’ρπαξα λίγο πριν το μπαλάκι από το Kerato (είδες, σέβομαι το δεύτερο προσωπικό σου στοιχείο), και ένιωσα λίγο αμήχανα, μέχρι που με έβγαλαν από τη δυσκολία και πάλι τα τραγούδια. Πέντε τραγούδια για μένα λοιπόν, απ' αυτά που λες ότι γράφτηκαν για σένα, πέντε στιχάκια που με προδίδουν με ένα υπέροχο φιλί:

α ) "Ποιος αλήθεια είμ' εγώ και πού πάω;" Διαρκής απορία μου με έμφαση στην παρένθετη (πάντα) αλήθεια.

β) "Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων." Αυτός ο στίχος του Καββαδία με εκφράζει και εξαιτίας του ότι οι περισσότεροι στέκονται στο πρώτο μισό χωρίς να δίνουν δεκάρα σε τι είδους εραστή αναφέρεται (δες με ρε φίλε ολόκληρο και μη μένεις σε ό,τι βολεύει εσένα!) και επειδή πάντα ήμουν σαν τον ήρωα αυτού του ποιήματος: κάποιος που θα ήθελε να ταξιδέψει (μεταφορικά και κυριολεκτικά), αλλά δεν είχε ποτέ το κουράγιο.

γ) "’λλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω,/ έλεγα περνούν τα χρόνια, θα συμμορφωθώ." Χωρίς περαιτέρω σχόλια, πέραν του ότι ολόκληρη η "Πριγκηπέσσα" του Μάλαμα μιλά για μένα με χειρουργική ακρίβεια.

δ) "Ήρθα στη ζωή μου αργά, αργά και να την αρνηθώ."

ε)"Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις/ δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις/ στα είπα όλα, φίλα με τώρα." Έτσι, γιατί άλλο θα πει "καταλαβαίνω" και άλλο "νιώθω"...

Το μπαλάκι -μαζί με τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς- στους:

kinezes_trexoun_gimnes

gate (πού χάθηκες εσύ;)

Angelito

deyteri-skepsi

Αν-αστασία