Περπατώντας το μονοπάτι σου… αλλάζουν χρώματα οι λέξεις…. Διαφέρουν τα αγκάθια από τριαντάφυλλο σε τριαντάφυλλο…. Μα και πάλι αγκάθια είναι…. Οι εικόνες ξεθωριάζουν για να δώσουν την θέση τους στο μαύρο της θλίψης.... και να σκεπάσουν με ευκολία το γαλάζιο της ηρεμίας μου…. σκόρπιες νότες τριγυρνούν ψάχνοντας απεγνωσμένα τον στίχο που θα καλύψει τον ήχο της σιωπής….

Μην αφήνεσαι…. Ψιθυρίζει η νύχτα…  το μονοπάτι θα το σβήσει η καταιγίδα… κι εσύ δεν θα βρεις τον δρόμο του γυρισμού…. Μα είναι γλυκό  και θέλω να με παρασύρει..…. αφήνομαι….

Και τότε…. Οι λέξεις ντύνονται στο χρώμα της φωτιάς…. Το ρόδο ανθίζει… κι εγώ… κολυμπώ ξανά στον βυθό της γαλήνης…. ο ρυθμός συνοδεύει τις λέξεις του ονείρου…. Που ξέρω πως θα χάσω…. Καθώς ο ήλιος θα χαρίζει τις πρώτες ακτίνες του…  και θα φωτίζει τις αλήθειες που δεν θέλησα να δω…. Κρυμμένη στις σκιές του φεγγαριού…!!!