Επιτέλους φέτος έκανα διακοπές..
όχι πως τα άλλα χρόνια δεν έκανα, φέτος όμως δεν με ένοιαζε ούτε το ψαράκι που θα έτρωγα, ούτε αν θα έπινα ποτάκια, ούτε γλυκά εδέσματα ή βόλτες μεταμεσονύχτιες, ούτε τίποτα.

Ξύπναγα με την άνεση μου, κοιμόμουν δίχως κλιματισμό, γιατί στην Κέρκυρα το βράδυ, η υγρασία ποτίζει το δέρμα σου και έχεις ανάγκη από ζεστασιά και όχι από δροσιά. Οδήγηση, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση, απλά με λίγους "επιστήμονες" που λέει και μία ψυχή, από αυτούς που δεν λείπουν πουθενά από την Ελλάδα και δεν γνωρίζουν τι σημαίνει οδική παιδεία, παραλία με λίγους λουόμενους, ελάχιστους ρακετάνθρωπους και λίγα παιδιά. Και τα παιδιά καλά είναι, αλλά γιατί όταν πηγαίνει μία οικογένεια στην παραλία, τα παρατάει μπροστά στις άλλες ομπρέλες και εξαφανίζεται.

Και θάλασσα. Υπέροχη, απέραντη θάλασσα.

Με μικρά κυματάκια να παίρνει τις σκέψεις μας και να τις απλώνει. Να τις παγώνει και να αποταμιεύει μόνο τις καλές έννοιες.

Και άμμος. Παχιά, όχι σαν την παραλία του Σίμου, στην Ελαφόνησσο, αλλά αρκετά απάτητη, να βυθίζεται μέσα το πόδι σου. Που και που έβλεπες καμία γόπα (υπάρχει άραγε μεγαλύτερο τασάκι από την παραλία), αλλά όσες μέρες πέρασαν μόνο δύο άτομα είδα να μαζεύουν τις γόπες τους.. Μακάρι να το έκαναν και άλλοι, και ας μην το πρόσεξα.

Σελίδες, βιβλία, λέξεις που αποστήθισα και μου έμειναν χαραγμένες στο νου..
σταυρόλεξα που περίμεναν να λυθούν από πέρσι, και φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες.

Και κάπου στο βάθος λίγο από πολιτισμό, αλλά χωρίς το διαδίκτυο.

Μία εβδομάδα προσαρμογής πριν επιστρέψω στην καθημερινότητά μου ήταν υποχρεωτική. Μία εβδομάδα, χωρίς να κάνω τίποτα, χωρίς να θέλω τίποτα, απλά να ξεκουράζομαι. Θα μου πεις από τι κουράστηκες; Από όλα.

Μοναδικές παρατυπίες η άδεια τσέπη, εδώ και πολύ καιρό. Είναι άσχημο να μην έχεις δουλειά, αλλά και όταν έχεις και είσαι καιρό απλήρωτος, το ίδιο άσχημο είναι, δεν μπορείς πλέον να ακούς: τουλάχιστον έχεις δουλειά.. γιατί στην ουσία νιώθεις, το ίδιο άσχημα, απλά ολίγον πιο μαλάκας.

Καλό Χειμώνα λοιπόν σε όλους..
φέτος δεν μυρίζω φθινόπωρο, μυρίζω επανάσταση..

Αλλά τουλάχιστον - ΕΛΠΙΖΩ - ότι θα είμαστε περισσότερο στο στοιχείο μας. ’νθρωποι.

Υ.Γ. Η πρώτη φωτογραφία, "δανεισμένη" από τον ιστότοπο http://www.corfuland.gr, είναι η παραλία που έχω αγαπήσει περίσσοτερο από την Κέρκυρα. Λέγεται Αγιος Γέωργιος των Πάγων. Με παγωμένα νερά, όχι όπως η Παλαιοκαστρίτσα, αλλά εξίσου κρυστάλλινα, υπέροχη αμμουδιά και πανέμορφες μικρές πέτρες, θαμμένες από κάτω της.

Η δεύτερη φωτογραφία είναι από το Αλωνάκι Πρεβέζης. Μία μικρή παραλία, για όσους την γνωρίζουν μόνο. Λίγος κόσμος, μία μικρή καντίνα για έναν καφέ και πολλά ψαράκια να κολυμπούν ανάμεσά μας. Το νησάκι βρίσκεται σε κοντινή σχετικά απόσταση και ένας καλός κολυμβητής, μπορεί άνετα να φτάσει μέχρι εκεί.