Ένα βήμα πριν την πτώχευση της χώρας. Και τι βλέπουμε;

Καταρχάς κανείς μα κανείς δεν έχει συνειδητοποιήσει τη νέα εθνική τραγωδία.

Α. Η κυβέρνηση ευθύνεται γιατί: Δεν «ηρέμησε» τον λαό, τιμωρώντας όσους στο παρελθόν καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του. Φυσικά όλοι ξέρουμε ότι το 90% των κλεψιμαίικων γίνανε «νόμιμα», έπειτα από μίζες σε διάφορα δημόσια έργα, μέσω διαγωνισμών, πράγματα ολίγον τι άπιαστα να βρεθούν, καθότι η «ρεμούλα» δεν κινήθηκε μόνο σε υψηλά κλιμάκια, αλλά πέρασε από επιτροπές κι έφτασε ακόμη και σε υπάλληλους. Για να βρεθούνε οι ένοχοι πρέπει να κατοικοεδρεύσει εδώ η παγκόσμια Interpol και να χτιστούν φυλακές που θα ξεπερνούσανε σε πληθυσμό την Ελβετία.

Σίγουρα όμως θα μπορούσανε να πιαστούνε 5-10, που μπροστά στα μάτια όλων κάνανε ο,τι κάνανε.

Δε θα θίξω τις μειώσεις μισθών και τα ρέστα. Δεν είναι ωραίο σε κανέναν να γίνονται αυτά αλλά μια πτωχευμένη χώρα είναι σαν ένα πτωχευμένο σπίτι. Δεν μπορεί το παιδί να έχει χαρτζιλίκι 500 ευρώ όπως παλιά. Πλέον θα έχει 200 ευρώ. Γιατί όταν παίζεται η σωτηρία μιας χώρας, δυστυχώς δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο. Η ανάγκη επιβίωσης είναι πάνω απ’ όλα.

Β. Η αντιπολίτευση. Η Νέα Δημοκρατία, φυλακισμένη ιδεολογικά στη μόδα του ’80 και του ’90 δε μπορεί να υποστηρίξει κανένα σχέδιο επιβίωσης. Φοβάται ότι θα χάσει τη ψήφο των «αντιμνημονιακών». Όμως κι η κουτσή Μαρία ξέρει, πως αν βγει στην εξουσία, θα ακολουθήσει τα ίδια, γιατί όταν δεν υπάρχουνε λεφτά, δεν υπάρχουνε για κανέναν. Παλιές λογικές που σε ώρα κρίσιμη είναι θηλιά στο λαιμό.

Καλά για την αριστερά τι να πω. Άκουσα πριν λίγο την Παπαρήγα. Μου έκανε εντύπωση η απάντηση της. Πριν την πει, την είχα φανταστεί. Είτε τι ρωτούσανε για την κρίση, είτε για τον Τρύφωνα Σαμαρά, τα ίδια θα έλεγε! Είναι απίστευτη αυτή η αρτηριοσκλήρωση σκέψης. Δε ξέρω αλλά και στη ζωή πολλές φορές σου τυχαίνει να κάνεις πράγματα που δεν τα πιστεύεις, για να σώσεις κάτι που αγαπάς. Εγώ δε λέω να συμφωνήσει. Αλλά ας δείξει κάπου σε κάποιον κάτι, μια διάθεση ότι είναι εδώ, πως το λέμε καμιά φορά στη ζωή…

«Θα σε βοηθήσω ρε πούστη, αλλά μετά θα σε γαμήσω για να μάθεις για ο,τι έκανες! Εγώ θα σε γαμήσω!»

Για τον Τσίπρα ισχύουνε τα παραπάνω, ίδιοι έχουνε γίνει. Για τον Καρατζαφέρη φυσικά…ουδέν σχόλιον!

Γ. Η κοινωνία των ωρίμων. Ήτανε αυτοί, ηλικίας 55-65 που διέλυσαν την Ελλάδα. Συνήθως ήρθανε ταπεινοί από τα χωριά τους και πολύ φτωχοί. Δουλέψανε, αγωνιστήκανε και πετύχανε. Και πήρανε εξουσία. Και τότε φάνηκε αυτό ακριβώς που κρύβανε μέσα τους. Το αιώνιο κόμπλεξ. Δεν ξεπέρασαν τον διαχωρισμό φτωχού- πλούσιου που ίσχυε στην κοινωνία των δικών τους γονιών. Θέλησαν να γίνουνε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Μπήκαν στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, στις τράπεζες με παχυλούς μισθούς, γίνανε πολιτικοί, φέρανε χρήμα, το αξιοποίησαν κατά το δοκούν, χτίζοντας εξοχικά για τους εαυτούς τους, για τις κόρες και τους γιους τους (μιας κι αυτοί ποτέ δεν τα ζήσανε από τους δικούς τους γονιούς), βάζανε αβέρτα σε δουλειές συγγενείς φίλους επειδή θέλανε να νοιώσουνε αφεντικά μιας και το κόμπλεξ που κουβαλούσανε από μικρά, κληρονομικό, ήτανε πως εμείς οι φτωχοί δεν δικαιούμαστε τίποτα, τα καλά είναι για τους λίγους. Και τώρα γίναμε πλούσιοι! Τα κατάφερα μαμά! Και πηδάω τώρα όποια 8έλω! Και τους έχω εξασφαλίσει όλους! Είμαι το αφεντικό! Κι ας γαμάω την πατρίδα!

