Πάμε μια βόλτα στα παλιά μας , επιχειρώντας άνοιγμα στα καινούρια μας…..

Αγαπημένο…

συμπάθειες πολλές…. ατελείωτες…μα …σχεδόν πάντα ελλιπείς….

Σχεδόν μικρότερες των περιστάσεων, παρά την αδημονία που η αρχική επαφή γεννά, για κάτι εξ’ ολοκλήρου διαφορετικό, για κάτι πέρα για πέρα φανταστικό.

Συμπάθεια….μόνη πάει - μόνη γυρνάει… και ενισχύει το ανικανοποίητο…. Μεγαλώνει τα κενά….... και έρχεται μια στιγμή, που χαμηλώνεις τα μάτια, ψάχνεις να βρεις κάτι ανάμεσα στα στήθια σου και βλέπεις την ψυχή σου διάφανη και άδεια… άδεια, από την πολύ συμπάθεια…

Είναι τόσο διάφανη και λεπτή ….σαν μια νεροσακούλα για μπουγέλο…τολμάς να την πιάσεις στα χέρια σου που τρέμουν?…………κι αν σου πέσει?

Κουμπώνεις το πανωφόρι , σταυρώνεις και τα χέρια σου να αγκαλιαστείς και πας.

Καρφί για το σπίτι…δεν υπάρχει τόπος να σταθείς…ούτε κουράγιο, στους άγνωρους και γνώριμους δρόμους να περπατήσεις.

Επιστρέφεις πάλι, σαν άγριο θηρίο, πληγωμένο. Γλύφεις τις πληγές σου να γειάνουν και περιμένεις. Περιμένεις να δυναμώσεις. Ξανά και ξανά, κουρασμένος, εξαντλημένος, κατάκοπος, από την πολύ συμπάθεια…

Κάπου εκεί, μεταξύ ανάρρωσης και πόνου, θυμάσαι και σιγοψιθυρίζεις τους στίχους του Καβάφη…. «και αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου……»

Και παίρνεις δύναμη,… δίνεις άλλη μια υπόσχεση στην έρμη, διάφανη νεροσακούλα σου και περιμένεις.

Ένα ευχαριστώ για τον χώρο που μου δίνει ο παράδεισος της μουσικής να σταθώ, ακόμη και να εκθέσω τη νεροσακούλα μου, επιδιδόμενη πάντα σε νέες συμπάθειες….

Υ.Γ. Σιγά μην τηρούσα την υπόσχεση που με θέλει σε γυάλα…  αφού πάλι στο δρόμο θα βγω, αφού άλλη μια φορά στη ζωή θα αφεθώ….και ας καταντήσει η ζωή μου κατά τον ποιητή, ξένη προς εμένα και ως ξένη φορτική…. Δεν μου ανήκει- Της ανήκω.

Άλλωστε ………….. Sympathy is what we need my friend

‘Cause there’s not enough love to go ‘round