Η αλήθεια είναι πως ο Μενέλαος Λουντέμης, ένας από τους δημοφιλέστερους λογοτέχνες των δεκαετιών '70 και '80, είναι περισσότερο γνωστός για τα μυθιστορήματά του. Όμως έχει ασχοληθεί σχεδόν με όλα τα είδη του λόγου.  Και, όπως είναι φυσικό, και με την ποίηση.

 Οι συλλογές του είναι :

 1.Κραυγή στα πέρατα

 2.Θρηνολόι και άσμα για το σταυρωμένο νησί

 3.Το σπαθί και το φιλί

 4.Κοντσέρτο για δυο μυδράλια κι ένα αηδόνι

 5.Πυρπολημένη μνήμη

 6.Οι εφτά κύκλοι της μοναξιάς

 Κυκλοφορούσαν από τις εκδόσεις Δωρικός (δεν γνωρίζω αν κυκλοφορούν ακόμη).

 Όμως οι εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, το 1999, έβγαλαν άπαντα τα ποιητικά του Λουντέμη, σε έναν τόμο, τον οποίο προλογίζει ο Μίκης Θεοδωράκης.

"Με συγκίνηση χαράζω αυτές τις γραμμές… Μνήμη Μενέλαου Λουντέμη…. Θυμάμαι τότε που τον πρωτοαντίκρισα ζωντανό μπροστά μου. Γιατί σαν συγγραφέα και ποιητή τον είχα ήδη μέσα στην καρδιά μου.

Θα  ‘ταν Γενάρης του  1949. Μακρόνησος, Τέταρτο Τάγμα πολιτικών κρατούμενων. Ζούσαμε περιορισμένοι μέσα στους περίφημους κλωβούς Α, Β, Γ, Δ, σε σκηνές εκτεθειμένες στον ανελέητο βοριά και το αλάτι της θάλασσας. Οι πιο πολλοί ήμασταν νέοι –είκοσι και κάτι. Κάποιο απομεσήμερο μπήκε κάποιος στη σκηνή μας.

 -Φέρνουν τον Λουντέμη, μας είπε.

 -Και που είναι τώρα;

 -Στο λιμανάκι του Αη-Γιώργη, σε λίγο ξεκινάνε.

 Πώς να βγούμε από το σύρμα; Μόνο όταν υπήρχε αγγαρεία μας επιτρέπανε την έξοδο. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, πήγα στην αποθήκη και πήρα δύο άδεια μπιτόνια. Ο φρουρός με ρωτά «Ήρθε φορτίο;» «Ναι», του είπα και προχώρησα. Με άφησε.

 Βάδιζα στο στενό μονοπάτι πλάι στη θάλασσα και συλλογιζόμουν τι είναι τούτο που με τραβάει σαν μαγνήτης. Μενέλαος Λουντέμης… Δεν ήταν μόνο ο συγγραφέας. Ήταν πιο πολύ το σύμβολο. .. Τόσοι λιγοστοί  εξάλλου οι επώνυμοι στους τόπους της δοκιμασίας… Η καρδιά μου φούσκωνε από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη…

 Πλησιάζοντας το μικρό όρμο είδα τη μικρή ομάδα με τους κρατούμενους και τη φρουρά να έχει ήδη ξεκινήσει. Στάθηκα πάνω σ΄ ένα βράχο πλάι στο μονοπάτι και περίμενα.

 –Ποιος είναι ο Λουντέμης; Ρώτησα τον πρώτο κρατούμενο καθώς περνούσε μπροστά μου. Κι εκείνος, μ΄ ένα κίνημα της κεφαλής μου τον έδειξε.  Ένας μικροσκοπικός άνθρωπος προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στο απότομο μονοπάτι. Αγκομαχούσε και κούτσαινε και από πίσω τον έσπρωχνε ο χωροφύλακας για να τα καταφέρει.

 Τα μάτια μου θάμπωσαν, έτσι που η κίνηση του Λουντέμη διαλύθηκε μέσα στην όρασή μου, αποσπάσθηκε από την ύλη κι έγινε μια μαύρη διάφανη πεταλούδα που σπάραζε καθώς της έμπηγαν την καρφίτσα. Κουνούσε σπαστικά τα φτερά της μετρώντας την αγωνία της.

 Δεν είδα τον Λουντέμη να περνά από μπροστά μου, ούτε τον συνάντησα στο στρατόπεδο. Η συνάντηση και η γνωριμία μας έγινε πολύ αργότερα στο Βουκουρέστι, στα χρόνια της Δικτατορίας. Τον έβλεπα ζωντανό, ζωηρό, γελαστό μπροστά μου. Κι όμως τίποτα δεν μπορούσε να σβήσει την πρώτη εικόνα, εκείνη της μαύρης πεταλούδας που αγκομαχούσε και σπάραζε στο ανηφορικό μονοπάτι στη Μακρόνησο.

 Και τώρα σκέφτομαι πόσο σωστή ήταν εκείνη η φευγαλέα εικόνα. Μια ευγενική ψυχή που όσο πιο σημαντικά δώρα μας χάριζε, τόσο πιο βαθιά έπεφτε στην παγίδα που ως φαίνεται είναι η μοίρα των προικισμένων, των «διαφορετικών».

 Ένας τέτοιος «διαφορετικός» υπήρξε ο Μενέλαος Λουντέμης για μας… Μέσα στις σκηνές της  Μακρονήσου, εκεί που σταύρωνανε τα φωτεινά ελληνικά νιάτα, μονάχα ένας ήλιος θα μπορούσε να μας θαμπώσει. Ένας τέτοιος ήλιος ήρθε τότε, μέσα στο συννεφιασμένο Γενάρη του 1949 και καθώς τον αντίκρισα, τα μάτια μου υγρανθήκανε από ευγνωμοσύνη. Για πάντα.

 Αθήνα, 29.3.99

 ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ"

Ο Λουντέμης έχει επίσης μεταφράσει τις εξής ποιητικές συλλογές:

1.       ΙΟΝ ΜΠΡΑΝΤ, Πύρινα άλογα

2.       ΕΟΥΤΖΕΝ ΖΕΜΠΕΛΕΑΝΟΥ, Το λουλούδι της στάχτης

3.       ΒΙΡΤΖΙΛ ΘΕΟΔΩΡΕΣΚΟΥ, Οι φρουροί των ανέμων

4.        ΤΖΕΟ ΝΤΗΜΗΤΡΕΣΚΟΥ, Ο ιππότης της μοναξιάς

5.        ΜΑΡΙΝ ΣΟΡΕΣΚΟΥ, Σαρκασμοί και εφιάλτες

6.        ΝΤΟΜΗΤΡΟΥ ΠΟΠΕΣΚΟΥ, Ένας άνθρωπος στην αγορά

(Τις αναζητώ χωρίς αποτέλεσμα πολλά χρόνια :( )