Και τώρα βγαίνουνε στους δρόμους, καλοπερασάκηδες, με κάτι φραπομάγουλα να διεκδικήσουνε τη σύνταξη που από 3.000 ευρώ έγινε 2.200. Που τους κόβονται τα ταξιδάκια δωρεάν και τα υπόλοιπα. Πράγματι, ένα βήμα πριν την πτώχευση κι αυτοί συνεχίζουνε τις διαμαρτυρίες και τις απειλές.

Οι νέοι. Είμαστε εμείς που έχουμε θα έλεγα την μικρότερη ευθύνη για ο,τι έγινε. Δε φταίμε, είναι αλήθεια. Δε φάγαμε, δεν ήπιαμε με κλεμμένα ή δανεικά. Κι ας έχουμε ο,τι έχουμε από τους γονιούς μας τους καλοπερασάκηδες (οι περισσότεροι) εμείς παλεύουμε και προσπαθούμε από εγωισμό προσπαθώντας να περάσουμε με όσα βγάζουμε εμείς.

Και τώρα παλεύουμε. Αλλά πώς παλεύουμε. Μας άδειασαν από παντού από ιδεολογία δεν έχουμε κάτι να αντιτάξουμε. Μεγαλώσαμε με Ρουβά και Ναταλία Γερμανού, με τι σύνθημα να βγούμε; «Αίμα δάκρυα κι ιδρώτας;» παρακολουθώ τους αγανακτισμένους που βγαίνουνε, έτσι άδολα στους δρόμους, και προσπαθώ να ακούσω κάποιο σύνθημα για το από δω και μετά. Τι ζητάνε; δεν έχω καταλάβει είναι η αλήθεια...αν και μου αρέσει η εικόνα, δεν θα το κρύψω. Αλλά φοβάμαι ότι όλη αυτή η κινητοποίηση δεν έχει (ακόμα) κάποιο υπόβαθρο. Με τον καιρό ελπίζω να αποκτήσει.

Το 1841 ο Μακρυγιάννης μ’ όλον τον Αθηναϊκό λαό βγήκανε έξω στο Σύνταγμα, έξω από το σπίτι του Όθωνα, τη σημερινή Βουλή και ζήτησανε σύνταγμα εδώ και τώρα. Ο Όθων φοβισμένος από την οργή του λαού το έδωσε. Στο πολυτεχνείο ζητήσανε Δημοκρατία. Μπορεί να μην έγινε την παρούσα στιγμή, αλλά η κίνηση ήτανε καταλυτική.

Τώρα τι ζητάμε; Να καεί η Βουλή; Και μετά τι;

Μπρος σ' όλα τα δεινά που θα επακολουθήσουν – γιατί αυτό το σύνθημα από μόνο του, χωρίς να ζητείται απολύτως τίποτα  εκεί μας οδηγεί- ας ζητήσουμε πιο ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ας γυρίσουμε ξανά πολύ πίσω, στην αρχή της Δημοκρατίας, εκεί κρύβονται οι απαντήσεις σε κάθε παρακμή της, όπως κάνει κάθε χώρα που προσπαθεί να επανέλθει. Να πάρουμε μαθήματα από τον μεγαλύτερο πολιτικό των αιώνων, τον Περικλή. Δε γράφω ουτοπίες. Το σύστημα αυτό (στο πιο πολυσύνθετο για 1000 αυτονόητους λόγους) το έχουνε οι Η.Π.Α. και πόσες άλλες χώρες. Απλά όσο πιο μικρό είναι ένα κράτος, τόσο η φωνή του πολίτη μπορεί να ακουστεί περισσότερο.

Κι έγινε η αρχή, ο χωρισμός των περιφερειών. Απλά έμεινε εκεί, λόγω (σχεδόν) πτώχευσης.

Η κάθε περιφέρεια να αποτελεί ένα μικρό πόλη- κράτος που θα ελέγχει την παραγωγή της, την υγεία της την παιδεία της τη δικαιοσύνη της. Με κοινή μόνο άμυνα και εξωτερική πολιτική. Ο πολίτης να πάρει ξανά στα χέρια του την εξουσία και να αποφασίζει ο ίδιος για τη μοίρα του. Να ψηφίζει χωρίς αντιπροσώπους, κι όταν πάει καλά η παραγωγή τα αποτελέσματα να είναι απτά, και στα χέρια του πέρα από γραφειοκρατίες.

Αυτή θα είναι η απάντηση στην παρακμή της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Όχι άλλες χούντες και δεξιά τεχνάσματα.

Γιατί αν πτωχεύσει η χώρα (τελικά κανείς δε ξέρει τι σημαίνει πτώχευση έχω καταλάβει, αλλιώς πολλοί θα πρόσεχαν τι έλεγαν) κι αν σταματήσει η προσπάθειά μας εδώ,  τότε όλοι είμαστε τελειωμένοι.

Ή μήπως είμαστε και δεν το ξέρουμε;