Πριν λίγο τέλειωσα το μυθιστόρημα της Φωτεινής Τσαλίκογλου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

http://www.kastaniotis.com/book/960-03-2047-0

«Στο πατρικό σπίτι με τους σκεπασμένους καθρέφτες, μόνοι τους ο Mιχαήλ και η Eλένη προσπαθούν να ζήσουν. Πάνε δεκατρία χρόνια που η Aντιγόνη έφυγε και οι μέρες είναι βουτηγμένες στη σιωπή και την αρρώστια. Ώσπου μια μέρα έρχεται ο έρωτας κι όλα αλλάζουν. H Eλένη όμως είναι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θα μπορούσε να αγαπηθεί. Το αγόρι με το σημαδεμένο πρόσωπο, η Λεονώρα, ο νεαρός ποδηλάτης, ο Δημήτριος συμμετέχουν στο παιχνίδι ενός παράξενου, δίχως όρια πάθους.
O Έρως φαρμακοποιός θα αφηγηθεί μια μαγική ιστορία, δωρίζοντας στο τέλος την πιο μεγάλη, την πιο εξαίσια ανατροπή.»

Ο τρόπος που γράφει  αυτή η γυναίκα με επηρεάζει πάντα πάρα πολύ, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω  γιατί. Τα βιβλία της μου αφήνουν μία αίσθηση φόβου και ένα μάγγωμα στην ψυχή. Ιδιαίτερη γραφή, καμία σχέση με τα «μπεστ σελερ» του συρμού που κυκλοφορούν.  Ξεκινάω  πάντα  να την διαβάζω με αφοσίωση και ενδιαφέρον και καταλήγω στο τέλος  να χάνω  τον εαυτό μου.

Ή είμαι χαζή και τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ή η συγγραφέας εμβαθύνει σε  πρόσωπα και  καταστάσεις με έναν τρόπο εξωπραγματικό.

Εύχομαι μόνο να μην αντλεί το υλικό της από υπαρκτούς ανθρώπους και να είναι προϊόντα αποκλειστικά της φαντασίας…

(Α, επίσης να σημειώσω ότι το βιβλίο, δεν ξέρω πως και γιατί, μου θύμισε κάτι από "Κυνόδοντα".)