Υπάρχουν κάποια πραγματάκια που έχω εκτιμήσει εκ νέου τώρα που ζώ στην απομόνωση και την εκτέλεση του νέου μου ρόλου. Όχι ότι δεν τα αγαπούσα όταν μπορούσα να τα κάνω ανενόχλητη, αλλά τώρα ειδικά που μου έχουν λείψει, τα εκτιμώ περισσότερο ακόμα... Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν γκρινιάζω, έχω πραγματικά δεχτεί αυτή την ολιγόμηνη υποχρεωτική απομόνωση, με αντάλλαγμα το μπεμπάκι, που πρέπει να ξεπεταχτεί λίγο πριν μπορέσω να τα ξανακάνω. Και δεν βαρυγκομάω, νοιώθω τυχερή που είμαι αυτή που θα το βοηθήσει να δεί τον κόσμο για πρώτη φορά και θα το βοηθήσει να χτίσει ένα γερό κορμάκι και μια υγιή ψυχούλα με αυτόν τον τρόπο.

Έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε:

Κατ'αρχήν μου χει λείψει μια μεγάλη κούπα με ζεστό καφέ, συνοδεία τσιγάρου, σε ένα ζεστό καφενείο, μια κρύα χιονισμένη μέρα κάπου στην εξοχή... Να βλέπω δέντρα και βουνάκια από ένα θαμπωμένο από τη διαφορά θερμοκρασίας τζάμι και να πίνω αργά τον καφέ μου συζητώντας ήρεμα πράγματα ή απολαμβάνοντας τη σιωπή ή την μουσική που παίζει σιγανά...

Ένας ήσυχος ύπνος (πολλών ωρών κατά προτίμηση) μέσα στην αγκαλιά του ανθρώπου που με κοιμίζει με πιο όμορφα από όλους τους άλλους, κάτω από ζεστό πουπουλένιο πάπλωμα...

Μια ανέμελη βόλτα στο κέντρο (Πλάκα, Θησείο, Μοναστηράκι, Σύνταγμα, Κολωνάκι, Εξάρχεια) με κατάληξη μαγειρείο στο Γκάζι, όπου σερβίρουν υπέροχη σαλάτα με αβοκάντο, κολοκυθάκι και τυρί τριμμένο...

Βραδινή έξοδος σε χώρο όπου μπορώ να δώ το Μάλαμα και να τον ακούσω μέχρι τέλους, που βγαίνει μόνος με τη κιθάρα του,  τον Αλκίνοο με την εκπληκτική μπάντα του (Λάντσιας, Καλούδης, Παπαστάμου κλπ), τη Yasmin Levy (όπως την είχα δεί πριν δύο χρόνια στο Gazarte) ή ακόμα ακόμα τον Νίκο Ξύδη και τους Apotihans, ή τον Δημήτρη Κουκουλιτάκη σε βραδιά flamenco.

Μια πολύωρη βόλτα στα μαγαζιά για cheap shopping therapy, όπου μπαινοβγαίνω σε όλα τα μαγαζιά και ψωνίζω φτηνά ρουχαλάκια έτσι για το καλό, αλλά χορταίνει το μάτι μου χρώματα, ήχους και μυρωδιές...

Μια βραδιά δουλειάς στη Ράμπα, Σάββατο κατά προτίμηση, που θα τραγουδούσα με όλη μου τη ψυχή για τους πελάτες της, που έρχονται και ξανάρχονται και έχουν γίνει σχεδόν φίλοι, για τα παιδιά που δουλεύουν κι αυτά στο χώρο αυτό που έχω περάσει τις τελευταίες τρείς σεζόν φανταστικά με κατάληξη α καπέλα ένα τραγούδι που μ'αρέσει. Και πριν φύγω, ένα σφηνάκι απ'αυτή τη τέλεια βότκα και τσιγάρο...

Ένα live με τους Macondo ή τους Lathos Pathos... (και οι πρόβες)...

Μια κουβέντα με μια φίλη. Μη σας κάνει εντύπωση, το γεγονός ότι είμαι σπίτι συνεχώς δεν σημαίνει ότι και οι φίλες μου κάνουν το ίδιο και έχουν χρόνο. Εξ'άλλου η διαφορά φάσης που υπάρχει μεταξύ μας αυτή τη περίοδο, είναι αιτία απομάκρυνσης. Δεν είμαι σίγουρη βέβαια γι'αυτό, αλλά το θέμα της φιλίας είναι θέμα ενός διαφορετικού ποστ.

Μια μεγάλη βόλτα στο πάρκο με τον Joselito. Μάλιστα, τώρα που χιονίζει, χωρίς να βιάζομαι, χωρίς να φοβάμαι μη γίνει τίποτα στο σπίτι και πρέπει να φύγω γρήγορα και ο σκύλος δεν έρχεται να φύγουμε γιατί παίζει με 22 άλλα σκυλάκια.

Και τελευταίο για τώρα (το καλοκαίρι έχω άλλα που σχετίζονται με θάλασσα και διακοπές, αλλά δεν είναι του παρόντος): Να πάρω το αυτοκίνητο και να ακολουθήσω την Εθνική σε μία εκδρομή χωρίς προορισμό, απλά να οδηγώ μέχρι να κουραστώ ή να βρώ ένα μέρος που να με μαγέψει.

Σας φιλώ

:-)