Τελικά τι είναι ζωή; Είναι η καθημερινότητα; Οι δυσκολίες της; Οι επιλογές μας... καλές και κακές;

Ή μήπως είναι οι στιγμές;  Ότι απολαύσαμε; Ότι μας σημάδεψε ευχάριστα και ενώ το θυμόμαστε  μας ξεφεύγει ένα κρυφό χαμόγελο…

Μια μέρα ένας ερευνητής διαισθάνθηκε πως έπρεπε να πάει στην πόλη του Καμίρ.

Φτάνοντας εκεί το βήμα του τον έβγαλε σε ένα καταπράσινο  λόφο!  Δέντρα, λουλούδια,  χρώματα,  παντού. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παράδεισου.

Τα μάτια του όμως ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια από τις  πέτρες που ήταν εκεί:

Αμπντούλ Τάρεγκ:  Έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες δυο εβδομάδες και 3 μέρες.

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ εκείνο το μέρος.

Κοιτάζοντας γύρω του,  συνειδητοποίησε πως και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:

Γιαμίρ Καλίμπ: Έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.

Μια μια, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές.:

Ένα όνομα και τον  ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που  είχε ζήσει  τον πιο πολύ καιρό μόλις ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια.

Έμεινε εκεί αρκετή ώρα να στέκεται συγκλονισμένος  και βαθύτατα συγκινημένος  από αυτήν την διαπίστωση, όταν εμφανίστηκε ο φύλακας του νεκροταφείου.

« Γιατί κλαίτε κύριε;» Τον ρώτησε.

«Μα πώς να κρατήσω την ψυχραιμία μου όταν βλέπω πως ο μεγαλύτερος άνθρωπος που είναι θαμμένος  εδώ  είναι 11 ετών.

« Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα… Θα σας εξηγήσω , εμείς εδώ στο Καμίρ έχουμε μια παράδοση. Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια, οι γονείς του  χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Από εκείνη την στιγμή και μετά κάθε φορά που  απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο του και το σημειώνει.

Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε. Στα αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.

Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δυο; Τρεις και μισή;  Και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού… Πόσο κράτησε;  Μόνο το ενάμιση λεπτό του φιλιού; Δυο μέρες μια εβδομάδα;  Και η εγκυμοσύνη; Και ο γάμος καλών φίλων; Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;

Έτσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε κάθε λεπτό…

Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του

και να αθροίζουμε το χρόνο απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.

Γιατί αυτός είναι για μας ο μοναδικός πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει.

Περίληψη από το βιβλίο του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ «ιστορίες να σκεφτείς»

Ένα παραμύθι του Jay Rabon.