“πολύ σύντομα έφυγε κι ο 2ος "νονός" μας... “

Με αυτή τη φράση χάλασε η μέρα μου.

Σεπτέμβριος 2005. 3 μέλη του MusicHeaven αποφασίζουν να κάνουν την πρώτη παρείστικη εκπομπή στο ραδιοφωνικό σταθμό που ξεκινάει. Επιλέγουν ως στούντιο το δωμάτιο του christos-reg που έχει σύνδεση ADSL (πολυτέλεια της εποχής) και προσπαθούν να αποφασίσουν τον τίτλο της εκπομπής. 3 διαφορετικοί άνθρωποι 3 ετερόκλητα γούστα, και χωρίς πολύ κόπο βρίσκουν κάτι που να τους εκφράζει και να τους χαρακτηρίζει.

Τρελοί κι Αδέσποτοι.

Κι έτσι ήταν. Το τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου έγινε το σήμα αρχής. Ήταν το σημείο αναφοράς για το παρεάκι από τη Θεσσαλονίκη.

Κι έφυγε και ο δεύτερος νονός μας.

Ο Παπάζογλου ποτέ δεν έγινε ο αγαπημένος τραγουδιστής. Τα τραγούδια του όμως πάντα τα ένιωθες σαν είναι δικά σου, σαν είναι οι σκέψεις σου πάνω σε νότες, να βγάζουν την ψυχή σου έξω. Τα τραγούδια του ήταν ο γνήσιος ο Σαλονικιός με τα όλα του.

Τον έβλεπες να ψωνίζει δίπλα σου στη λαική στην Κανάρη. Να περπατάει στην Ανατολικής Θράκης. Να πίνει καφέ παρακάτω. Πάντα απλός με αυτό το μάγκικο το βλέμμα.

Οι μάγκες οι αληθινοί δεν υπάρχουν πια Νίκο, το είχες καταλάβει νωρίς και τώρα έφυγες κι εσύ. Και πόσο στενοχωριέμαι που δεν σε άκουσα ποτέ σε μια συναυλία...

Γιατί για μένα δεν ήσουν ποτέ ένας αγαπημένος τραγουδιστής. Ήσουν ο ωραίος άνθρωπος από τη γειτονιά μου που έβλεπε το βλέμμα μου και το έδινε σε όλο τον κόσμο.