Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί γιατί στην  αγγλική γλώσσα  υπάρχει μια κοινή λέξη για την αγάπη και τον έρωτα. Γιατί δυο έννοιες που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους να αναφέρονται με την ίδια ακριβώς λέξη;

Όταν μετέφραζα το το παρακάτω κειμενάκι του Paulo Coelho με προβλημάτισε ακόμη περισσότερο αυτό το γεγονός.

Αρχικά μιλάει για δυο ανθρώπους, που συναντιούνται, ερωτεύονται,  φτιάχνουν την ζωή τους μαζί, κάνουν παιδιά και τα μεγαλώνουν. Χρησιμοποιεί την  λέξη"love"

Αμέσως μετά παρουσίαζει  τον έρωτα σαν κάτι πάντα νέο,  ως τροφοδότη της ύπαρξης μας, τον οπόιο πρέπει να ζούμε όπου κι αν μας συμβεί... Και πάλι χρησιμοποιεί την λέξη "love".

Καταμπερδεύτηκα... :-)

Όταν έχουμε κάποιον που  μας θέλει πραγματικά τότε βρίσκονται κι άλλοι πολλοί που  μας θέλουν.  Αλλά όταν βρεθούμε μόνοι μας, τότε παραμένουμε για καιρό εντελώς μόνοι.

Η ζωή είναι παράξενη.

Έχεις ποτέ ακούσει για το βιβλίο που λέγεται  “I Ch’ing ” ;  την ρώτησε.

«Όχι δεν το έχω»

Λέει ότι μια πόλη μπορεί να μετακινηθεί αλλά όχι κι ένα πηγάδι.

Γύρω από το πηγάδι οι εραστές βρίσκουν ο ένας τον άλλον, ικανοποιούν την δίψα τους χτίζουν σπιτικά, και μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Αλλά αν ο ένας από τους δυο αποφασίσει να φύγει, τότε το πηγάδι δεν μπορεί να πάει μαζί του. Τα απομεινάρια του έρωτα  είναι εκεί αφρόντιστα – ακόμη κι αν είναι γεμάτα με το ίδιο καθάριο νερό που ήταν και πιο πριν.

Ο Έρωτας είναι πάντα κάτι νέο.  Άσχετα εάν ερωτευτούμε μια,  δυο ή δώδεκα  φορές στην ζωή μας, πάντα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ολοκαίνουρια κατάσταση.

Ο έρωτας μπορεί να μας οδηγήσει στην κόλαση ή τον παράδεισο αλλά πάντα μας πάει κάπου.  Πρέπει απλά να το αποδεχτούμε, γιατί είναι αυτός που τροφοδοτεί την ύπαρξη μας.  Εάν τον απορρίψουμε μπορεί να πεθάνουμε από την πείνα, διότι χάνουμε το θάρρος μας κι έτσι δεν τεντώνουμε το χέρι μας, ώστε να κόψουμε ένα φρούτο από τα κλαδιά του δέντρου της ζωής.

Πρέπει να παίρνουμε την αγάπη εκεί που την βρίσκουμε ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα περάσουμε μετά, μέρες, εβδομάδες απογοήτευσης και θλίψης.

«Θα έπρεπε να έχεις ρωτήσει» είπα. « Ο έρωτας δεν κάνει πολλές ερωτήσεις, επειδή αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε θα τρομοκρατηθούμε. Είναι ένας ανεξήγητος φόβος, Είναι δύσκολο ακόμη και να τον περιγράψω. Πιθανόν  είναι ο φόβος της περιφρόνησης, της μη αποδοχής, ή της διάλυσης της μαγείας.

Είναι γελοίο αλλά έτσι είναι. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ρωτάς αλλά δρας.

Όπως έχεις πει πολλές φορές, πρέπει να παίρνεις ρίσκα.

Περίμενε! Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα για τον έρωτα. Εκείνη είναι η μέρα που αρχίζεις να σχεδιάζεις μόνος, κάνοντας χιλιάδες όνειρα, προσπαθείς να  φανταστείς κάθε πιθανή συζήτηση,  υπόσχεσαι να αλλάξεις την συμπεριφορά σου με διάφορους τρόπους και κάθε μέρα ένιωθες όλο και περισσότερο αγχωμένος μέχρι που έφτασε  στην ζωή σου ο αγαπημένος σου. Αλλά μετά δεν ήξερες τι να πεις.   Οι ώρες της αναμονής είχαν δώσει τη θέση τους στην ένταση, η ένταση γινόταν φόβος, και ο φόβος σου προκαλούσε  αμηχανία για το πώς να δείξεις την τρυφερότητα που αισθάνεσαι.

Ο έρωτας είναι παγίδα. Όταν εμφανίζεται, μπορούμε να δούμε μόνο το φως κι όχι τις  σκιές.

English version

If one person really wants us, everyone does. But, if we’re alone, we become even more alone. Life is strange.
“Have you ever heard of the book called the I Ch’ing?” I asked her.
“No, I haven’t.”
“It says that a city can be moved but not a well. It’s around the well that lovers find each other, satisfy their thirst, build homes, and raise their children. But if one of them decides to leave, the well cannot go with them. Love remains there, abandoned – even though it is filled with the same pure water as before.”

Love is always new. Regardless of whether we love once, twice or a dozen times in our life, we always face a brand-new situation.

Love can consign us to hell or to paradise, but it always takes us somewhere. We simply have to accept it, because it is what nourishes our existence. If we reject it, we die of hunger, because we lack courage to stretch out a hand and pluck the fruit from the branches of the tree of life.
We have to take love where we find it, even if it means hours, days, weeks of disappointments and sadness.

“You shouldn’t have asked,” I said. “Love doesn’t ask many questions, because if we stop to think we become fearful. It’s an inexplicable fear; it’s difficult even to describe it. Maybe it’s the fear of being scorned, of not being accepted, or of breaking the spell. It’s ridiculous, but that’s the way it is. That’s why you don’t ask-you act. As you’ve said many times, you have to take risks.”

Wait. This was the first lesson I learned about love. The day drags along, you make thousands of plans, you imagine every possible conversation, you promise to change your behavior in certain ways – and you feel more and more anxious until your loved one arrives.
But by then, you don’t know what to say. The hours of waiting have been transformed into tension, the tension has become fear, and the fear makes you embarrassed about showing affection.

Love is like a trap. When it appears, we see only light, not its shadow

“By the river Piedra I sat down and wept”

translated by Maria