Δευτέρα…

Σήμερα στο γραφείο επικρατεί μια παράξενη σιγή…

Είναι αυτή η ηρεμία και η ησυχία που την φοβάμαι…

Την παρομοιάζω με ηφαίστειο πριν εκραγεί , με ήρεμη θάλασσα πριν πιάσει φουρτούνα και καταπιεί ότι βρίσκεται στην επιφάνεια της. 

Στα μάτια όλων μας υπάρχει ένα ερωτηματικό…Πού πάμε; Τι κάνουμε; Τι γίνεται; 

Τρεις άνθρωποι σήμερα εκτός από μένα έχουν την ίδια αίσθηση…Τρεις την εξέφρασαν δηλαδή...Είμαι σίγουρη όμως ότι την νιώθουν και άλλοι.Το εντοπίζω στο βλέμμα τους… Και δεν είναι ότι αυτό αφορά μόνο την δουλειά.

Η συζήτηση πήρε διαστάσεις πιο προσωπικές…

-Κωστή , έχεις νιώσει ποτέ στην ζωή σου ότι δεν ξέρεις που βαδίζεις; Ότι αυτά που κάνεις πλέον δεν έχουν κανένα νόημα; Δεν σε γεμίζουν; Ότι μόνο λίγες στιγμές είναι αυτές που έχουν αξία; Ότι κάτι λείπει;

Ναι, τα έχει νιώσει αυτά και ο Κωστής. Όπως και εγώ όπως και η Στέλλα.

Οι ίδιες απορίες. Οι ίδιοι προβληματισμοί. Η μόνη διαφορά είναι ότι στον καθένα μας λείπει κάτι διαφορετικό…

Η Βάσια ήρθε να μας κόψει την συζήτηση, για καλό όμως…

-Όχι παιδιά! Όχι αυτή την συζήτηση τώρα!!!

Έχει δίκιο. Δεν θα μας βγάλει πουθενά αυτή η συζήτηση τώρα…

Επιστρέφω στην δουλειά.

Μπροστά σε αυτή την πολύ ωραία αλλά κατά τα άλλα βαρετή οθόνη μου , που παρόλα αυτά είναι προτιμότερο να έχω το βλέμμα μου επάνω της , παρά σε αυτόν τον τοίχο που μου περιορίζει την ορατότητα και σε αυτό το κάδρο που με εκνευρίζει αφάνταστα!!!

Έχει ένα ωραίο σλόγκαν γραμμένο απάνω του βέβαια… «Σκέψου, Φαντάσου, Οραματίσου , εμπνεύσου και μετά ΤΟΛΜΑ!»

Λόγια…Πόσα λόγια έχω ακούσει και πόσα ακόμα έχω διαβάσει…Όχι, θα μου πείτε, αυτά που διαβάζω δεν είναι λόγια είναι σκέψεις…!Θα μπορούσαν αντί να είναι γραμμένα κάπου να ειπωθούν προφορικά…το ίδιο μου κάνει…Πολλά απ’ αυτά τα έχω κάνει δικά μου και με οδηγούν ή καλύτερα με καθοδηγούν…

Το συγκεκριμένο μου δημιουργεί μια ώθηση αλλά κατά τα άλλα δεν έχει κάτι νέο να μου πει! Γιατί σκέφτομαι , φαντάζομαι , οραματίζομαι και εμπνέομαι (ακόμα και από αυτή την χαζή φωτογραφία που έχω μπροστά μου!) αλλά όταν τολμήσω, συνήθως τρώω τα μούτρα μου! ’ρα…ακόμα και από το σλόγκαν αυτό κάτι λείπει! Λείπει η συνέχεια…θα έπρεπε να λέει… «και αν τολμήσεις και πέσεις στο κενό ξανά σήκω και πάμε απ’ την αρχή!» 

Δίπλα ακριβώς από το κάδρο, υπάρχει ένα διαχωριστικό με στόρια , τα οποία είναι ανοιχτά και βλέπουν σε ένα άλλο γραφείο , στο οποίο επίσης υπάρχουν ανοιχτά στόρια που βλέπουν στο αμέσως επόμενο γραφείο , όπου εκεί έχουν παράθυρο!!!Αν σηκώσω το βλέμμα προς εκείνη την μεριά καταφέρνω να δω διαφημιστικές πινακίδες και κτίρια!

’λλη θέα θα ήθελα να είχα απ’ το γραφείο μου…Να φεύγει το μάτι στο γαλάζιο ή ακόμα και στο γκρίζο του συννεφιασμένου ουρανού , στο απέραντο γαλάζιο μια θάλασσας ή σε ένα καταπράσινο βουνό…ίσως ακόμα και σε μια παιδική χαρά …ναι αυτό θα ήταν πολύ ωραίο…χαμογελαστές και ξέγνοιαστες φατσούλες που θα με ηρεμούσαν με την αθωότητα τους και τα παιχνίδια τους….ωραία θα ήταν. 

Περιορίζομαι όμως στην οθόνη μου και σε αυτόν τον τύπο απέναντι μου που πετάει!!!Θέλω να τον ξεκρεμάσω αλλά δεν μπορώ γιατί κάποιοι αποφάσισαν να είναι εκεί!Πάλι δηλαδή περιορίζομαι στις αποφάσεις άλλων…Δεν μπορώ να κάνω ότι νιώθω ή ότι θα ήθελα , γιατί απλά πρέπει να σεβαστώ τις αποφάσεις άλλων…έτσι πρέπει να γίνεται , και τις σέβομαι , απλά ορισμένα πράγματα θεωρώ ότι έχει νόημα να είναι διαφορετικά … 

Η Τρίτη επιλογή μου είναι η κουζίνα μας…από εκεί μπορώ άνετα να βγάλω ένα δελτίο κυκλοφορίας γιατί βλέπει στην Κηφισίας!!! 

’ρα καταλήγω εκεί από όπου ξεκίνησα.

Η καλύτερη επιλογή μου λοιπόν είναι η οθόνη μου, που μπορώ, αν θελήσω, για λίγα λεπτά, να κάτσω και να χαζέψω όποιο πίνακα , φωτογραφία , τοπίο ή οτιδήποτε άλλο έχω αποφασίσει… 

Γράφω ασυναρτησίες; 

...Καλή Εβδομάδα...