Σήμερα το μεσημέρι τελείωσα μετά 6 μέρες που το παίδευα και με παίδευε το βιβλίο του Flaubert Gustave, Μαντάμ Μποβαρύ. Αν και κλασικό, μου είχε διαφύγει τόσα χρόνια και μου το υπενθύμισε  ένα δοκίμιο σχετικό με την γραφή(το παρουσίαζε ως  ένα από τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας,που πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί από τους ανθρώπους που γράφουν).

Πολύ πυκνογραμμένο, με μακροσκελείς περιγραφές και  λεπτομέρειες με εντυπωσίασε ο τρόπος που ήταν δομημένο, αν και ομολογώ πως σε αρκετά σημεία με κούρασε.

Δε θα σταθώ σε αναλύσεις γιατί μπορείτε να βρείτε άπειρες για το συγκεκριμένο βιβλίο και μάλιστα γραμμένες από ειδικούς.

Θα αναφερθώ σε δύο σκέψεις που έκανα διαβάζοντάς το:

1.       Αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που έκανε την Έμμα(Μαντάμ Μποβαρύ)ανικανοποίητη. Οι ψυχολογικές διαταραχές της, ο δύστροπος χαρακτήρας της ή τα μυθιστορήματα που διάβαζε; Τελικά η λογοτεχνία μπορεί να κάνει κακό σε ανίσχυρους χαρακτήρες; Ήταν μία οπτική γωνία που με προβλημάτισε πολύ.

2.       Τι απέγινε η Μπέρτα; Η κόρη του ζεύγους Μποβαρύ; Το βιβλίο τελειώνει ως εξής:

«…Επειδή ο γερό Ρουό ήταν παράλυτος πια, ανέλαβε την ανατροφή της μικρής μια θεία. Είναι φτωχή, και τη στέλνει σ΄ ένα υφαντουργείο, για να κερδίζει το ψωμί της.»

Ποιο να ήταν το μέλλον  του δύστυχου κοριτσιού, που εν τέλει εκείνο πλήρωσε τα λάθη των γονιών της;Πως το φαντάζεστε;Τι δρόμο άραγε να ακολούθησε;

Υς:Η έκδοση που διάβασα είναι της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Να το άρθρο που συνόδευε το βιβλίο:

Η κυρία που σκανδάλισε

Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

Δεν μ' ενδιαφέρει να γίνω γνωστός. Αποσκοπώ σε κάτι καλύτερο: ν' αρέσω, κι αυτό έχει μεγαλύτερες δυσκολίες... Η επιτυχία είναι το αποτέλεσμα, όχι ο σκοπός... Εχω στο νου μου έναν συγκεκριμένο τρόπο γραφής και μια ευγένεια της γλώσσας που θέλω να κατακτήσω. Δεν θέλω να κοροϊδέψω το κοινό, αυτό είναι όλο... Δεν ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο. Εγώ, αντί για το λιμάνι, αναζητώ την ανοιχτή θάλασσα. Κι αν ναυαγήσω, σε απαλλάσσω από τα έξοδα της κηδείας...».

Αυτά έγραφε το 1856 ο Γκιστάβ Φλομπέρ στον φίλο και ομότεχνό του Μαξίμ ντε Καμπ, που τον συντρόφευε λίγα χρόνια νωρίτερα στη μεγάλη του περιπλάνηση στη Βόρειο Αφρική, τη Συρία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Αυτά έγραφε προτού καν ολοκληρώσει το μυθιστόρημα που είχε αρχίσει να σχεδιάζει αμέσως μετά το τέλος του ταξιδιού, τη δημοφιλέστατη όπως αποδείχτηκε «Μαντάμ Μποβαρί». Και την ίδια ακριβώς στάση κράτησε ώς τον θάνατό του, που τον βρήκε εν ώρα εργασίας στα 59 του, το Μάιο του 1880.

Είχε, άραγε, συνείδηση ο Φλομπέρ ότι η «Μαντάμ Μποβαρί» θ' αποτελούσε έργο-τομή στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας;

Γεγονός παραμένει ότι το μυθιστόρημα του γάλλου συγγραφέα που προσφέρει σήμερα η «Κ.Ε.» (μετ. Κωνσταντίνου Θεοτόκη), έστησε μια γέφυρα ανάμεσα στον ρομαντισμό και το νατουραλισμό, ανοίγοντας τον δρόμο για το ορμητικό κύμα του ρεαλισμού που σηματοδότησε έκτοτε ένα καινούριο λογοτεχνικό βλέμμα.

