Καμιά φορά προσπαθώ πολύ , κυριολεκτικά πασχίζω να καταλάβω αν κάτι συμβαίνει επειδή το ''απαίτησε'' η σκέψη / το αιτήθηκε η ψυχή , επειδή ''ήταν να γίνει ούτως ή άλλως'' ή για κάποιον άλλο λόγο ...

Για παράδειγμα , τις τελευταίες μέρες προσευχήθηκα και πόνεσα και δάκρυσα και άκουσα σιωπή μέσα μου και προσανατολίστηκα ολόκληρη , κάθε κύτταρό μου , κάθετι που υπήρχε στο νου μου όσο ποτέ άλλοτε στην μέχρι στιγμής ζωή μου για κάτι και μόλις πριν λίγο άκουσα ότι όλα πήγαν καλά , οτι συνέβη .

Φοβόμουν οτι είχα ξεχάσει πως προσεύχονται - που όντως έτσι είναι - κι όμως , αυτό που τόσο επίμονα και έντονα παρακάλεσα να συμβεί μάλλον έγινε .

’ραγε έχει κάποια δύναμη η σκέψη ;

’ραγε έχουν οι βαθειές μας επιθυμίες καμία επίδραση στον ''δρόμο'' μας ;

Αλλάζουμε την ρότα των πραγμάτων ή μήπως έτσι θα συνέβαινε από την αρχή ;

Μέχρι πριν λίγο σχεδόν πανηγύριζα για την γαλήνη και τους αστείρευτους ποταμούς χαράς που ρένουν την καρδιά όταν αποκαθίσταται η υγεία .

Τώρα δεν ξέρω ...

Συνεχίζω να νιώθω χαρούμενη/αγαλλιασμένη απλά δεν καταλαβαίνω για ποιόν λόγο άλλαξε αυτό που έδειχνε δύσκολο και έγινε αληθινό και ευχάριστο .

Τέλος πάντων , το σημαντικό είναι οτι κάποιοι άνθρωποι - αγαπημένοι μου άνθρωποι - αυτή την στιγμή νιώθουν καλύτερα .

Καλά να είναι η πιτσιρίκα .

Και μακάρι ό,τι κι αν ορίσει την πορεία της , είτε αυτό λέγεται μοίρα , είτε προσωπική ελευθερία / δύναμη σκέψης , είτε Θεός (σε Αυτόν θέλω να πιστεύω) να της δώσει καλό δρόμο ....

Γαλήνη , πίστη (σε ό,τι θεωρεί σωστό) και αγάπη να την διακατέχουν και να την περιρρέουν .

Είτε οι σκέψεις μας επηρεάζουν την ζωή , είτε όχι νομίζω πως κατά κάποιον τρόπο είμαστε ''υποχρεωμένοι'' να σκεφτόμαστε δυνατά και προς την κατεύθυνση που λαχταράμε , να πονάει λίγο το άτιμο το μυαλό μας ... Είναι μάλλον αυτό το ''και χείρα κίνει'' που έλεγαν οι αρχαίοι .