Η ΛΕΥΚΗ ΜΟΥ ΠΟΛΗ…

Δεν είναι καν ασπρομαυρη. Είναι εντελώς λευκή, σαν οθόνη που τα έφτυσε. Τις νύχτες που  νοιωθω παραδωμένος στο δικό μου προσωπικό τίποτα, έρχεται και χορεύει καντρίλιες, φτιάχνει σεξιστικές παραστάσεις με παρτεναίρ απο  πλαστελίνη, ενώ αόρατοι σερβιτόροι περιφέρουν αβέρτα κείμενα του Θανάση Μάνθου.

 Και γαμώ τις λευκές πόλεις… Κάποτε, όταν γουστάραμε να ντυθούμε χρωματάκια και μαλακίες τέτοιες, αυθαιρετούσαμε λιγάκι, και το παίζαμε εκ του ασφαλούς επαναστάτες. Μετά , γαμήθηκε ο Δίας και γίναμε μια μερίδα χόρτα.

Και η λευκή μου πόλη παραμένει εδώ, να μου στοιχειώνει και να με ψέγει, και να μου καταλογίζει, και να την χρεώνομαι στο φινάλε, που καμία τέτοια διάθεση δεν είχα…

Σαν τον μαλάκα τον φίλο μου τον Πάνο, που του άναψε η γκόμενα τα κεράκια, του έβαλε και μιουζίκα οριεντάλε, και έσκασε μύτη με κάτι μυστήρια, και του χόρευε πριβέ ανατολίτικα… Και αφού τον έκανε βαπόρι, και αφού άφησε πάνω του ότι είχε και δεν είχε, και αφου της είπε είσαι Θεά, του είπε, «ξέρω, το έχω ξανακάνει με φίλους εδώ στο σπίτι…» 

Τώρα δεν ξέρω γιατί σώνει και καλά να είναι λευκή η πόλη μου. Ούτε και ξέρω καλά-καλά γιατί έχω σταματήσει να γράφω όχι στο blog μου, αλλά και γενικότερα. Μου λείπουν οι παλιοί μου φίλοι πάρα πολύ. Αλλά εξ’ ίσου μου λείπω και εγώ. Και χωρίς εμένα μέσα μου, δεν γίνεται να δώσω.

Αμα δεν σε έχεις, δεν έχεις. Απλά είναι τα πράγματα, μόνο που αργείς να το πάρεις χαμπάρι.

Πόλη λευκή. Δεν θέλω να κοιμηθώ, μα πρέπει.Γιατί έτσι. Γιατί πρέπει.

Με πήρε η κόρη μου τηλέφωνο, και είμαι πολύ χαρούμενος. Εγώ δεν έχω βρει ακόμα τον αριθμό μου.

Πόλη λευκή.

Ένα μικρο παράξενο μερίδιο αθωότητας και ενοχής μεταξύ μέθης και οργασμού, μεταξύ απογεύματος και πρωινής πάχνης στα Φηρά στην Σαντορίνη. Όταν η πάχνη ανέβαινε και ήθελα ο χρόνος να σταματήσει εκεί, στο τίποτα….

Αμα δεν σε έχεις, δεν έχεις.

 Πόλη λευκή

Ψάχνουμε όλοι για αποχρώσεις. Μπας και μακροχρόνια γίνουμε αποδεκτοί. Από τους αόμματους. Δεν το γουστάρω και ιδιαίτερα.Όσοι με ξέρουν προσωπικά, το γνωρίζουν.Απλά είπα να γράψω δύο κουβέντες.