Τι κι αν το βιβλίο του είχε ως έναυσμα ένα πραγματικό περιστατικό, την αυτοκτονία με αρσενικό τής συζύγου ενός γιατρού από τη Νορμανδία, ονόματι Ντελφίν Ντελαμάρ; Οταν ρωτούσαν τον Φλομπέρ ποιο ήταν το μοντέλο της ηρωίδας του, εκείνος απαντούσε: «Η Μαντάμ Μποβαρί είμαι εγώ!», υπογραμμίζοντας την απόλυτη ταύτιση του συγγραφέα με το δημιούργημά του: «Η καημένη η Μποβαρί μου, αυτήν την ώρα υποφέρει και κλαίει σε είκοσι χωριά της Γαλλίας... Ο,τι επινοούμε είναι αληθινό».

Μέσα από την ιστορία της Εμα Μποβαρί, μιας γυναίκας παγιδευμένης στα όνειρά της, μιας ρομαντικής ψυχής μεγαλωμένης σε μοναστήρι και γαλουχημένης με μυθιστορήματα του συρμού, σε δυσαρμονία με τον μίζερο επαρχιακό της περίγυρο κι εγκλωβισμένης σ' έναν τρόπο ζωής πολύ κατώτερο των προσδοκιών της, ο Φλομπέρ πρόσφερε μια κοινωνική τοιχογραφία της εποχής του, σοκάροντας τους συγχρόνους του σε τέτοιο σημείο ώστε να συρθεί στα δικαστήρια για προσβολή της θρησκείας και των δημοσίων ηθών.

Ασφυκτιώντας μέσα στην υπαρξιακή της πλήξη και την πεζή της καθημερινότητα, μια ασφυξία που ούτε ο ερχομός του παιδιού της δεν μπορούσε ν' απαλύνει, η Εμα κυνηγά εις μάτην τον ιδανικό έρωτα και τα πλούτη. Και καταλήγει, προδομένη και ταπεινωμένη, να πληρώνει τις χίμαιρες και τη διαφορετικότητά της με το ακριβότερο αντίτιμο, την ίδια της τη ζωή.

Στη δίκη που πραγματοποιήθηκε το 1857, αφ' ότου είχε ολοκληρωθεί η δημοσίευση του έργου σε συνέχειες στην «Επιθεώρηση του Παρισιού», ο αυτοκρατορικός επίτροπος αναφερόταν στην «ιστορία των μοιχειών μιας επαρχιώτισσας», στηλίτευε τα «χρώματα της λαγνείας» που είχε επιστρατεύσει ο Φλομπέρ και τις «ηδονικές εικόνες» που αναμείγνυε «με τα ιερά πράγματα», καταγγέλλοντας την «ανηθικότητα» του κειμένου. Σε αντίθεση με τον Μποντλέρ, που την ίδια περίπου περίοδο, καταδικάστηκε για τα «Ανθη του κακού» σε βαρύ πρόστιμο, ο Φλομπέρ -ίσως κι επειδή μετά τη συμμετοχή του στην εξέγερση του 1848 είχε αποκτήσει την εύνοια του Ναπολέοντας Γ'- κέρδισε τελικά τη δίκη, αν και η πίκρα του από την όλη περιπέτεια διήρκησε πολύ. Αμέσως μετά, η «Μαντάμ Μποβαρί» τυπώθηκε σε βιβλίο που έγινε ανάρπαστο. Και μαζί με το «Σαλαμπό» και τη «Συναισθηματική αγωγή» που ακολούθησαν, καταγράφηκε στη συλλογική συνείδηση ως ένα από τ' αριστουργήματά του.

7 - 07/05/2006

Και  να και μια σχετική είδηση που με εντυπωσίασε:

Το αμερικανικό περιοδικό "Playboy" θα δημοσιεύσει τον Σεπτέμβριο στα αγγλικά τη νουβέλα «Μαντάμ Μποβαρί» του Φλομπέρ, το οποίο περιοδικό την χαρακτηρίζει ως «ένα από τα πλέον σκανδαλώδη βιβλία όλων των εποχών!»

Διαφημίζοντας τη νουβέλα, το περιοδικό αναφέρει ότι η ηρωίδα του έργου του Γκουστάβ Φλομπέρ "είναι μια από τις πλέον διάσημες αμαρτωλές γυναίκες στη λογοτεχνία".

Το "Playboy" που δεν φημίζεται για τα λογοτεχνικά του κείμενα, θα δημοσιεύσει σε συνέχειες τη μεταφρασμένη «Μαντάμ Μποβαρί», από την αμερικανίδα συγγραφέα Λίντια Προύστ, γνωστή από τις μεταφράσεις της που έκανε σε έργα των Προύστ, Φουκό και πολλών άλλων.

"Δεν είναι ένα βιβλίο που με ενθουσίασε" είπε η μεταφράστρια Λίντια Ντέιβις που ωστόσο επισήμανε ότι θα κάνει μια πολύ πιστή μετάφραση του έργου, που η ίδια δεν θεωρεί μεγάλο και απορεί για την συνεχή επιτυχία του αφότου εκδόθηκε το 1857.

http://www.ert.gr/magazines/biblio/eidiseis/01806-i-mantam-mpobari-tou-flomper-sto-amerikaniko-playboy