η καρδια χτυπαει δυνατα.ενα μυνημα που περιμενα αρκετους μηνες επιτελους εμφανιστηκε.και μετα σιωπη.η μποφυλιου να επιβαρυνει τη κατασταση.το ταβανι ολο και να κατεβαινει προς τα κατω.τα χειλη μου σιγα σιγα γευονται τα αλμυρα μου δακρυα.ο πονος στη μεση μου φανταζει η σωτηρια για να ξεχαστω απο αυτο που ζω.οχι για πολυ ομωσ.θελω να βγω εξω να ουρλιαξω.κοιταω το δωματιο γυρω μου.εχω ξεπαγιασει.το βλεμμα μου κερωσε.απο τη μια στιγμη στην αλλη οι αντιδρασεις μου αλλαζουν χωρις να μπορω να ορισω τισ πραξεις μου.ο λαιμος μου κομπιαζει.καλυτερα να μην ειχα αγορασει αυτο το γαμημενο το κομπιουτερ.καλυτερα να μην ειχα στειλει αυτο το μνμα.καλυτερα να μη πιστευα σε θθαυματα.νοιωθω τοσο ανημποροσ να το πολεμησω.δυσκολο πραμα ο ερωτας.κι οταν περνας στο απεναντυ σταδιο που εσυ δε θελεις να το ξεπερασεις μα πρεπει, γινεται ακομα δυσκολοτερος.μαζευω τις δυναμεις μου.προσπαθω να σηκωθω μα τα γονατα μου λιγυζουν.δε μπορω να κανω βημα.ξαφικα το κρυο φευγει.ερχεται μια αφορητη ζεστη.ο ιδρωτας κυλαει στο προσωπο μου και σιγα σιγα συναντιεται με τα δακρυα μου.δεν αισθανομαι καλα.κατι μεταφυσικο,κατι αορατπο μου εχει γραπωσει το στομα και νοιωθω οτι θα με πνιξει.αφηνομαι εντελως.μουδιαζω και νομιζω πως σιγα σιγα θα χασω τις αισθησεις μου.το μυαλο μου με διαταζει να αντιδρασω επιτςλους.κανω μια απελπιδα προσπαθεια.σιγα σιγα σηκονομαι,παω στο κρεββατι μου,δαγκωνω το μαξιλαρι και ξεσπω σε λυγμους.εξαντληθηκα.σιγα σιγα ο υπνοσ επαιξε το ρολο του ψυχαναλητη.η επομενη μερα λιγο καλυτερη.μα αυτο το καψιμο κατω απο το στηθος δε λεει να περασει......
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο maristo (24.09.2010) πολυ δυσκολο πραγμα ο ερωτας....οντως!! κουραγιο κτλ δε θα σ πω γτ δε θα απαλυνει τον πονο σου. Να εισαι καλα και να κοιτας μπροστα στο φως οχι πισω στο σκοταδι!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε. Επιστροφή στο blog