...Δεξιά μου, αντί για Θάλασσα...οι "χαμηλές" Πολυκατοικίες και μια μικρή Θέα...

Την χθεσινή βραδιά μου , την πέρασα πάλι βλέποντας ταινία!

«Η Θάλασσα Μέσα Μου» ("Mare adentro" , Ισπανικής παραγωγής). 

Μου άφησε ανάμεικτα και αντιφατικά συναισθήματα!Ρεαλιστικά δοσμένη απ’ την μια αλλά με κάποιες σουρεαλιστικές σκηνές απ’ την άλλη , «ντυμένες» με πολύ ωραία μουσική , που δίνουν στην ταινία μια πιο ποιητική πνοή. 

Είναι η αληθινή ιστορία ενός τετραπληγικού (του Ισπανού συγγραφέα Ραμόν Σαμπρέδο) που αγωνίζεται για το δικαίωμα ν' αποφασίσει για τον θάνατό του. Μια συγκινητική ταινία, η οποία σε βάζει να σκεφτείς… για τη ζωή και την αξία της…

Ο ίδιος είχε πει (φράση που είναι ειπωμένη και στην ταινία),
«..Όταν εξαρτάσαι από τους γύρω σου.. μαθαίνεις να κλαις με το χαμόγελο»

Δεν θα μακρηγορήσω για την ταινία…Αν και  θα ήθελα να γράψω , αλλά έτσι θα σας την αποκαλύψω και δεν θα έχει νόημα να την δείτε, εφόσον το θελήσετε. 

Ο τίτλος αυτός στον Post όμως, δεν είναι μόνο επειδή ήταν ο τίτλος της ταινίας…Είχα γράψει σε προηγούμενο post ότι ονειρεύομαι ένα σπίτι με θέα την Θάλασσα…Λοιπόν επειδή αυτό δεν το έχω , περιορίζομαι με ότι έχω … 

Τα βράδια, όταν δεν με πιάνει ο ύπνος, μου αρέσει, κάποιες φορές, να βγαίνω στο μπαλκόνι μου και να χαζεύω τα φώτα της πόλης και τον γεμάτο αστέρια ουρανό…για λίγο, ίσα για να καθαρίσει το μυαλό , ή απλά για να αναπολήσω στιγμές , να διώξω κακές σκέψεις κτλ. Από το δωμάτιο , μου αρέσει να ακούγεται χαμηλόφωνα κάποια αγαπημένη μελωδία…με βοηθάει στο να φεύγω… 

Το ίδιο θέλησα να κάνω και χθες μετά την προβολή της ταινίας, αλλά για άλλη μια φορά εκνευριστικά και δυσαρεστήθηκα… 

Το  σπίτι μου είναι σε ένα αρκετά ψηλό σημείο της Πετρούπολης και μέχρι πριν λίγα χρόνια είχα την δυνατότητα να βλέπω την πολύ ωραία εικόνα της Αθήνας το βράδυ , πιάτο μπροστά μου…Το βλέμμα μου έφευγε μακριά, απ’ όποια μεριά και να κοίταζα , τίποτα δεν με εμπόδιζε. 

Αυτό όμως, γινόταν πριν μερικά χρόνια. Πριν και η Πετρούπολη καταντήσει ένα τσιμεντένιος Δήμος!! Τώρα έχω απέναντι μου μια τεράστια 6οροφη (πολύ ωραία κατά τα άλλα) πολυκατοικία! Και να ήταν μόνο αυτή! Δεξιά άλλη , αριστερά άλλη…σαν τα μανιτάρια φυτρώνουν πια!

Έτσι , ενώ πριν μερικά χρόνια έβλεπα  την Αθήνα πιάτο , (μέχρι την Ακρόπολη μπορούσα να δω στο βάθος) τώρα έχω πιάτο μπροστά μου , τις υπέροχες μπουγάδες των κυριων απέναντι, (δεν έχω τίποτα με τις μπουγάδες και εκείνες αντίστοιχα βλέπουν την δική μου)αλλά και θέα στο σαλόνι, στην κουζίνα κτλ πράγμα που δεν με αφορά ,οπότε κατεβάζω τις τέντες!

Ένα μικρό μέρος μόνο έχει μείνει χωρίς θεόρατους γίγαντες , χωρίς την τέντα μου να το καλύπτει και ίσα που ξεγελάω τον εαυτό μου με αυτό το κομμάτι…βλέπω ταράτσες βέβαια, αλλά αυτές δεν με ενοχλούν…κοιτάω λίγο ψηλότερα! 

Και μέσα σε όλα τα δικά μου , μέσα στην παράξενη αίσθηση που μου άφησε το έργο, αναρωτιέμαι κάτι σχετικό-άσχετο(!), γιατί κτίζουν τόσο ψηλές πολυκατοικίες και πού είναι οι γειτονιές που υπήρχαν παλιά;

Θυμάμαι κατεβαίναμε και παίζαμε κρυφτό , κυνηγητό, Μήλα , Κορόιδο ή Αγαλματάκια Ακούνητα Μέρα η Νύχτα και άλλα πολλά...

Τώρα τα παιδιά που παίζουν και τι παιχνίδια?

Ξέρω την απάντηση και δεν μου αρέσει…

Καλό Σαββατοκύριακο!!! :)