...και τώρα ποιος και τί θα γράψει για το νέο δίσκο του Σωκράτη και της Μελίνας; 'Η μήπως... κάτι τρέχει στα γύφτικα; Είναι δυνατόν; Μήπως είναι μία λεπτομέρεια που πρέπει να "χτυπάει" κόκκινο και δεν το 'χουμε πάρει χαμπάρι, γενικώς; Γιατί όταν απαξιώνεις τέτοια ζητήματα, δηλαδή δεν μπαίνεις καν σε διαδικασία αξιολόγησης -ως κοινωνία- τότε σε έχουν πάρει φαλάγγι, δικέ μου. Αλλά "έχει τους λόγους της αυτή η ιστορία κ.λπ". Σοβαρά, όμως αν το καλοσκεφτείς, έχουν ζωρήσει -πάρα- πολύ τα πράγματα. Διότι, έτσι οδηγούν πολύ απλά και τον κάθε νέο δημιουργό ή αυτόν που δνε έχει τα μέσα και τα φράγκα από πλάι, να φτάσει στη εξής απλούστατη σκέψη "και γιατί, αλλά και πως να βγάλω δίσκο;". Αστο, καλύτερα. Το διαδίκτυο, ναι είναι μία λύση, αλλά κι εκεί το χαοτικό δυσκολεύει πολύ το πράγμα. Και όχι μόνον αυτό. Έρχεται καινούργιος Θανάσης, καινούργιος Χαρούλης και εγώ δεν ξέρω τί άλλο. Ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής ξέρω, αλλά κι εγώ που θα τα πρωτογράψω; Στο musicheaven και στο musicpaper. Ναι, ευτυχώς. Αλλά το Δίφωνο ήταν το περιοδικό μας. Της παρέας που συναντιόμασταν στους Βράχους, στο Σταυρό, στο Μετρό... Στη χειρότερη συγκυρία βρισκόμαστε. Αλλά πιστεύω πως παρόλα αυτά αν δεν βρεθεί ένας "τρελός" να το συνεχίσει ή να εκμεταλευτεί το κενό και να ανοίξει ένα νέο, σε σωστές βάσεις περιοδικό, η μουσική μας αγορά θα γνωρίσει ημέρες μεγάλης φίμωσης και ολοκληρωτικής επικράτησης του μετρίου. Μάλλον, δυστυχώς, δεν κάνω λάθος...

Και για δες... Ο Σωκράτης τα είχε πει, για ακόμη μία φορά...

"Πάμε να φύγουμε"

στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη
όλα ξηλώθηκαν, μείναμε μοναχοί
άνθρωποι σπίτια και φωνές
κάνουν κομμάτια το μυαλό μου
βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές
που μόλις και διακρίνονται στο γύρω.

Όλα περνούν σαν αστραπή
κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή μου
μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες
ότι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή μου.

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη
δεν βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά
απ' το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά
πάμε να φύγουμε.

Όλα περνούν σαν αστραπή
κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή μου
μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες
ότι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή μου.

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη
δεν βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά
απ' το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά
πάμε να φύγουμε.