Πάλι αυτή η αίσθηση..Δεν το μπορώ άλλο αυτό είναι τόσο ξαφνικό, τόσο ανισόρροπο.. Κρυώνω παντού και είμαι στο πιο ζεστό δωμάτιο..Ιδρώνω και κρυώνω παντού..Τρέμω απ’ το κρύο και είμαι κολλημένος στο καλοριφέρ.. Δεν είμαι άρρωστος, τουλάχιστον βιολογικά. Μια μουσική με περιτυλίγει, μια μουσική από αγνώστους που είναι οι καλύτεροί μου φίλοι. Που ζω μαζί τους, ερωτεύομαι τις τραγουδίστριες και κάνω παρέα με τους τραγουδιστές, χωρίς να το ξέρουν, κανείς δεν το ξέρει. Αλλά δεν το μπορώ αυτό. Δεν το μπορώ. Στη βιολογία είναι εύκολο να το εξηγήσεις, στη ζωή την ίδια όμως όχι. Όχι όταν το ζεις. Γιατί όλα να ναι τόσο ανισόρροπα? γιατί να τρέμω μεμιάς με μια σου νότα, με ένα κοίταγμα, με μια σου σκέψη μόνο?Να μείνω ήρεμος..να μένω ήρεμος..αυτό θέλω..

Και πάλι δεν έχει κανένα νόημα να είναι ήρεμος κανείς, να είναι ισορροπημένος..ποιο το νόημα?όλα γύρω μας αλλάζουν, γιατί όχι εμείς.. Γιατί όχι εσείς? γιατί εγώ δεν μπορώ αλλιώς. Προσπαθώ μα δεν μπορώ.. Είμαι έρμαιο της αλλαγής, της αλλαγής προς το καλύτερο ή το χειρότερο, έρμαιο των ορμονών. Μικρά μικρά μοριάκια που μας λένε τι θα κάνουμε, πως θα νοιώσουμε, τι θα γράψουμε και σε ποια, σε ποιες.. Μ’ αρέσει που ζω έτσι ανισόρροπα, το ξέρεις κι εσύ, απλά.. απλά μερικές φορές δεν αντέχω..θέλω ένα διάλλειμα.. να κοιμηθώ κατευθείαν μια νύχτα..μόνο μια.. να κοιμηθώ με το που κλείσω τα μάτια. Να μην σκεφτώ τίποτα, καμία, κανένα πρόβλημα και καμία λύση..γίνεται?

Να κάνω ένα διάλλειμα από αυτό το κρύο?

γίνεται..?

..δεν γίνεται

Αλέξης Π.