Πως λέμε ''ακολουθεί πολιτική διαφήμιση''... Καμία σχέση.

Είναι φορές που πλημμυρίζεις τόσο από θυμό που θες να ουρλιάξεις… Αλλά και να ουρλιάξεις; Τι θα βγει; Θα εξοντωθεί η αιτία του κακού; Δεν νομίζω.

Χρόνια τώρα αυτή η χώρα έχει ένα μαζικό σχέδιο εξόντωσης των νέων. Να τους βγάλει εκτός παραγωγικής διαδικασίας, να τους βυθίσει στην ανεργία, στην απελπισία, στα ναρκωτικά-σε πολλές περιπτώσεις, για να πάψουν να σκέφτονται. Εκεί είναι το κλειδί. Να πάψουν να σκέφτονται. Κάθε άνθρωπος που σκέφτεται είναι επικίνδυνος. Τρέμουν οι βίδες της καρέκλας τους. Κινδυνεύουν να πάνε σπίτι τους.

Έχω τόσο πολύ συγχυστεί… Όχι απλά με πνίγει το δίκιο, κάτι παραπάνω. Βλέπω όλους αυτούς και νιώθω ταύρος που βλέπει ένα κόκκινο πανί μες την αρένα.

Έχω να δουλέψω ακριβώς δύο χρόνια. Η τελευταία μου δουλειά ήταν στο ερευνητικό πρόγραμμα, που δούλεψα για 5 μήνες, ανοίξαμε βιβλία στην εφορία για τους 5 μήνες και τα κλείσαμε όταν έληξε το πρόγραμμα. Ναι μεν πήρα καλά λεφτά, αλλά δεν είχα ούτε ένσημα, και φυσικά μόλις τέλειωσε το πεντάμηνο ήξερα ότι δεν θα συνεχιστεί η δουλειά.

Και έρχεται σήμερα το πανέξυπνο κράτος μας, η πανέξυπνη εφορία μας και όλοι όσοι εμπλέκονται στη διαδικασία με κωδική ονομασία ‘’δράκουλας’’ (που ρουφάει το αίμα του απλού κόσμου, που προσπαθεί όχι να ζήσει αλλά να επιβιώσει) και στέλνει χαρτί περαίωσης σε έναν άνθρωπο που έχει να δουλέψει 2 χρόνια και δεν έχει φράγκο στην τσέπη… Δηλαδή πραγματικά σε αυτή την περίπτωση δεν ξέρεις τι να κάνεις… Να βρίσεις; Να πας με καμία καραμπίνα έξω από τη βουλή; Να πας με ζώνη ζωσμένος με εκκρηκτικά; Δεν ξέρω πια τι να πω.. Και να πεις ότι επρόκειτο για ένα ασήμαντο ποσό, να πω. Ναι, σιγά.. 250 ευρώ!!!

Καλά, εννοείται ότι πάνω από το πτώμα μου θα πάρουν όχι 250 ευρώ, ούτε 50 λεπτά δεν παίρνουν… Αντί να μου δίνουν που είμαι άνεργη, θα μου παίρνουν κιόλας; Ο Στέλιος είναι 2 μήνες άνεργος και ακόμα ούτε το επίδομα δεν βγήκε να πάρει. Κάθε φορά που ψωνίζω σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι και η τελευταία. Και θα έρθουν αυτοί να μου πάρουν τα λεφτά που δεν έχω, για κάτι που δεν έχει όχι απλά καμία λογική αλλά σε κάνει εξω φρενών;

Πρώτα θα με σκοτώσουν και μετά θα μου πάρουν ένα ευρώ. Τελεία και παύλα. Είναι το γαμώτο της υπόθεσης. Είμαστε σε άθλια κατάσταση. Νιόπαντροι και αντί να χαιρόμαστε τον έρωτα μας( καλά αυτόν τον χαιρόμαστε έτσι κι αλλιώς, μια χαρά είμαστε κι αυτό δεν το χαλάει κανένας ηλίθιος) είμαστε γεμάτοι ανασφάλεια τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Ούτε ο Θεός δεν το θέλει.

Σκέφτομαι σοβαρά, εδώ και πολύ καιρό, πολύ πριν γνωρίσω το Στέλιο, να την κάνω για εξωτερικό. Εκεί όπου υπάρχει αξιοκρατία και ο άξιος βρίσκει τη θέση που του αξίζει.

