Πάει, πέρασε κι αυτό… Είχα τόσο πολύ αγχωθεί που κόντευα να ξεχάσω το όνομα μου…

Όμορφα ήταν. Κάτι διαφορετικό. Κάτι που έλεγα δεν θέλω να ζήσω, αλλά τελικά δεν ήταν και τόσο τρομακτικό. Ο τρόμος ήταν μέχρι να πάω. Μετά, όλα καλά.

Ένα βροχερό Σάββατο του Σεπτέμβρη, ανέβηκα τα σκαλιά.

Βροχερά και τα μάτια μου. Από τη συγκίνηση. Καθώς κατέβαινα από το αμάξι και σε είδα να με περιμένεις στα σκαλιά.

Και ύστερα φωτογραφίες στο πάρκο. Χαμόγελα και μετέωρα βήματα, στις πλάκες του πάρκου, προσπαθώντας να αποφύγω τις λάσπες.

 Και ύστερα τούρτα με ορόφους, κι  ύστερα σαμπάνια, ο πρώτος χορός, ένας ακόμα..Πατώντας το νυφικό μέχρι τελικής πτώσης… Γέλια, χαρά, γλέντι, χορός, κουβεντούλα.

Ζειμπέκικο.

Σε καμάρωνα.. Έτσι που χόρευες.. Όμορφα, πολύ όμορφα..Με ξάφνιασες μπορώ να πω.

Όλα πολύ όμορφα.

Και μετά ταξίδι.

Όμορφο μέρος.

Καλά Νερά, όνομα και πράγμα.

Όμορφη θάλασσα. Καθαρή. Ήσυχο μέρος.

Στις λίγες μέρες που μείναμε, μέχρι οι γάτες και οι σκύλοι μας έμαθαν. Τα  ταίσαμε σχεδόν όλα άλλωστε.

Φιλόξενος κόσμος. Ευγενικός. Όλοι μας χαιρετούσαν, μας κέρναγαν στις ταβέρνες.

Καθαριότητα και εξυπηρέτηση άψογη. Όμορφα διακοσμημένα μαγαζιά.

Μπάνιο με τις ώρες, να πλατσουρίζω, να μην θέλω να βγω. Να σε πειράζω, ότι έρχονται ψαράκια που τσιμπάνε και μετά να σε φιλάω. Να σου βγάζω τη γλώσσα. Αν αναρωτιέσαι, όχι, δεν σοβαρεύτηκα επειδή αλλάξαμε επίπεδο… Είμαι η ίδια Αυγή, το πειραχτήρι που ξέρεις.

Προχωράμε μπροστά. Μαραθώνιος είναι; Δρόμος μετ’ εμποδίων; Δεν ξέρω να πω με βεβαιότητα.

Όμορφα είναι πάντως. Αυτό το ξέρω με σιγουριά. Όταν έχεις κάποιον να νοιάζεσαι και να σε νοιάζεται. Όσα εμπόδια και να σου φέρνουν στο δρόμο, άλλοι (ας μην επεκταθώ) όλα θα είναι περαστικά και το πιστεύω. 

Εφόσον υπάρχει αγάπη και κατανόηση, κανένα εμπόδιο δεν είναι ικανό να μας λυγίσει. Το πιστεύω. Είμαι σίγουρη..