Ξαπλωμένος στο άχρηστα ημίδιπλο κρεβάτι μου, έπαιζα λίγο πριν με λέξεις που ακροβατούσαν στα χείλη μου. ’λλαζα ήχους και συλλαβές, έφτιαχνα ομοιοκαταληξίες από άγραφους στίχους, έσπαζα τις έννοιες στα δυό ψάχνοντας να βρω την εύγευστη ψίχα τους. ’σκοπα και στα χαμένα όλα αυτά μέχρι που σκάλωσα σε μια βολική σύμπτωση: ο μόνος κάνει ρίμα -εκτός των άλλων- με τον χρόνο και τον πόνο. Μόνος-Χρόνος-Πόνος...

Δεν αποδίδω μεταφυσικές ιδιότητες ούτε στις συμπτώσεις και την τύχη ούτε στις ομοιότητες και τις αναλογίες. Όμως, καμιά φορά με βοηθούν να δω καλύτερα τα πράγματα γύρω μου, σαν κινηματογραφικές λήψεις από περίεργες γωνίες, σαν φακοί που χώνονται κάτω ή πίσω από πολυκαιρισμένα έπιπλα φωτίζοντας ξεχασμένους συνειρμούς και τεμπέλικες αναμνήσεις.

Παίρνω τους δρόμους λοιπόν του νου και φτιάχνω κομπολόγια από λέξεις και εικόνες, όπως οι άλλοι από μαργαριτάρια, κεχριμπάρια ή μίση, για να δώσω νόημα σε έναν κόσμο που απλά υπάρχει, α-νόητος και α-σήμαντος. Σαν να μην κοίταξα ποτέ έξω από μένα, τον διαβάζω ξανά σε πολυφορεμένους ήχους, σε χαμόγελα που είχαν κρυφτεί στο αύριο, σε κινήσεις που τις σκούπιζα μέχρι σήμερα από τα χέρια μου σαν νυχτερινά σκουπίδια ή σαν νερό από την λεκάνη των τύψεών μου...

Θα ξαναξαπλώσω τώρα. Με περιμένουν κι άλλα περίεργα γαϊτανάκια, κι άλλα σπασμένα τηλέφωνα. Να, μόλις τώρα μου ήρθε και ένα άλλο ζευγαράκι στο νου μαζί με τον μόνιμο ηδονοβλεψία του: Φιλί-Φυγή-Σιγή...