Εδώ στην Ελλάδα όσα πιο πολλά ξέρεις τόσο θα σου φωνάξουν να σκύψεις το κεφάλι, να μην σκέφτεσαι. ‘’Σκάσε και κολύμπα’’΄κοινώς. Έ, όχι, δεν θα σας κάνω και τη χάρη να μην σκέφτομαι. Να μην βλέπω τι γίνεται γύρω μου. Και δεν γίνεται τώρα, γίνεται χρόνια ολόκληρα. Δεκαετίες ολόκληρες.

Σαν κοινωνιολόγος, ένα λόγο παραπάνω, να θεωρούμαι επικίνδυνη. Ο νοών νοείτο.

Αρνούμαι να έρχεται κάποιος να μου κλέβει τη μπουκιά απ’ το στόμα. Έχουμε καταντήσει ρατσιστές εναντίον των Ελλήνων. Ούτε ήμουνα ούτε θα γίνω ρατσίστρια. Αλλά δεν μπορώ να μην θλίβομαι για τη μάνα μου που δουλεύει 40 χρόνια και δεν θα πάρει σύνταξη γιατί δεν έχει ένσημα, για τον πατέρα μου που -τάχα μου- θεωρείται προνομιούχος εφόσον δουλεύει στον δήμο και θα βγει στη σύνταξη σε 7-8 χρόνια και θα πάρει σκατούλες μετά συγχωρήσεως, για μένα που έχω ένα πτυχίο που θεωρείται άχρηστο, από το 1999 και δεν έχω δουλέψει σε μια σοβαρή δουλειά, για τον Στέλιο ,ο οποίος στα 34 είναι άνεργος. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος πραγματικά. Είμαστε λίγοι από τους πολλούς που τρώνε φρίκη. Όχι οι μόνοι και υπάρχουν και άλλοι σε χειρότερη μοίρα.

Όταν όμως από την άλλη, βλέπεις άτομα που μέχρι χθες ήταν κάπου αλλού, έρχονται εδώ και σε πέντε  χρόνια το πολύ με τα λεφτά που βγάζουν και στέλνουν στην πατρίδα τους αγοράζουν σπίτια και αυτοκίνητα, ε, τότε, μπορείς να μην γίνεσαι εξω φρενών; Ξέρω πάρα πολλά παραδείγματα, δεν μιλάω στον αέρα, γεγονότα είναι αυτά, όχι εικασίες δημοσιογράφων.

Αυτή η χώρα, μετά συγχωρήσεως, αλλά έχει ήδη βουλιάξει. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό που χρησιμοποίησα πριν λίγο και είπα στον Στέλιο, παραείναι βαρύς και βρωμοκουβέντα. Αλλά πραγματικά, θέλεις να είσαι αισιόδοξος και κάνουν τα αδύνατα δυνατά να στο καταστρέψουν.

Μια άδεια παλεύουμε να πάρουμε εγώ κι ο Στέλιος από την πρωην νομαρχία, νυν περιφέρεια, μας στέλνουν στο δήμο. Από κει, στη δημοτική αστυνομία και ξανά στη νομαρχία και ξανά στο δήμο. Έχει λιώσει σόλες παπουτσιών να τρέχει ο Στέλιος και άκρη δεν έχει βρει. Κι όλα αυτά για έναν πάγκο μικροπωλητή. Στο τέλος θα τον βάψω, όπως βλέπουμε στις ταινίες, με μαύρο χρώμα τη μούρη του, και είμαι σίγουρη,αύριο θα του την έχουν δώσει.Κι όλα αυτά για έναν πάγκο, στην πλατεία,να πουλάμε 5-10 πραγματάκια, τα χειροποιήτα δικά μου, κι ο Στέλιος δεν ξέρω τι, πιθανόν κουλούρια. Νόμιμα.Με όλα τα απαραίτητα χαρτιά.

