Πέντε κόρες σε ηλικία γάμου, σε μία επαρχιακή πόλη της Αγγλίας. Η καλοσυνάτη Τζέην. Η έξυπνη Ελίζαμπεθ. Η ασχημούλα Μαίρη. Οι επιπόλαιες Λύντια και Κίτυ.  Μία μητέρα φλύαρη και ακαλλιέργητη, που η μόνη της έγνοια είναι να τις παντρέψει. Ένας πατέρας, πιο φιλοσοφημένος, μα, κουρασμένος από τον ρηχό χαρακτήρα της γυναίκας του, που αδιαφορεί για όλα, πλην των βιβλίων του.

Δύο νεαροί ελεύθεροι άντρες, πλούσιοι και με καλή καταγωγή φτάνουν για διακοπές. Και τότε όλες οι κοπέλες της πόλης αρχίζουν να τους πολιορκούν. Καλοσυνάτος και ευγενικός ο ένας, περήφανος και σνομπ ο άλλος, ερωτεύονται τις μεγαλύτερες κόρες της οικογένειας Μπένετ. Η μία όμως από τις δύο, «έξυπνη, όμορφη και ανεξάρτητη αρνείται να μπει σε ένα παιχνίδι που το θεωρεί ταπεινωτικό. Αντίθετα, υπερασπίζεται με πείσμα, ευστροφία και ειλικρίνεια τη γυναικεία της αξιοπρέπεια και δίνει ένα καλό μάθημα» στον ένα από τους δύο κυρίους. Παρόλ΄ αυτά, μία σειρά γεγονότων θα αποδείξουν στην κοπέλα πως η προκατάληψη που είχε απέναντι στον κύριο Ντάρση ήτανε λανθασμένη. Τελικά  ανάμεσά τους «θα γεννηθεί ένας έντονος και κρυφός έρωτας», που θα οδηγήσει στον πολυπόθητο γάμο.   …………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Δεν μπορώ να πω ότι με άφησε αδιάφορη. Δεν μπορώ όμως να πω κι ότι τρελάθηκα, ούτε να το κατατάξω ανάμεσα στα κλασικά και αγαπημένα μου βιβλία, παρόλο που υπήρξε ένα από τα πιο δημοφιλή αγγλικά μυθιστορήματα. Θα το ξαναδιάβαζα όμως. Δεν ήτανε χάσιμο χρόνου. Ίσα ίσα που σε κάποια σημεία το βρήκα διασκεδαστικό.

Στην κριτική ανάλυση του βιβλίου (εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Μετάφραση Νινίλας Παπαγιάννη) από τον Τόνι Τάνερ, βρήκα (πλην των άλλων) ότι ο αρχικός τίτλος που του είχε δώσει η Τζέην Όστεν ήταν «Πρώτες εντυπώσεις». Επίσης, η συγγραφέας θεωρούσε την ηρωίδα της Ελίζαμπεθ «σαν ένα από τα πιο χαριτωμένα πλάσματα που έχουν εμφανιστεί ποτέ σε μυθιστόρημα». Αναρωτιέται μάλιστα αν θα μπορέσει ποτέ να ανεχθεί όσους δεν την συμπαθούν.

Δεν ξέρω αν μ ΄ αυτή της τη δήλωση αναφέρεται στην Σαρλότ Μπροντέ, που δεν υποδέχτηκε την επιτυχία του βιβλίου και με τον πιο φιλικό τρόπο. Συγκεκριμένα έγραφε σε κάποιον φίλο της, που ενθουσιασμένος πρότεινε να το διαβάσει, τα εξής: «Με κάνετε και απορώ. Δεν είχα την τύχη να διαβάσω το «Περηφάνια και Προκατάληψη», αλλά μετά από όσα μου γράψατε, πήγα και αγόρασα το βιβλίο. Και τι βρήκα σ΄ αυτό; Τη λεπτομερή και ακριβή απεικόνιση ενός κοινότυπου προτύπου, έναν προσεκτικά περιφραγμένο και καλλιεργημένο κήπο με περιποιημένα παρτέρια και όμορφα λουλουδάκια, αλλά καμιά αληθινά ζωηρή και λαμπρή φυσιογνωμία, κανένα ίχνος υπαίθρου, καθόλου καθαρό αέρα, ούτε ένα γαλάζιο λόγο ή ένα χαρούμενο ή ανέμελο σκίρτημα. Ομολογώ πως θα μου ήταν πολύ δύσκολο να ζήσω με όλες αυτές τις κυρίες και με όλους αυτούς τους κυρίους μέσα στα κομψά αλλά περίκλειπα σπίτια τους».

Νομίζω ότι, αν και η  Σαρλότ Μπροντέ είναι μία από τις αγαπημένες μου και με τίποτα δεν την συγκρίνω με την Τζέην Όστεν, ίσως να αδικεί λίγο την δεύτερη.

Όλο το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ(!):   http://www.scribd.com/doc/11907361/Jane-Austen-Perifania-Kai-Prokatalipsi

Βιογραφικό της Όστεν εδώ:   http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=13114

Το βιβλίο έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο.