Περπάτησα προς το μεγάλο δέντρο με τις μπάλες. Βρήκα ένα αγοράκι να παίζει με ένα ξύλινο παιχνίδι. Δε με κοίταξε. Κάθισα δίπλα του.

Άνοιξε μια παλιά σχολική σάκκα. Έβγαλε ενα άλμπουμ με φωτογραφίες. Εκδρομές στα λουτρά της Αφροδίτης, στη Χλώρακα στη Πάφο, στο Πεδουλά στα βουνα, στην Αίγυπτο, στο Ισραήλ, στο Λονδίνο. Γύρναγε το κεφάλι του στον ουρανό και έκανες ευχές στο αστέρι που έφεγγε στον ουρανό. Να του φέρει πίσω το μπαμπά του. Βασικά αυτό του είπε η μαμά. Οτι ο θεούλης του πήρε το μπαμπά για να τον δώσει δανεικό σε ένα αστεράκι γιατι τον χρειαζόταν περισσότερο. Ο μικρός δεν φάνηκε να το καταλαβαίνει. Μέρα παρα μέρα ζητούσε το αδύνατο από το αστέρι. Το ευχόταν με τη ψυχή του, το είναι του μα τελικά αποφάσισε οτι τα αστέρια είναι κουφα. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση.

Τελικά μάζεψε τις δυνάμεις του και αποφάσισε οτι πρέπει να προχωρήσει έτσι και οτι ο μπαμπάς του θα το αγαπά πάντα. Έστω και αν βρίσκεται παρέα με τα αστέρια. Εκεί ψηλά. Έστω και αν στην ονομαστική του εορτή, δε θα του ευχηθεί ποτε ξανά. Ποτέ. Μα πάντοτε.