Έχω καταλάβει πως για όσους κάνουν συχνά αεροπορικά ταξίδια υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει πως «αν χάσεις τη βαλίτσα σου, τότε σίγουρα θα έχει πάει σε κάποιο μέρος καλύτερο από αυτό που πας εσύ».

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η δικιά μου πριν φτάσει στη Shanghai, έκανε μια ωραιότατη βόλτα από τη Σιγκαπούρη και μου ήρθε την επόμενη μέρα καμαρωτή και ηλιοκαμένη.  Την προηγούμενη φορά που μου συνέβη αυτό ήταν πριν 4 χρόνια πηγαίνοντας στη Νορβηγία και τότε ,αν θυμάμαι καλά, η βαλίτσα μου πήγε στη Βαρκελώνη. Αν λοιπόν χαθείς καλύτερα να είσαι βαλίτσα...

Προχωρώ...Από το Ε. Βενιζέλος μέχρι το Κεμάλ Ατατούρκ (για το transit ) ήταν 55 λεπτά...Όταν έφτασα στη Κίνα όμως για να βγω από το αεροδρόμιο έκανα μιάμιση ώρα!!! Οι κινέζοι δοκιμάζουν ένα καινούριο σύστημα αυτόματης αναγνώρισης προσώπων στο immigration το οποίο δημιουργεί ουρές μεγαλύτερες από αυτές που έχει ο Βερόπουλος στα τυριά κάθε Σάββατο!

Ο εκνευρισμός ήταν γενικότερα έκδηλος και λογικό μετα από 12 ώρες στο αεροπλάνο να ακούς στις ουρές καντήλια σε όλες τις γλώσσες του κόσμου (διασκεδάζω πάρα πολύ με αυτά... ειδικά όταν βρίζουν Γερμανοί). Άκουγα και κάτι Ελληνικά από μπροστά... «τελείωνε Τσάκι Τσάν», «θα πάει μακριά το παραμύθι φιλαράκο;» , και άλλα τέτοια γεμάτα Ελληνικό αθάνατο πνεύμα.

Το ίδιο απόγευμα έπρεπε να πάω στα μαγαζιά με μια κινέζα για τα απαραίτητα για το διαμέρισμα το οποίο δεν είχε μέσα ούτε πιρούνι (ούτε τώρα έχει...μεγάλη ιστορία....). Εγώ που νόμιζα ότι τα ψώνια είναι ταλαιπωρία όταν πηγαίνεις με Ελληνίδα ομολογώ ότι έκανα λάθος! Χίλιες φορές να πήγαινα μόνος μου, θα είχα τελειώσει σε μισή ώρα! Διαλέγαμε σεντόνια λες και τα θέλαμε για το γάμο μας...  «τι χρώμα το θες;», «βαμβακερό ή μάλλινο;»,«τι σχέδιο να έχουν;»...

Πάρε μαρή ένα σεντόνι να πάω να ξεραθώ!!!

Στο κάτω – κάτω η Ελληνίδα καταλαβαίνει όταν αρχίσεις να κοιτάς το ταβάνι στο super market ότι πρέπει να κάνει γρήγορα... η κινέζες χαμπάρι!

To διαμέρισμα είναι μέσα σε ένα συγκρότημα που θυμίζει λίγο ολυμπιακό χωριό...έχει τα δικά του σχολεία... πάρκα...μαγαζιά κτλ... μπήκα προχθές σε ένα από τα super market που είναι δίπλα...γύρισα 20 λεπτά...μόνο ψωμί και σαλάμι κατάφερα να πάρω... τα υπόλοιπα δε ήξερα τί ήταν, τυρί δε βρήκα! Με βλέπω να πέφτω πάλι στην ανάγκη της κινέζας...

Το γραφείο είναι περίπου δύο τετράγωνα πιο κάτω μικρό σχετικά αλλά έχει ωραία θέα... (φώτο)!!!

Η διαφορά του να έρθεις εδώ για μια εβδομάδα (όπως έκανα ως τώρα) από το να έρθεις για ένα μήνα, είναι ότι δε θεωρείσαι φιλοξενούμενος, δε σε έχουν όλοι μέρα από το χεράκι και κάποια πράγματα πρέπει να τα κάνεις μόνος σου.

Όπως ας πούμε να πας σε ένα εστιατόριο και να παραγγείλεις μόνος σου (προς το παρόν παραγγέλνω στην τύχη και έχω φάει άπειρες μαλακίες), να μπεις στο μετρό (όπως μπήκα, βγήκα κιόλας.... και πήρα ταξί) ή να ανοίξεις ένα λογαριασμό σε μια κινέζικη τράπεζα (επιστρατεύθηκε μέχρι και ο σεκιουριτάς για να ανοίξω ένα λογαριασμό και στην κάρτα που πήρα έχει επάνω ένα κουνελάκι... επετειακή κάρτα καθώς διανύομε τη κινέζικη χρονιά που κουνελιού...λαγού... δεν με νοιάζει).

Παρόλα αυτά όσο περνάνε οι μέρες τα απλά που έμοιαζαν πολύπλοκα γίνονται σιγά-σιγά και πάλι απλά και το μυαλό συγκεντρώνεται σε σημαντικότερα πράγματα...

Και φυσικά είναι πάντα ωραίο να βλέπεις ότι οι Κινέζοι συνεργάτες σου απέκτησαν και χιούμορ...

-          Hi Wang…nice to see you again…

-          Hi Nikos… Saolin hair cut???