Βράδυ Τετάρτης… Στο σπίτι…

Συνειδητά απέχω…

Σκέψεις περνούν, σαν τρένα, πλησιάζουν σταθμούς και φεύγουν..

Πέρασαν 17 χρόνια… 1994-2011…

Φοιτήτρια τότε, ενήλικη, παντρεμένη γυναίκα, τώρα..

Τι άλλαξε; Όχι πολλά, αλλά ταυτόχρονα και όλα…

‘’όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν’’ ή ‘’τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά’’..

Όπως προτιμάτε. Παπάζογλου ή Κατσιμίχα..

Έχω πολλά να θυμάμαι.. Όμορφες στιγμές.. Κι εγώ ήμουνα αλλιώς τότε.. Πάντα στο ξεκίνημα είσαι αλλιώς, πιο ανάλαφρος. Στην αρχή του ταξιδιού, ξεκινάς με όρεξη. Στην πορεία, κουράζεσαι. Βαραίνεις. Δεν είναι το ίδιο να είσαι φοιτητής, στην πόλη που μένεις και το ίδιο να είσαι άνεργος, κι εσύ κι ο σύντροφος σου, σε μια άλλη πόλη.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει για μένα και έχουν αλλάξει όλα..

Δεν ήθελα να έρθω..

Μια απουσία.. Βαραίνει..

Βιάστηκες φίλε.. Βιάστηκες.. Κι έχω τόσα να θυμάμαι.. Τι να πρωτοαναφέρω; Θα ξεχάσω πολλά αν αναφέρω έστω λίγα..

Θυμάμαι την απλότητα που είχες απαντήσει όταν είπα, 20 χρονών κορίτσι, ότι αυτό που θα ήθελα ήταν να παρακολουθήσω ηχογράφηση στο στούντιο.

‘’Την Τρίτη τι κάνεις;’’

‘’Τίποτα’’

Έλα στην πλατεία Αγίων Αναργύρων να πάμε.

‘’Άσε πρώτα, πρώτα να ξεχάσω, άσε με, άσε με να λησμονήσω..’’

Τραγούδι, ηχογράφηση, ακκουστικά, όργανα, κόσμος να μπαινοβγαίνει σε ένα παλιό διώροφο, πρώην σχολείο την εποχή που πήγαινες. Στα μάτια των 20 χρόνων μου όλα αυτά φάνταζαν μαγικά.

Θυμάμαι καφέδες στην πλατεία, μια φορά.

Θυμάμαι να σου παίζω με την κιθάρα, πρόχειρα στιχάκια και μουσικές που είχα γράψει.

Θυμάμαι… Θυμάμαι…

Συναυλίες με όλη την παρέα, να κάθομαι πίσω, μαζί σας..

Τον κιθαρίστα που μου παρείχε το ελευθέρας από τα ‘’μαντρόσκυλα’’

‘’Δικιά μας είναι’’, είπε ένας άνθρωπος που μόνο εξ’ όψεως με είχε δει, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ.

Ο άλλος φίλος μου, ο ψηλός μακρυμάλλης… Που τον πείραζα συνέχεια, για το πόσο είχε πιεί, και για τις άδειες που είχε από το στρατό κι αυτός με πείραζε ότι πάλι είμαι εδώ, πρώτη σειρά..

Δίπλα στο ποτάμι.. Να με παίρνει το ποτάμι των τραγουδιών..

Η γλυκιά μελωδία του ακκορντεόν.. Μια γλυκιά ύπαρξη, μια χαμογελαστή κοπέλα. Αγκαλιά ζεστή και φιλική που δεν ξεχνώ.

Ένας ψηλός τυμπανιστής, χαμογελαστός..

Ένας μπασίστας, που είχε πάντα έναν καλό λόγο για μένα και μια αγκαλιά. Κεραυνοβόλος συμπάθεια. Υπάρχουν και τέτοιες. Όταν έναν άνθρωπο τον περιβάλλει θετική αύρα.

Πόσα θυμάμαι..

Φωτογραφίες.. Μελωδίες.. Λέξεις.. Αγκαλιές..Φιλιά.. Αγγίγματα..Ειλικρινές ενδιαφέρον.. Νέα.. Προγράμματα.. Συναυλίες..Ταξίδια.. Μουσικές.. Στιχάκια και σιγοτραγουδίσματα του αέρα.. Μαγική ατμόσφαιρα.. Κιθάρα και ακκορντεόν, βιολί, μπάσο, τύμπανα και πιάνο..

Μαγική φωνή..

Ξάπλωνε στις λέξεις και τις χάιδευε με την υπέροχη φωνή- χάδι..

Νότες ευχαριστημένες..

Πόσα πήρα από αυτή την παρέα.. Αναμνήσεις..

Και πόσο δίπλα μου ήταν.. Όταν το είχα ανάγκη.. Ήταν εκεί.. Έχουν περάσει ακριβώς 16 χρόνια, Ιούλιος ήταν και τότε.. Εκεί, δίπλα μου.. Σε δύσκολη στιγμή.

Πώς να ξεχάσω; Αυτή η χαρά.. Δεν μπορούσα να την συγκρίνω με άλλη.. Μεγάλη χαρά..

Οι πράξεις μετράνε..

Απουσία.. ‘’Σαν πέπλο θα σκεπάζει σαν μπαμπούλας τη ζωή μας..’’ Παραφράζοντας.

Ευχαριστώ.. Για όλα..

Δεν θα μπορούσα να είμαι εκεί. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Κανείς μας.

Αλλά η απουσία πιο βαριά.

Δεν θα μπορούσα να είμαι εκεί..

Δεν θα μπορούσα..

Είναι εδώ όμως οι αναμνήσεις…….