Πάντα είχα αδυναμία στις γέφυρες......... Τώρα συνειδητοποιώ γιατί. Είναι ένα θαύμα της αρχιτεκτονικής με συμβολική σημασία ταυτόχρονα. Οι γέφυρες  κάνουν τις αποστάσεις να φαίνονται μικρότερες και σου παρέχουν ασφάλεια. Την σιγουριά του να πατάς τα πόδια σου σε κάτι στέρεο κι όχι να ίπτασαι ή την άβολη κατάσταση του να βρέξεις ποδαράκια.

Επανέρχομαι στο αφιέρωμα στην πέτρινη γέφυρα του Regensburg. Την λένε steinerne Brücke =πέτρινη γέφυρα γιατί είναι μεσαιωνική γέφυρα και επιτρέπεται να τη διασχίσουν ελάχιστα αυτοκίνητα αλλά κυρίως πεζοί και ποδήλατα. Για μεγαλύτερη κίνηση οχημάτων έχουν πλέον χτίσει τη μεταλλική γέφυρα 200 μετρα πιο κάτω.  Το πρώτο μου ταξίδι με φίλους στο εξωτερικό ήταν στην Πράγα! Είχα κάνει και αφιέρωμα στη Γέφυρα του Καρόλου Ιανουάριο του 2008 που πήγα.

Αυτό που δεν ήξερα τότε ήταν ότι το χτίσιμό της βασίστηκε στην γέφυρα του Regensburg της Γερμανίας. Το Regensburg από τον 6ο ως τον 13ο αιώνα αποτέλεσε την πρωτεύουσα του βαυβαρικού δουκάτου-κρατιδίου.Γεωγραφικά σχεδόν στο κέντρο του κρατιδίου αποτέλεσε σημαντικό εμπορικό κέντρο για πολλούς αιώνες κάτι που ενισχύθηκε με το χτίσιμο της γέφυρας, καθώς άνοιξε νέους εμπορικούς δρόμους συνδέοντας τη Βενετία με άλλες βόρειες ευρωπαικές πόλεις. Η αψιδωτή γέφυρα που αποπερατώθηκε το 1146 ενώνοντας τις όχθες του Δούναβη  έφερε τις ευρωπαϊκές πόλεις και τους ανθρώπους της πιο κοντά. Μπορεί η γέφυρα του Regensburg να μην έχει  αγάλματα στα πλαϊνά που την κάνουν να ξεχωρίζει  και να μην είναι συνδεδεμένη με θρύλους όπως η γέφυρα της Τσεχικής πρωτεύουσας. Όμως είναι εξίσου αξιόλογη με αυτή της γέφυρας του Καρόλου της Πράγας μιας και συγκαταλέγεται στις πρώτες αψιδωτές γέφυρες που χτίστηκαν στην Κεντρική ευρώπη με τόσο μεγάλο μήκος.

Τη γέφυρα του Καρόλου την έχω διασχίσει δις και ευελπιστώ και τρίτη γιατί η παλιά πόλη της Πράγας είναι  η πόλη των ρομαντικών κι ονειροπόλων.Η πόλη του Ρέγκενσμπουργκ είναι ασύγκριτα ρομαντική.Με ένα  περίεργο τρόπο αυτή η πόλη και ειδικά η γέφυρα κι ότι σχετίζεται με αυτή μου ασκεί τεράστια έλξη.Όχι γιατί έζησα εκεί μια ανέμελη περίοδο της ζωής μου όπως θα υπέθετε κάποιος αλλά γιατί πίσω από τις όμορφες γωνιές της και τα μικρά χρωματιστά σπιτάκια της παλιάς πόλης κρύβεται μια αξιοθαύμαστη ιστορία που δεν ξέρουν πολλοί. Δεν είναι πολύ μεγάλη ή γνωστή πόλη, κι όμως συγκαταλέγεται στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO για τα κτήρια που φιλοξενεί και τις σημαντικές προσωπικότητες που έζησαν ή κατάγονται από εκεί.

Τη γέφυρα του Regensburg απεναντίας την έχω διασχίσει αμέτρητες φορές μα δεν τη χόρτασα. Ίσως γιατί κανένα  συναίσθημα δεν μπορεί να περιγράψει την πρώτη φορά που διέσχισα την steinerne Brücke. Ενας μήνας είχε περάσει που βρισκόμουν εκεί και εγώ περνούσα πάντα από κάτω. Δεν ξέρω αν θα μου το συγχωρήσω που δεν πέρασα νωρίτερα, ή που δεν περνούσα πιο συχνά απο κει μετά. Όμως έγινε κάποια στιγμή...

Ήταν η πρώτη Δευτέρα βράδυ του Νοεμβρίου και ήμουν πολύ κουρασμένη μετά το μάθημα Salsa. Πεινούσα και κατέβηκα στην πόλη για πίτσα σε ένα μικρό μαγαζάκι. Αφού έφαγα δεν είχα χορτάσει πλήρως, κάτι μου έλειπε.... Εκείνο το βράδυ φορούσα χοντρά ρούχα και παρά το τσουχτερό κρύο το είχα αποφασίσει να το κάνω, ήταν η κατάλληλη στιγμή. Για όλα υπάρχει η κατάλληλη στιγμή, πάντα το πίστευα και θα το πιστεύω. Ιδανικό τοπίο να βλέπεις την πόλη φωτισμένη και ήσυχη από την απέναντη όχθη. Αυτή η ηρεμία μου άρεσε, ελάχιστοι πεζοί και ποδηλάτες γιατί ήταν Δευτέρα και είχε κρύο.Θα χιόνιζε εκείνο το βράδυ και θα πάγωνε το ποτάμι μες στη βδομάδα. Με κάθε ανάσα έβγαινε καπνός και σε πλημμύριζε απόλυτη ηρεμία. Ο Δούναβης που κυλάει ορμητικός απο κάτω και συ πλέον στη μέση της γέφυρας απλά να στέκεσαι μισός στη μια μεριά και μισός στην άλλη σαν χαμένος  προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις αν ζεις ή πέθανες, αν είναι αλήθεια ή όνειρο. Τα λόγια είναι περιττά, δεν θες να κάνεις τίποτα απλά να κοιτάς  από τη δεύτερη αψίδα μια τον καθεδρικό ναό και μια τον Δούναβη που διαρκώς αλλάζει και φεύγει και προσπερνά αυτή τη μεγαλειώδη πόλη, κι απλά αρχίζεις να νιώθεις. Κενός και γεμάτος ταυτόχρονα από ένα σωρό συναισθήματα. Ποιός φανταζόταν ότι η μικρή αυτή πόλη κρύβει τόση ιστορία, τόσα μυστήρια μέσα στα σπιτάκια και τους πυργίσκους της παλιάς πόλης..

ΜΑΓΕΙΑ...

ΥΓ: Μια εικόνα όσο 1000 λέξεις.Μακάρι να αποτύπωνε όλα όσα σκέφτηκα εκείνο το βράδυ, θολή αλλά σημαντική για μένα. Μια φωτό αναμνήση....