Η πόλη απόψε στο σκοτάδι και πάλι… Έσβησαν τα φώτα, απέμειναν οι σκέψεις…

Δεν ήθελα να κάνω το ταξίδι αυτό του χρόνου…. Μα ο νους ταξιδεύει χωρίς διαβατήριο…

Δεν σε ρωτά…. Οι εικόνες παίρνουν σχήμα σιγά σιγά… οι λέξεις πληγώνουν τη δύναμη που με πείσμα έκανα ασπίδα μου…

Μια σπασμένη κλειδαριά δίπλα στο παλιό μπαούλο και ένας χορός συναισθημάτων αλλάζει το τοπίο της σκοτεινιάς ….

Πάλι βρήκαν έξοδο διαφυγής…. Ξανά αιχμαλώτισαν την σκέψη μου… και όλα έχουν κάτι να μου πουν…

Ο ρυθμός της αγάπης μου ψιθυρίζει

Όταν με χαρίσεις μια φορά δεν μπορείς να με ξαναπάρεις πίσω….!!!!!

Και ο πόνος συμπληρώνει:

Κι εγώ είμαι αναπόσπαστο κομμάτι της αγάπης… δεν μου αρέσει να σε πληγώνω μα να θυμάσαι πως και το πιο όμορφο ρόδο έχει τα αγκάθια του…..!!!!!!

Η ελπίδα έχει όμως μια άλλη άποψη:

Όσο κι αν πονάς ακόμα κι όταν νομίζεις ότι δεν αντέχεις άλλο… να θυμάσαι… υπάρχει πάντα: ελπίδα να αλλάξουν τα πάντα…!!!!!!

Η ζωή όμως μου λέει με παράπονο:

Δεν φταίω πάντα εγώ για όσα σου συμβαίνουν… τι ς πιο πολλές φορές φταίνε οι επιλογές που έκανες εσύ……. Εγώ έχω ένα μικρό μερίδιο ευθύνης……. Γι’ αυτό μη μου καταλογίζεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ…!!!!!!!!!

Μετά… ξανά σιωπή… και τότε θυμήθηκα την τελευταία μου απάντηση σε σένα:

Το ότι σ ’αγάπησα τόσο πολύ δεν σημαίνει πως άξιζες αυτήν την αγάπη…. Σημαίνει πως η δική μου καρδιά έχει τόση αγάπη μέσα της που μπορεί να την χαρίζει απλόχερα ακόμα και σε ανθρώπους σαν και σένα…!!!

Το ότι σε συγχωρούσα την ίδια στιγμή που με πλήγωνες…. Δεν σημαίνει πως ήμουν θύμα… σημαίνει πως είχα την δύναμη να συγχωρώ την στιγμή που εσύ δεν ήξερες ούτε να εκτιμάς….!!!!!

Το ότι συνέχισα να ελπίζω πως κάπου κρυμμένες βαθιά μέσα σου είχες κάποιες αξίες…. δεν σημαίνει ότι είμαι αφελής…. Σημαίνει πως θέλω να πιστεύω πως η ζωή σου δεν είναι τόσο άδεια όσο η καρδιά σου…. Θέλω να ελπίζω θέλω να ελπίζω πως έχω την δύναμη να συνεχίσω να σε βλέπω όπως κάποτε….

ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ..!!!!