Μαζί με τον χαρταετό πετάει και η καρδιά μας.

Οι κρυφοί πόθοι μας που θέλουν να αγγίξουν τον ουρανό και να γίνουν έναν με αυτόν.

Και από κει ψηλά μπορώ να σε δω, όπως το φεγγάρι βλέπει τη θάλασσα.

Κάτω από το φως του συγκεντρώνονται τα βλέμματα και οι σκέψεις.

Όπου και αν βρίσκεσαι, η θωριά του είναι ίδια, μοιραζόμαστε την ίδια εικόνα.

Είναι το σημείο αναφοράς μας.

Το σχοινί του χαρταετού είναι απλά η καθοδήγηση.
Το μεταβατικό στάδιο πριν τον αφήσεις ελεύθερο.

Η καρδιά του ανήκει στους ουρανούς.
Μαζί και τα όνειρά μας.
Τους δίνουμε φτερά και περιμένουμε να πετάξουν, όσο πιο ψηλά γίνεται.

Κι ας μην έχει αέρα. Κάποτε θα φυσήξει.. Για όλους μας.