Τον  χειμώνα που μας πέρασε, προσπάθησα να βελτιώσω λίγο τα αγγλικά μου. Μια από τις αγαπημένες μου ασκήσεις ήταν, να προσπαθώ να μεταφράσω κείμενα αγαπημένων μου συγγραφέων όπως ο Paul Coehlio. Το παρακάτω κείμενο είναι ένα από αυτά κι αποφάσησα να το βάλω εδώ για να το μοιραστώ και μαζί σας. Έχω κι άλλα που μου αρέσουν πολύ, αλλά τουτο δω επιβεβαιώνει αυτό που χρόνια τώρα υποψιάζομαι… Πως σε κανέναν μας η ζωή, ή ο Θεός,  δεν δίνει προβλήματα που δεν μπορεί να τα αντέξει! Απλά δυσκολευόμαστε πολύ μέχρι να δεχτούμε κάτι… Αφού το δεχτούμε όμως, και αφουγκραστούμε προσεχτικά τα μηνύματα, μπορούμε να μάθουμε πολλά. Να γίνουμε σοφότεροι και πλουσιότεροι σε εμπειρίες. Και τότε σταματάμε να γκρινιάζουμε γι αυτό που μας έτυχε, και νιώθουμε ευγνωμοσύνη για το μάθημα που πήραμε…

Κάποτε ήταν ένας γνωστός μελετητής, ο οποίος ζούσε σε ένα βουνό στα Ιμαλάια.  Κουρασμένος από την ζωή του με τους άλλους ανθρώπους, επέλέξε να ζήσει μια απλή ζωή και να περνά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του κάνοντας διαλογισμό. Η φήμη του, όμως, ήταν τόσο μεγάλη, που οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να περπατήσουν στενά δρομάκια, να ανέβουν απότομους λόφους, να κολυμπήσουν σε  ποτάμια – προκειμένου να βρεθούν κοντά σ αυτόν τον άγιο άνθρωπο όπως πίστευαν. Και το έκαναν. Πέρασαν από ένα σωρό δύσβατα μονοπάτια. Τον θεωρούσαν σοφό και ήταν πεπεισμένοι ότι ήταν σε θέση να  λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα  αφορούσε την  ανθρώπινη καρδιά.

Έφτασαν δεκάδες μαζί μια μέρα στο ησυχαστήριο του, ζητώντας επίμονα να τον δουν.

Ο σοφός άνθρωπος δεν είπε τίποτα, αλλά τους ζήτησε να καθίσουν και να περιμένουν.  Τρεις μέρες πέρασαν, και όλο και  περισσότερα άτομα έφταναν.  Όταν δεν υπήρχε χώρος ποια για κανέναν άλλον, βγήκε στο κατώφλι του και είπε στους ανθρώπους που κυριολεκτικά κρεμόταν από τα χείλη του:

«Σήμερα θα  δώσω την απάντηση που περιμένετε στον καθένα από σας ξεχωριστά.

 Αλλά θα πρέπει να υποσχεθείτε  ότι, αν όντως  λυθούν τα προβλήματά σας, δεν θα το πείτε  και σε άλλους προσκυνητές, αφήνοντας με να ζήσω την ζωή που επέλεξα μακριά από άλλους ανθρώπους.  Εντάξει! Ας αρχίσουμε. Πείτε μου τα προβλήματά σας.»

Κάποιος άρχισε να μιλά, αλλά σύντομα διακόπηκε από άλλους, αφού όλοι γνώριζαν ότι αυτή ήταν η τελευταία δημόσια ακρόαση που ο άγιος άνθρωπος θα έδινε.

Ο σοφός άνθρωπος άφησε την κατάσταση να παραταθεί για λίγο, έως ότου φώναξε! «Σιωπή! Γράψτε τα προβλήματά σας σε ένα χαρτί. Μετά μπορείτε όλοι να μου δώσετε τα χαρτιά σας».

Όταν όλοι τελείωσαν ο  σοφός άνθρωπος ανακάτεψε όλα τα χαρτιά σε ένα καλάθι, και  είπε:

Κάθε ένας από εσάς να πάρει ένα χαρτί, και να το διαβάσει.

Στη συνέχεια, θα επιλέξετε αν θα κρατήσετε τα προβλήματά σας, ή θα πάρετε εκείνα που διαβάζετε στο χαρτί που κρατάτε στα χέρια σας.

Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό που είχαν γράψει, όσο άσχημο κι αν ήταν, δεν ήταν τόσο σοβαρό όσο αυτό που έγραψε ο γείτονας τους.

Δύο ώρες αργότερα, αντάλλαξαν τα χαρτιά μεταξύ τους, και κάθε ένας είχε  βάλει τα προσωπικά του προβλήματα πίσω στην τσέπη του, ανακουφισμένος που ότι τον απασχολούσε ως εκείνη την στιγμή δεν ήταν τόσο σοβαρό όσο νόμιζε πριν την επίσκεψη του στο σοφό άνθρωπο.

Ευγνώμονες για το μάθημα, κατέβαιναν από το βουνό με τη βεβαιότητα ότι θα ήταν πιο ευτυχισμένοι τώρα, εκπληρώνοντας παράλληλα και την υπόσχεσή που είχαν δώσει, πότε να μην διαταράξουν την ηρεμία του σοφού άντρα.