Αυτός ο μήνας ήταν περιπετειώδης… Λίγο πριν φύγει, είχαν αρχίσει οι πρώτες ενοχλήσεις στο λαιμό.. Δεν έδωσα σημασία αρχικά. Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Λέω θα κάτσω σπίτι 2-3 μέρες και θα είμαι μια χαρά. Οι 2-3 μέρες τελικά έγιναν 2-3 εβδομάδες και προκοπή δεν είδα και δεν θα έβλεπα μέχρι σήμερα αν δεν είχα κάνει θεραπεία.

Μέσα σε 2-3 μέρες ο απλός πόνος στο λαιμό εξελίχτηκε σε μια κατάσταση που δεν μπορούσα να πιώ ούτε νερό. Για φαγητό ούτε συζήτηση.. Μόνο ο πουρές πήγαινε κάτω κι αυτό αν είχα προηγουμένως πλακωθεί σε 3-4 ροφήματα, μήπως και ανοίξει λίγο..

Στη συνέχεια της εβδομάδας, ξυπνάω μια ωραία πρωία και το μάτι μου το δεξί ήταν σαν να έχει φάει μπουνιά από επαγγελματία του μποξ. Εννοείται ότι μου έδωσε προειδοποίηση από την προηγούμενη. Και τα δύο μάτια ήταν σαν να έχουν κουρτίνες μπροστά, από δάκρυα και τσίμπλες και το χρώμα τους πλησίαζε το χρώμα που θα κυνηγούσαν οι ταύροι αν υπήρχαν στα βοσκοτόπια της Πιερίας.

Άρχισα τις κομπρέσες χαμομήλι. Τίποτα. Μετά είδα ότι παραδόξως, με ανακούφιζε το κρύο γάλα, από τον πόνο, το τσούξιμο και κυρίως το δάκρυσμα.

Τελικά πέρασε μια εβδομάδα και η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Πήγαμε λοιπόν στο νοσοκομείο ,από όπου έφυγα με αντιβίωση, αλλοιφή για μες το μάτι και κολλύριο, αφού είχα επιπεφικύτιδα, την οποία πρώτη φορά παθαίνω, ούτε να την προφέρω μπορώ ούτε να την γράψω σωστά ορθογραφικά.

Άρχισε η αργή αλλά σταθερή βελτίωση.

Βαρέθηκα να είμαι μες το σπίτι..

Ένα μεσημέρι, συγκεκριμένα προχθές, εκεί που ήμασταν μια χαρά, ήμουνα στο μπάνιο, βγαίνω και βλέπω τον Στέλιο πεσμένο στο πάτωμα… Τρελάθηκα… Δεν είχε λιποθυμήσει, είχε απλά ζαλιστεί. Είχε τάση για εμετό και έντονη ζαλάδα.

Δεύτερη φορά το μήνα νοσοκομείο.

Δύο φορές βγήκα αυτό το μήνα και οι 2 για νοσοκομείο.. Ψέματα, μην είμαι πλεονέκτρα, βγήκα κι εχθές να πετάξω σκουπίδια, ανακύκλωση, να πάρω κάρτα του Στέλιου, για το κινητό και πήγα και σουπερ μάρκετ.

Ο Στέλιος λοιπόν έχει ίλιγγο, κάτι που το ξέραμε και είναι κληρονομικό, έχει και ο πατέρας του, είχε και η γιαγιά του.

Όλα καλά, οι εξετάσεις του μωρού παιδιού, μας κρατήσαν 3 ώρες μέσα, και είχε ορό με φάρμακο.

Εχθές ήταν μια από τις χειρότερες μέρες, μάλλον η δεύτερη χειρότερη στη σειρά.

Ο Στέλιος έμαθε, αλλά μες τη ζαλάδα του προχθές, που να θυμηθεί να μου πει, ότι η κάρτα του ΟΑΕΔ, που είχε το επίδομα, καταργήθηκε, και είχε μέσα 120 ευρώ. Δεν θα του τα φάνε, θα τα πάρει τον άλλο μήνα με δώρο Χριστουγέννων. Το θέμα είναι ότι στο σπίτι αυτή τη στιγμή δεν έχουμε ούτε 5 ευρώ.. Καταργούν την κάρτα χωρίς να πούνε τίποτα, μια μικρή προειδοποίηση να πάρεις από μέσα τα λεφτά. Μιλάμε για τόσο στουρνάρια. Μήπως οι Πόντιοι δεν έγιναν τυχαία ανέκδοτο; Συγνώμη αν θίγω κάποιους αλλά ήταν χοντρό φάουλ αυτό, χτύπημα κάτω από τη ζώνη…

Μόλις μου το είπε ο Στέλιος εννοείται τα πήρα ανάποδα με τους βλαμμένους. Πήγα να πάρω μια άλλη κάρτα που έχουμε, που από αυτή τραβάμε αν είναι τραγική ανάγκη. Βασικά όταν δεν έχεις να ψωνίσεις τίποτα να φας, το λες και τραγική ανάγκη.

Μες τα νεύρα μου δεν ξέρω πως, η κάρτα εξαφανίστηκε. Εγώ και ο David Copperfeald(ελπίζω να μην το σκότωσα) έχουμε ικανότητα να εξαφανίζουμε πράγματα… Μέχρι το ψυγείο ψάξαμε. Λες και άνοιξε η γη.. Και ήταν η μόνη γεμάτη,αυτή από τον γάμο,που έβαζαν χρήματα αντί δώρο…

Έτσι πήραμε για ακύρωση, και για να βγάλουμε καινούρια,αλλά ζήσε Μάη μου.. Πέσαμε σε άλλα στουρνάρια, έχουμε αλλάξει από πέρυσι την διεύθυνση και ακόμα έχουν την διεύθυνση στο πατρικό του Στέλιου. Μπούφοι.

Έτσι τώρα τρώμε ό, τι υπάρχει στο σπίτι, ζυμαρικά, πατάτες, αυγά, (σήμερα φάγαμε σούπα με λαχανικά) και περιμένουμε την επιφώτιση του Αγίου πνεύματος..

''Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω, θα περιμένω άλλες μέρες..'' Που λέει και το άσμα..

Η πεθερά μου, εχθές, κλείστηκε έξω από το σπίτι, κατέβηκε για λίγο στην ξαδέλφη της, και είχε το φαί στο μάτι! Ευτυχώς διασώθηκε από τον άλλο της γιό, που είχε κλειδιά και έτσι σώθηκε το φαί, το σπίτι, η πολυκατοικία και το οικοδομικό τετράγωνο από φωτιά.

Μετά από όλα αυτά, κάνω κι εγώ την ερώτηση:

Ρε μπας και ήρθε ο επίτιμος γκαντέμης(ονόματα μην λέμε και πέσει καμιά σύνδεση) μεταμφιεσμένος σε φίλο του Στέλιου, που είναι ο μόνος που μας επισκέπτεται τακτικά, και μας έκανε ποδαρικό;  Βέβαια δεν ταιριάζει το ύψος αλλά τόση γκαντεμιά μαζεμένη πως εξηγείται; Εκτός αν ήρθε ο Δρακουμέλ να φάει τα δύο μικρά, χαζά στρουμφάκια , ζηλεύοντας την ήρεμη ζωή τους στο στρουμφοχωριό…