…Αυτά τα μεσημέρια της Κυριακής, πάντα με έκαναν να νοιώθω περίεργα… Ένα πράγμα μυστήριο, κάτι σαν αποπροσανατολισμός και επικέντρωση ταυτόχρονα.  Βαλσάκι γκροτέσκο, βαλς εκζιτασιόν,  μουσικό κοκτέιλ από Κουγιουμτζή, Μούτση,  Ντύλαν, κουρτίνες που θροίζουν, οσμές, ήχοι, απροσδιόριστες φλασιές.

Αποφεύγω να γράφω. Παλιότερα βυθιζόμουν χωρίς ενδοιασμούς στο μέσα μου. Έπιανα βότσαλα από κάτω, και τα ανέβαζα να τα δει ο ήλιος. Έτσι εξαγνιζόμουν και εγώ μαζί τους.  Τώρα χωρίς προσχήματα γυρνάω και λέω στον καθρέφτη «Κωλώνεις, μαλάκα».

Όχι ότι παίζει και κανένα σημαίνοντα ρόλο το τι σκέπτομαι.  Πομφόλυγες και φληναφήματα  είναι. Απλά κάθομαι  και τα λέω σε ένα χαρτί, γιατί χαρτιά είναι και όλα αυτά. Τα παίρνει το αεράκι και τα πάει… Χαρτιά που αμέτρητες φορές τα έχω διπλώσει, τα έχω φτιάξει μικρά λευκά καραβάκια, και μετά τα αμόλησα ελεύθερα να τρέξουν στην άκρη του δρόμου, παρασυρμένα από τα νερά της βροχής  να απολαύσουν την απρόσκοπτη και ένδοξη πορεία τους μέχρι τον πρώτο συλλέκτη όμβριων υδάτων.

Μια χαρά ηθοποιοί είμαστε όλοι μας. Απλά παίζουμε σε τόσα πολλά διαφορετικά έργα. Τι να σου κάνει μια οθόνη….

Μεσημέρι Κυριακής…