτές τις σκέψεις και τις εμπειρίες δε βγήκε στο ηλεκτρονικό χαρτί. Γιατί, δεν ξέρω να πω με σιγουριά. 

Αυτό που ξέρω είναι ότι τώρα ένιωσα την ανάγκη να γράψω, αλλά για κάτι παντελώς διαφορετικό από τη συγκλονιστική εμπειρία της μαύρης ηπείρου.  

Το είχα πει, ναι: Αν, έστω κι από μέσα μου, έστω και μία φορά, φτάσω στο σημείο να αποκαλέσω "εκείνον" μ@@@κ@, ο άνδρας αυτός δεν αξίζει να βρίσκεται στο πλάι μου. Και χθες δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να μην του το ξεστομίσω. Το σκέφτηκα, όμως, και το πίστεψα. Κι αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό, για να τον διαγράψω για πάντα κι από το μυαλό κι από τη ζωή μου.  Και είναι αρκετό.Μετά, όμως, μπαίνουν οι δεύτερες σκέψεις: Μήπως είμαι υπερβολική; Μήπως από την πολλή επιλεκτικότητα δεν καταφέρνω τελικά να καλύψω την ανάγκη μου για συντροφικότητα; Μήπως πια αυτό που θεωρώ το "δικό μου καλό", που είναι και το κριτήριο επιλογής συντρόφου, είναι πολύ απόλυτο; Μήπως θα μείνω όλη μου τη ζωή μόνη μου, εφόσον λειτουργώ έτσι; Ωραίες σκέψεις κάνω την επομένη των γενεθλίων μου, μπράβο μου! Πολύ αισιόδοξες... :) 

Φτου, ξελευθερία, φτου! Η ζωή είναι πολύ όμορφη κι εγώ θα τη ρουφήξω, που να πάρει, αλλά μόνο όπως πραγματικά μου αξίζει...