περπατω στο δρομο.σταματω στους τοιχους που ειναι γεματοι αφισες.τις κοιταζω επιμονα προσπαθωντας να δω να ξεπεταγεται η δικη σου αφισα που θα λεει για μια συναυλια σου.τοτε συνιδητοποιω οτι αυτο δε προκειται να ξαναγινει και ξεσπαω σε λυγμους.κανενα καλοκαιρι και καμια εποχη δεν θα ναι η ιδια χωρις εσενα.με τα γλυκα σου ταξιδια.τα γλυκα σου τραγουδια κατω απο το φως του εναστρου ουρανου.κανενα" καλησπερα" δε θα ξαναηχησει τοσο εντονα στην ψυχη μου και θα με συνεπαρει.καμια υποκλιση υστερα απο καθε τραγουδι δεν θα ναι τοσο αληθινη.κανενα" εις το επανιδειν"δε θα με γεμιζει με τη γλυκια προσμονη.πλησιαζει ο αυγουστος και απο τωρα τρεμω την ωρα που θα  παιξω στο cd μου να μου τον τραγουδας.χωρις να αντικρυζω το καθαριο βλεμμα σου.3 μηνες και 10 μερες λοιπον.το πρωτο καλοκαιρι που πρεπει να ζησουμε χωρις την προσμονη μιας εμφανισης.το πρωτο καλοκαιρι που ζουμε και πρεπει να  συνηθισουμε στην ιδεα πως δεν υπαρχει περιπτωση "καπου εκει μες το πληθος να κρυβεσαι". καπου καποτε μου ειπαν πως καποιος που δεν ζει κοντα μας ζει μεσα μας κι αυτο ειναι που μετραει.μα εμενα μου φαινεται τοσο μα τοσο λιγο αυτο σε αυτη τη περιπτωση............