Και ναι η στιγμή η τελευταία …. δεν ήταν καν εκεί.

Δεν υπήρξε δεν θα υπάρξει. Στο λέω με σιγουριά

και ας φουσκώνω σα γάλος από έπαρση.

Σαλεμένες καμπύλες, κλωστές ανυπάκουες, γερά κρατημένες, δεμένες και πλεγμένες στο ίδιο απέραντο σχοινί, που κουβαλάει και μεγαλώνει την ανθρωπότητα από τα πρώτα βήματά της.

Η αλυσίδα των χρωμοσωμάτων μας είναι η αλυσίδα της ζωής.

Και η αρχή δεν έγινε τη μέρα που γεννήθηκες. Το τέλος δεν θα γραφτεί τη μέρα που θα πεθάνω.

Ατέρμονα και ρυθμικά θα χτίζεται, θα μεγαλώνει, θα φτιάχνει μνήμη από τη μνήμη μας και τη μνήμη των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας.

Τόσο μεγάλη και παλιά είναι η ιστορία μας. Ειρωνεία, τη ζήσαμε ως κάτι το τόσο νέο και καινούριο. Τόσο άγνωστη θα ναι σε όλους τους επόμενους.

Και λες για το σ’ αγαπώ. Για το σ’ αγαπώ που δεν ειπώθηκε ποτέ.

Λες για τότε που αρνήθηκες να λερώσεις τα χείλη σου, λες για τότε που αρνήθηκες να κοροϊδέψεις τα μάτια μου, λες για τότε που δεν επέτρεψες στον αδύναμο εαυτό μας να εγκλωβιστεί στο δέος μια λέξης.

Φουσκώνω σα γάλος στο ξαναλέω. Υποκλίνομαι στη μικρότητα αυτή γιατί στα μάτια μου φαντάζει μεγαλείο.

Αρνήθηκες γιατί…. Γιατί έτσι ρε αδερφέ.

Νοιώσαμε. Ένοιωσες. Ένοιωσα και δεν μετάνιωσα ούτε μια στιγμή. Αυτό έχει σημασία. Σημασία έχει και το ότι δεν ξέχασα. Πώς να ξεχάσεις τα μάτια. Πώς να ξεχάσεις τα χείλη. Πώς να ξεχάσει η καρδιά. Αυτά σ’ αγάπησαν και στο είπανε με το δικό τους τρόπο. Σε έβαλαν σε ένα σπίτι χωρίς τοίχους και παράθυρα, για να κοιτάζεις κάθε σημείο του ορίζοντα. Σε ξάπλωσαν στο πάτωμα και δεν μίλησε το στόμα. Μίλησαν τα μάτια, τα χέρια, η καρδιά και είπαν με όλη τους τη δύναμη σ’ αγαπώ.

Σ’ αγαπώ, όχι γιατί είσαι ωραία. Θα ‘ταν κουτό και το χουν πει άλλοι.

Σ’ αγαπώ, γιατί σ’ αγαπώ.

Γιατί δεν ξέρω τίποτα άλλο να κάνω.

Σ’ αγαπώ, γιατί το κορμί σου είναι απαλό και λατρεύω να το αγγίζω.

Σ’ αγαπώ, γιατί τα μάτια σου είναι μελαγχολικά και σκούρα.

Σ’ αγαπώ, γιατί εκείνη τη στιγμή μπήκες στο σπίτι μου και έτοιμος και ανυπόμονος για το θαύμα του κόσμου.

Σ’ αγαπώ, γιατί πλαγιάζεις στη γη και φιλάς το χώμα.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι αέρας και ανατριχιάζεις σε κάθε άγγιγμα.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι φωτιά και μου χάρισες στιγμές γεμάτες φως.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι νεράκι που με γλίτωσε από την τρέλα της δίψας.

Σ’ αγαπώ, γιατί ήρθες, έφυγες, έρχεσαι, φεύγεις, θα ξαναρθείς, θα ξαναφύγεις….

Υ.Γ. Οι τελείες και οι παύλες και όλα τα σημεία στίξης που θαυμάζεις, είναι χαλικάκια στη λεωφόρο που περπατήσαμε. Και να σου πω την αλήθεια, αν δεν τα σημείωνες εσύ, ούτε που θα τα πρόσεχα ποτέ.

Και για αυτό Σ’ ΑΓΑΠΩ