Λείπω από το σπίτι. Όταν πλησιάζει, δύο φορές το χρόνο ο καιρός να έρθω πίσω, έστω και για λίγες μέρες, χαίρομαι. Διότι θα δω όλους όσους μου λείπουν αφάνταστα. Και θεωρώ αυτονόητο ότι θα τους δω.

Όμως αυτός ο καταρραμένος χρόνος που άρχισε πέρσι τον Μάρτη, δεν λέει να τελειώσει. Όλο και φεύγουνε οι αγαπημένοι. Για αλλού.

Και με πιάνει το παράπονο, που περνάνε τα χρόνια, που περνάει η ζωή.

Και τώρα έφυγε αυτός που πάντα ήτανε μέσα στην καθημερινότητα μου από τότε που γεννήθηκα. Έφυγε και δεν επέτρεψε να τον ακούσω αδύναμο. Όχι, ήθελε να τον έχω δυνατό, με το κουστουμάκι του και την ευγένεια του, να χαμογελάει σε όλους. Προστατευτικός, γεμάτος αγάπη και κύρος, όπως πάντα.

Σε αποχαιρέτησαν όλοι αυτοί οι άγνωστοι κι εγώ το έμαθα 72 ώρες μετά. Στο αεροδρόμιο. Και νιώθω λειψή.

Σε αγαπώ.

Εις το επανειδήν.