Το ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα είναι ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα και αγαπημένα βιβλία της ελληνικής λογοτεχνίας. Είναι η συνέχεια του Συννεφιάζει. Εδώ ο παλιός μας γνώριμος Κρηφ, έφηβος πια, μετακομίζει στην Έδεσσα για έναν και μόνο σκοπό: να μάθει γράμματα, να γραφτεί στο Γυμνάσιο της πόλης. Όλη αυτή τη διαδρομή, από την επεισοδιακή του εγγραφή ως την αποβολή του, παρακολουθούμε στο βιβλίο.

Το χω διαβάσει άπειρες φορές και παρόλ΄ αυτά κάθε φορά που το ξαναδιαβάζω, ο Λουντέμης με την ιδιαίτερη γραφή του, διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Έχω φτάσει σε ένα σημείο να ξέρω κάποια από τα κεφάλαιά του σχεδόν απέξω. Κάτι που δεν με εμποδίζει να το ξαναδιαβάσω και να το ξαναδιαβάσω και να το ξαναδιαβάσω και να το ξαναδιαβάσω και να το ξαναδιαβάσω….

Όσο αγαπώ τα βιβλία, άλλο τόσο αποστρέφομαι την τηλεόραση. Το όνειρό μου όμως είναι να το δω και στη μικρή οθόνη.  Ίσως έτσι αφυπνιστούν πολλοί άνθρωποι σε τόοοσα πολλά πράγματα.

Δύσκολο να επιλέξω αποσπάσματα από το Ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα καθώς κάθε κεφάλαιο είναι πλούσιο σε εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις …που σε βάζουν σε…σκέψη. Με τίποτα όμως δεν μπορώ να μην παραθέσω το ΤΕΛΟΣ του βιβλίου, που το λατρεύω.

«-Μέλο… είπε τώρα ο Μπίθρος. Που γυρνάς; Τι αραντίζεις μες στον κόσμο; Έφυγες απ΄ τη σκολάρα; Καλά έκανες! Οι δάσκαλοι  κουλαντρίζουνε ζεβζέκικα κεφάλια! Τα γράμματα είναι σφήκες μπρε! Να …τρυπάνε το κεφάλι σου και χύνεται  όλο το μυαλό όξω… Χα χα χάα! Έτσι δεν είναι;

-Όχι, Μπίθρο…. Όχι… Δεν είν΄ έτσι.

Η φωτιά ανέβαινε πάνω… ψηλά… γιόμιζε τον ουρανό σπίθες… γινόταν άστρα …πούλιες…

-Όχι, Μπίθρο… Δε θα τ΄ αφήσω τα γράμματα, όχι, δε θα τ΄ αφήσω. Άφησα τους δασκάλους… Αλλά΄τα γράμματα όχι, δε θα τ΄ αφήσω . θα τα ξετρυπώσω μόνος μου… απ΄ τα βιβλία… απ΄ τα στόματα… απ΄ τις καρδιές… και θα τα κάνω πάλι γράμματα… Θα τα ξαναδώσω πίσω στους ανθρώπους πάλι γράμματα!...

-Δε νογάω, γιαβρούμ Μέλο… Δε νογάω… Αυτά είναι τζαναμπέτικες κουβέντες. Εσύ ξέρεις… Εγώ καρδιά έχω…πάρ’ την. Να…πάρε κουσκούς… πάρε ρακί… πάρε, να, τσόλια να πλαιάσεις… φωτιά να ζεστάνεις το κόκαλό σου… Πάρε, να, τον ουρανό γεμάτο μεταλλίκια, να τα μετράς… Φτωχός είμαι… τσουρούκης… γδυμένος… Δεν έχω τίποτα.

-Είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου, Μπίθρο. Πολύ πλούσιος…Τόσο πολύ, που δεν αντέχω σε τόσα πλούτια και θα φύγω. Θα κοιτάξω να… Θα κοιτάξω να γίνω κι εγώ πλούσιος… σαν και σένα!

Ο γύφτος σαστίζει και γουρλώνει τα μάτια του.

-Ολάν …λέει και σφουγγάει τα δάκρυά του. Γιατί… γιατί με παίρνεις, εμένα, στο μαιτάπι;… τι «πλούσιος» λες, και σασιρντίζεις τον αδερφό σου τον Μπίθρο..; Εγώ δεν έχω μπιλέ….ένα βρακί… ένα παπούτσι…

-Μόνο αυτά σου λείπουνε, Μπίθρο… μόνο αυτά…

-Ταμάμ… Τώρα μου γιόμισες την καρδιά μου μέλι….

-Ναι… μόνο αυτά σου λείπουνε… Γιατί, αν είχες κι αυτά, Μπίθρο… τότε θα πρεπε να πάρουμε μια τριχιά… να την αμολήσουμε κατά τον ουρανό και να γκρεμίσουμε κάτω τον θεό.

Ο Μπίθρος γούρλωσε τώρα πιο πολύ τα μάτια του, κι ύστερα πέφτει ανάσκελα… και βαστάει την κοιλιά του… και δίνει κλωτσιές στον ουρανό με τ΄ άπλυτα πόδια του… και φωνάζει τη γυναίκα του να πάρει κι αυτή μέρος στο πανηγύρι του γέλιου… και λέει «ευχαριστώ…» και λέει «ευχαριστώ…»… Και λέει… και κλαίει…

…………………………………………………………………………………………………………………………………

Ευχαριστώ και γω, Μπίθρο… Ευχαριστώ πολύ, βαθιά, κι εγώ… ο Μέλιος… ο άντρας… το παιδί… ο άνθρωπος… Ευχαριστώ, που μπορείς να διαβάζεις πιο βαθιά απ΄ όλους τους σοφούς… Να γελάς πιο πλούσια απ΄ όλους τους ευτυχισμένους… Να κλαις πιο αληθινά απ΄ όλους τους λυπημένους. Και ν΄ αγαπάς, Μπίθρο… Ν΄ αγαπάς, όπως πρέπει ν΄ αγαπηθούν μια μέρα…όλοι οι άνθρωποι. Αμήν!»

Όλο το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ:

http://www.scribd.com/doc/53351145/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CF%84-%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1-%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B7%CF%82-%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82