Την κοίταξα για τελευταία φορά και κρατήθηκα να μην δακρύσω.
Νομίζω τα κατάφερα. Τούλαχιστον εξωτερικά δεν έδειξα την συγκίνησή μου.
Ήθελα ο χωρισμός να είναι απλός και γρήγορος.
Ούτε εναγκαλισμούς ήθελα, ούτε δεσίματα.
Βγήκα με έναν φίλο και στάθηκα και την κοίταγα.
Πρώτη φορά έκανα επίσχεση εργασίας, ύστερα από 7,5 μήνες απλήρωτος.

Δεν με είπαν αχάριστο, αλλά μου το έδειξαν.
Ξέρω ότι δεν θα πάρω τίποτα, όμως δεν έφυγα σαν φταίχτης. Μου χρωστάνε, δεν τους χρωστάω. Έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου και γύρισα σελίδα. Είμαι δειλός στο να προχωράω μπροστά. Όμως όποιος με ξέρει, γνωρίζει καλά, πως άμα το αποφασίσω δεν γυρίζω πίσω.

Δύο κουβέντες είπα μόνο με τον πρώην συνάδελφο και νυν συν-υποψήφιο άνεργο.

-Νιώθω ότι είναι σαν χωρισμός.

-Μα είναι χωρισμός. Εδώ περνάγαμε το ένα τρίτο τουλάχιστον της ημέρας μας, τα τελευταία 7 χρόνια.

Πολλοί μου μίλησαν πριν κάνω την κίνηση. Οι φίλοι την επικροτήσαν, οι δικοί μου στάθηκαν πλάι μου, οι γνωστοί μου είπαν να προσέχω.

-Τι να προσέχω;

-Μην το μετανιώσεις.

-Ο προδότης μετανιώνει. Ο προδομένος ωριμάζει. Και εγώ δεν είμαι προδότης. Ούτε νιώθω.

Τρεις μήνες ψάχνω δουλειά και το μόνο που βρήκα είναι μία part time για έναν μόλις μήνα, καμία σχέση με το αντικείμενο μου. Από τον νέο χρόνο, είμαι ένας ζωντανός άνεργος. Έχω δουλειά - τουλάχιστον στα χαρτιά - αλλά δεν πληρώνομαι.

Η ευχή μου για τον νέο χρόνο προς όλους, εκτός από την Υγεία, είναι όχι να έχουμε δουλειά, αλλά να πληρωνόμαστε, με σεβασμό και αξιοπρέπεια για τη ζωή μας.

Υπομονή αδέλφια.. Τουλάχιστον να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας.