Είναι 5 και κάτι, μόλις άλλαξε την διπλή ταρίφα,

Κάθομαι πίσω με ανοιχτό παράθυρο, και με χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο μπας και με συνεφέρει από το ξενύχτι.

Χαζεύω τα φώτα της πόλης,

Καθόλου πρωτότυπο.

Τι ωραίο να χαζεύεις τα αυγουστιάτικα βραδινά φώτα στην Αθήνα.

Με προσπέρασε μια διάβαση πεζών που άφησε μια ουρά μετεωρίτη στο βλέμμα μου.

Έχουν κάτι περίεργο τα βραδινά φώτα.

Σε κάνουν να …. Πώς να το πω…

Παθαίνεις μια ανασκόπηση ρε παιδί μου.

Είναι σαν να σκέφτεσαι από πού έρχεσαι και που θες να πας, ποιους ανθρώπους συνάντησες, ποιους δεν βρήκες ποτέ εκεί, ποιοι σε κέρδισαν, ποιοι σε έχασαν. Πως το λέει ο Ευαγγελάτος δια στόματος Μποφίλιου:

«Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, γλυκείς και θλιμμένοι
σε σχέσεις σε σπίτια καλά κλειδωμένοι
χαρούμενοι άσχετοι συνεπιβάτες
καλλιτέχνες παιδιά με γραβάτες
εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη
αγάπες που έμοιαζαν που έχουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στην χειραψία
φτωχοί που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί και όσοι ζουν με το αίσθημα»

Ανατριχίλα.

Η φωτεινή επιγραφή μιας τράπεζας με τύφλωσε για λίγο, κοίταξα λίγο γύρω μου και είδα ότι κοντεύω..

Αυτά τα φώτα της πόλης.

Σε κάνουν να νιώθεις το κέντρο του κόσμου και τόσο ασήμαντος, σε λούζουν στο φως μέχρι να σε καταπιεί το σκοτάδι στο επόμενο τετράγωνο.

Και σκέφτεσαι εκείνο το φιλί κάτω από τον φανοστάτη στην πανεπιστημίου, εκείνο τον καυγά στο σιντριβάνι στο εμπορικό, εκείνο το μεθύσι σε μια υποφωτισμένη γωνία της Καλλιδρομίου, τις ατέλειωτες συζητήσεις στην ταράτσα, με φόντο το φωτισμένο λεκανοπέδιο το ξημέρωμα.

Αυτά τα φώτα μας σημάδεψαν.

Στρίβω στον κεντρικό της γειτονιάς μου και βλέπω στην γωνία την φωτισμένη καντίνα που είχα πάρει ζεστή σοκολάτα εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ που ήθελα να περπατήσω στο χιόνι.

Αυτά τα φώτα με σημάδεψαν, αλλά δεν μπορεί, κάπου θα αφήσαμε το σημάδι μου και εγώ.

Τόσα φώτα με φώτισαν και τόσο σκοτάδι με έκρυψε. Δεν μπορεί, κάποια σκιά θα έμεινε κάπου να μαρτυρά την ύπαρξη μου. Σαν φωτογραφία που όταν τραβήχτηκε, έμεινε ανοιχτό το διάφραγμα και μια φωτεινή γραμμή ακολούθησε την πορεία μου, την δικιά σου ή ακόμα και του..

Ένα απότομο φρενάρισμα με συνέφερε.

Πλήρωσα το ταξί, ψάχνοντας τα ψιλά κάτω από το φωτάκι.

Καλημέρισα βγήκα, χαμογέλασα, τεντώθηκα, και χαιρέτησα την επόμενη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου.