Καμιά φορά, ενώ παίζω κάποιο παιχνίδι στον υπολογιστή ή χαζεύοντας γενικότερα, έρχονται στο μυαλό μου εικόνες απ’ το παρελθόν, απ’ τα παιδικά μου χρόνια. Λες και προσπαθεί το υποσυνείδητό μου να μου πει κάτι. Τι όμως;

Το σίγουρο είναι ότι με κάνει να αναπολώ εκείνες τις εποχές της αγνότητας και ξενοιασιάς. Η αλήθεια είναι πως όταν έρχονται οι στιγμές εκείνες στο μυαλό μου νοιώθω φευγαλέα γαλήνη κι ευτυχία. Δεν ξέρω αν τότε ήμουν ευτυχισμένη πάντα, το σίγουρο όμως είναι πως ήμουν πιο ευτυχισμένη απ’ ότι τώρα και πιο ήρεμη.

Μου κάνει επίσης εντύπωση η καθαρότητα των εικόνων, λες κι ήταν χθες. Είμαι σχεδόν βέβαιη πως θυμάμαι ακόμα και σκέψεις που είχα, αν είχα, διότι πολλές απ’ αυτές τις θύμησες είναι σε πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι ακόμα και κάποιες απ’ τις ιστορίες που έφτιαχνα με το μυαλό μου. Τι φαντασία είχα τότε! Πόσο θα ‘θελα να την ξανάβρισκα και να ομόρφαινα έτσι την πεζή πραγματικότητά μου!

Ιστορίες που είτε ήταν πρωταγωνίστριες οι κούκλες μου είτε συνήθως εγώ. Πότε το σπίτι ήταν διαστημόπλοιο και πολεμούσα κακούς εξωγήινους, πότε ήμουν στη ζούγκλα σαν τον Μόγλη με ένα αυτοσχέδιο τόξο που είχα φτιάξει – με τον παππού μου νομίζω – από ένα μακρόστενο κομμάτι μάρμαρο δεμένο με σχοινί! Κι άλλοτε ο κήπος που τόσο όμορφα είχε φτιάξει ο παππούς σαν έργο τέχνης , γινόταν το λιβάδι  που έτρεχα για να παίξω και να μαζέψω λουλουδάκια όταν τελείωνα τις δουλείες του σπιτιού (ξύλινο μέσα στο δάσος) με τη μαμά ή τα διαβάσματά μου.  Κι εκείνη η κούνια που είχε στήσει ο παππούς μου στον κήπο είχε γίνει το καταφύγιό μου.

Οι κούνιες μου γενικότερα, είτε ήταν αυτή του κήπου, η κουνιστή καρέκλα της γιαγιάς ή η κούνια βεράντας στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς ήταν μέρη που η φαντασία μου οργίαζε, θα μπορούσα να πω! Ειδικά όταν συνοδεύονταν με μουσική!

Ίσως αυτός ήταν κι ο λόγος που ήμουν χαρούμενη. Ίσως ήταν ο τρόπος μου να ξεφύγω απ’ οτιδήποτε θα μπορούσε να με στεναχωρήσει. Κακό θα μου πείτε, αλλά αυτός ήταν ένας τρόπος να ξεδίνω. Άλλοι έχουν τον αθλητισμό, τη ζωγραφική ή ακόμα χειρότερο ουσίες, εγώ είχα αυτό. Να πλάθω ιστορίες .

Μακάρι να μπορούσα να ξαναβρώ τη φαντασία μου! Να ξαναφτιάξω όμορφες ιστορίες! Το να δημιουργώ είναι σχεδόν ζωτικής σημασίας για μένα. Πολλές φορές νοιώθω πως θέλω να εκφραστώ, να γράψω κάτι μα δεν ξέρω τι. Κι επειδή δεν είμαι καλή στις χειροτεχνίες ή τη ζωγραφική (ναι έχω δοκιμάσει) εγώ δημιουργώ με λέξεις. Μικρή έγραφα ποιήματα. Τώρα νοιώθω ότι έχω στερέψει. Όταν είσαι μικρός και μεγαλώνεις έχεις ένα σωρό ερεθίσματα, όλα είναι καινούρια. Μα όταν μεγαλώσεις και μπεις στη διαδικασία των υποχρεώσεων, σε κυριεύει το άγχος και στο μυαλό σου έχεις μόνο το πώς θα βγάλεις λεφτά για να περάσει η οικογένεια τον επόμενο μήνα είναι σα να έχεις βάλει παρωπίδες και να έχεις κλειστεί σ’ ένα λευκό κι άδειο δωμάτιο χωρίς παράθυρα.

Θα ήθελα τουλάχιστον, αφού δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω σε εκείνες τις εποχές και τις ηλικίες, να μπορούσα να ζωντανέψω τη φαντασία μου. Να την ξυπνήσω αν υπάρχει ακόμα κι απλά έχει πέσει σε λήθαργο. Μακάρι αυτές οι εικόνες απ’ το παρελθόν και οι σκέψεις να είναι ο τρόπος που το μυαλό μου προσπαθεί να με βοηθήσει.