Από την  άλλη όμως θα νομιμοποιήσουν το παρεμπόριο που κάνει ζημιά στα μαγαζιά. Γιατί ο μαγαζάτορας που έχει να πληρώνει ενοίκιο, εφορία, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, δημοτικά τέλη και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλα σκατά -sorry- την τσάντα που ο Ινδός και ο μαύρος και ο Κινέζος την πουλάνε 10 ευρώ, θα την πουλήσει 50, αν δεν θέλει να βάλει λουκέτο. Όταν όμως παίρνουν όλοι την τσάντα των 10 ευρώ( και ποιος μπορεί να τους κακολογήσει ,με τόση ακρίβεια και ανεργία) αργά ή γρήγορα το μαγαζί θα κλείσει, θα απολύσει τους εργαζόμενους και πόσες οικογένειες θα μείνουν στο δρόμο. Είναι απλά λοιπόν τα πράγματα; Φαύλος κύκλος είναι. Η μείωση της αγοραστικής δύναμης φέρνει τα δεινά στην αγορά. Δεν κινείται τίποτα. Και ύστερα πρέπει να λυπηθώ, εγώ και ο κάθε ‘’εγώ’’ τον φουκαρά που πουλάει την τσάντα 10 ευρώ; Μπορώ να το κάνω; Τον εαυτό μου λυπάμαι. Συγνώμη.

Είμαι ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος. Αν καταφέρουν να με λυγίσουν ,τότε τι θα κάνουν χιλιάδες άλλοι που με δυσκολία τα καταφέρνουν έστω να χαμογελάσουν;

Μήπως να μετακομίσουμε στο διάστημα; Εκεί σίγουρα θα είναι καλύτερα από την Ελλάδα. Παντού είναι καλύτερα από την Ελλάδα.

Πραγματικά αν είχα άκρες να πάω κάπου αλλού, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Προσαρμόζομαι παντού. Δεν θα μου έλειπε η Ελλάδα. Το λέω με πλήρη συνείδηση. Τι να μου λείψει; Θα ερχόμουνα μόνο για διακοπές. Μόνο τότε πιστεύω ότι θα την αγαπούσα. Μόνο σαν τουρίστας μπορείς να αγαπήσεις αυτή τη χώρα που παλεύει να σε εξοντώσει. Όχι η χώρα φυσικά, όσοι την διοικούν. Αλλά φυσικά σε αυτό εμείς φταίμε. Εμείς τους φέραμε σε αυτές τις θέσεις. Αυτοί δεν μπορούν να διοικήσουν ούτε το σαλόνι τους, αν θα κάτσει η οικογένεια στον δερμάτινο καναπέ ή στην τραπεζαρία, θα διοικήσουν το καράβι ‘’Τιτανικός’’ που λέγεται Ελλάδα;

Πάντως αυτά τα 250 ευρώ θα τα πάρουν πάνω από το πτώμα μου. Το μόνο σίγουρο. Ακόμα και να τα είχα, δεν θα τα έδινα. Ας με πάνε χειροπόδαρα. Εχω όλα τα δίκια με το μέρος μου.Με ρώτησε κανείς όλα αυτά τα χρόνια πως περνάω; Θα έλεγα τι να έρθετε να πάρετε.

Και στον γείτονα μας, τον διαχειριστή της πολυκατοικίας έστειλαν τέτοιο ραβασάκι, ο οποίος είναι παντρεμένος, έχει ένα μωρό ενός χρόνου, και δουλεύει στο δήμο του Βόλου ο άνθρωπος, στο απορριμματοφόρο, κάθε μέρα πάει και έρχεται τόσα χιλιόμετρα για να ζήσει την οικογένεια του. Σιγά τον εκατομμυριούχο δηλαδή για να  του τα πάρουν. Θα τρελαθούμε μου φαίνεται.

Τι να πω… Δηλαδή αυτοί όλοι κοιτάζονται στον καθρέπτη; Θα έπρεπε να ρίχνουν ροχάλα στον εαυτό τους.. Και όχι φυσικά για να μην ματιαστούν για τις μ%^&*&%& που λένε και κάνουν.

ΥΓ1: Ήθελα να τα πω, να ξεθυμάνω. Κάθε προσπάθεια να πειστώ ότι δεν έχω δίκιο, δεν με πείθει. Ξέρω ότι έχω αν και θα προτιμούσα να μην έχω και όλα αυτά που λέω να ήταν παραλογισμοί. Ειλικρινά, θα προτιμούσα να είμαι φαντασιόπληκτοι και όλα αυτά να είναι βλακείες. Αλλά δυστυχώς δεν είναι…

ΥΓ2: Αν ήμουνα τίγρη, θα τους έβλεπα μεζεδάκι, όλους αυτούς.