Καλημερούδια σε όλους!

Εδω και λίγο καιρό που έχει ανακοινωθεί και επίσημα ότι ζούμε εν μέσω οικονομικής κρίσης, έχω παρατηρήσει κάτι οξύμωρο...

Πολύ συχνά, πολύ πιο συχνά από πρίν, παρατηρώ παλιά (αλλά όχι άχρηστα) έπιπλα, πεταμένα στους κάδους.

Στους ίδιους κάδους επίσης, έχω παρατηρήσει πολλούς ανθρώπους που μοιάζουν εντελώς φυσιολογικοί, να ψάχνουν για αποφάγια κλπ.

Και εμένα αυτό μου κάνει οξύμωρο. Ή η ψαλίδα που χωρίζει τους πλούσιους από τους φτωχούς, έχει ανοίξει υπερβολικά, ή δεν μπορώ να καταλάβω.

Δεν ξέρω από που προέρχεται αυτή η τάση! Σου λεέι ο ανθρωπούλης ο μικροαστός: "Να φάω ό,τι χρήματα, ό,τι οικονομίες έχω σε νέες αγορές, πριν, λέω πριν, η κρίση μου χτυπήσει την πόρτα. Έτσι κι αλλιώς μετά δεν θα έχουμε να φάμε, τουλάχιστον ας έχουμε ωραία έπιπλα! Επίσης, αφού όλοι θα είμαστε στην πείνα, ας μην έχω τίποτα, καμία καβάντζα..." Παράλογοοοοο;;;; δεν απαντάει, άρα λογικό (που έλεγε η Μήτση στους 10 μικρούς μήτσους)

Υπάρχει βέβαια και η διαφορετική εκδοχή, ότι δηλαδή, τα καταστήματα (λόγω κρίσης πάντα), έχουν βγάλει απίστευτες προσφορές για πράγματα, από τα οποία σίγουρα δεν εξαρτάται η επιβίωσή μας. Κι ο φίλος μας ο μικροαστός σκέφτεται: "Αποκλείεται να χάσω αυτή την ευκαιρία, αποκλείεται να ξαναδούμε τέτοιες προσφορές στους... δερμάτινοι καναπέδες. Πρέπει να πάρω δύο, για να έχω.... Λεφτά, βέβαια δεν έχω, αλλά σιγά τι είναι να πληρώνω Χ€ σε δόσεις... ό,τι και να γίνει αυτό το πόσό θα το βρίσκω"' ή "τώρα είναι ευκαιρία να πάρω το ακριβό αμάξι που γούσταρα πάντα, γιατί πλέον δεν κάνει 60.000€ αλλά 45.000€ (λέμε τώρα, ούτε ιδέα δεν έχω για τις τιμές των αυτοκινήτων)..."

Έλα όμως που δεν είναι ακριβώς έτσι... Οι δόσεις που έχουν δημιουργήσει οι κρίσεις καταναλωτισμού που μας εμφυτεύουν και στη συνέχεια τροφοδοτούν, είναι αβάσταχτες, σε μια εποχή που το γάλα και τα λαχανικά και φρούτα έχουν φτάσει σε τιμές απλησίαστες... Και το ρημάδι το καναπεδάκι ή το γραφείο που μοιάζει με αυτό της Όλγας Τρέμη στο Mega, δεν τρώγονται...

και βέβαια δεν σκέφτεται ότι και 50% να πέσουν αυτές οι τιμές πάλι υψηλές είναι και προϋποθέτουν να τα έχεις, που θεωρώ ότι σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε αυτά που είχαμε...

Για να σας προλάβω, δεν έχω πάθει πανικό με το θέμα, ούτε βλέπω ειδήσεις για να αγχωθώ περισσότερο. Η αίσθησή μου προκύπτει από προσωπική εμπειρία (μειώσεις μισθών, ακρίβεια κλπ). Θεωρώ ότι δύσκολα μεν, θα καταφέρουμε δε, να ξεπεράσουμε τα προβλήματα αυτά, αρκεί να έχουμε τα πόδια στο έδαφος και το μυαλό στο κεφάλι μας. Και αυτό δεν το βλέπω, ή συμβαίνει κάτι άλλο που δεν μπορώ να αντιληφθώ...

Γνώμες ευπρόσδεκτες...